Módl się, wznosząc lojalne ręce
„Pragnę, żeby na każdym miejscu mężczyźni modlili się, wznosząc lojalne ręce, bez srogiego gniewu i sprzeczek” (1 TYMOTEUSZA 2:8).
1, 2. (a) Jakie zastosowanie ma List 1 do Tymoteusza 2:8, jeśli chodzi o modlitwy ludu Jehowy? (b) Co teraz rozważymy?
JEHOWA oczekuje od swych sług, że będą lojalni względem Niego i siebie nawzajem. Apostoł Paweł połączył lojalność z modlitwą, gdy napisał: „Pragnę, żeby na każdym miejscu mężczyźni modlili się, wznosząc lojalne ręce, bez srogiego gniewu i sprzeczek” (1 Tymoteusza 2:8). Paweł miał zapewne na myśli publiczną modlitwę „na każdym miejscu”, gdzie spotykają się chrześcijanie. Kto miał reprezentować lud Boży w modlitwie na zebraniach zborowych? Tylko święci, prawi, bogobojni mężczyźni, którzy sumiennie wypełniali wszystkie biblijne obowiązki wobec Boga (Kaznodziei 12:13, 14). Mieli być czyści pod względem duchowym i moralnym i bez zastrzeżeń oddani Jehowie Bogu.
2 Zwłaszcza starsi zboru powinni ‛wznosić w modlitwie lojalne ręce’. Szczere modlitwy zanoszone za pośrednictwem Jezusa Chrystusa stanowią wyraz ich lojalności wobec Boga i pomagają im unikać sprzeczek oraz wybuchów gniewu. Właściwie każdy mężczyzna mający przywilej modlić się w imieniu zboru chrześcijańskiego powinien być wolny od gniewu, nienawiści i nielojalności względem Jehowy i Jego organizacji (Jakuba 1:19, 20). Jakie jeszcze wskazówki dla osób mających zaszczyt reprezentować drugich w publicznej modlitwie zawiera Biblia? I jakimi zasadami z Pisma Świętego powinniśmy się kierować w modlitwach osobistych oraz zanoszonych w gronie rodziny?
Przemyśl wcześniej treść modlitwy
3, 4. (a) Dlaczego dobrze jest zawczasu przemyśleć treść publicznej modlitwy? (b) Co Pismo Święte mówi o długości modlitw?
3 Jeżeli zostaniemy poproszeni do publicznej modlitwy, zapewne uda nam się choć przez chwilę zastanowić nad jej treścią. Dzięki temu poruszymy stosowne, ważne sprawy, unikając zawiłych i długich wywodów. Oczywiście również nasze osobiste modlitwy możemy wypowiadać na głos i nie musimy ograniczać ich długości. Przed wybraniem 12 apostołów Jezus spędził na modlitwie całą noc. Ale gdy ustanawiał Pamiątkę swej śmierci, jego modlitwy nad chlebem i winem były raczej zwięzłe (Marka 14:22-24; Łukasza 6:12-16). A przecież wiemy, że Bóg bez zastrzeżeń wysłuchiwał nawet krótkie modlitwy Jezusa.
4 Przypuśćmy, że mamy przywilej reprezentować rodzinę w modlitwie poprzedzającej posiłek. Może ona być krótka, ale powinna zawierać wyrazy wdzięczności za pokarm. Gdy modlimy się publicznie przed chrześcijańskim zebraniem lub po nim, nie musimy mówić długo ani poruszać wielu spraw. Jezus zganił uczonych w piśmie, którzy ‛dla pozoru odmawiali długie modlitwy’ (Łukasza 20:46, 47). Bogobojna osoba nigdy nie chciałaby tak postępować. Niekiedy jednak nieco dłuższa modlitwa publiczna jest stosowna. Na przykład starszy wyznaczony do modlitwy kończącej większe zgromadzenie powinien wcześniej przemyśleć jej treść i może w niej poruszyć kilka różnych myśli. Ale nawet taka modlitwa nie powinna być zbyt długa.
Przystępowanie do Boga z należnym szacunkiem
5. (a) O czym należy pamiętać, gdy modlimy się publicznie? (b) Dlaczego musimy się modlić z powagą i szacunkiem?
5 Podczas publicznej modlitwy winniśmy pamiętać, że nie zwracamy się do ludzi. Jako grzeszne stworzenia, kierujemy błagania do Wszechwładnego Pana, Jehowy (Psalm 8:3-5, 9; 73:28). Powinniśmy więc okazywać zbożną bojaźń przed wywołaniem Jego niezadowolenia treścią i formą swych wypowiedzi (Przysłów 1:7). Psalmista Dawid śpiewał: „Dzięki obfitej mierze twej lojalnej życzliwości wejdę do twego domu, pokłonię się ku twojej świętej świątyni w bojaźni przed tobą” (Psalm 5:7). Skoro mamy takie nastawienie, to jak wyrazimy swe myśli, gdy zostaniemy poproszeni do publicznej modlitwy na zebraniu Świadków Jehowy? Z człowieczym królem rozmawialibyśmy godnie i z szacunkiem. O ileż bardziej szacunkiem i godnością powinny być nacechowane nasze modlitwy do Jehowy, „Króla Wieczności”! (Objawienie 15:3). Dlatego będziemy w nich unikać zwrotów w rodzaju: „Dzień dobry, Jehowo”, „Przesyłamy Ci serdeczne pozdrowienia” albo „Życzymy przyjemnego dnia”. Pismo Święte wskazuje, że jednorodzony Syn Boży, Jezus Chrystus, nigdy się tak nie zwracał do swego niebiańskiego Ojca.
6. O czym nie możemy zapominać, gdy ‛przystępujemy do tronu życzliwości niezasłużonej’?
6 Paweł napisał: „Przystąpmy (...) ze swobodą mowy do tronu życzliwości niezasłużonej” (Hebrajczyków 4:16). Dzięki wierze w ofiarę okupu Jezusa Chrystusa możemy mimo swego grzesznego stanu przystępować do Jehowy ze „swobodą mowy” (Dzieje 10:42, 43; 20:20, 21). Nie oznacza to jednak, że wolno nam ucinać sobie z Bogiem pogawędki albo wyrażać się lekceważąco. Jeśli nasze publiczne modlitwy mają się podobać Bogu, musimy je zanosić ze stosownym szacunkiem i powagą. Niewłaściwe byłoby wykorzystywanie ich do podawania ogłoszeń, udzielania komuś osobistych rad lub karcenia obecnych.
Módl się w duchu pokory
7. Jak Salomon dowiódł pokory, gdy modlił się podczas oddania do użytku świątyni Jehowy?
7 Bez względu na to, czy modlimy się publicznie, czy na osobności, pamiętajmy o ważnej zasadzie biblijnej, iż należy to czynić z pokorą (2 Kronik 7:13, 14). Takie nastawienie przejawił król Salomon, gdy modlił się publicznie podczas oddania do użytku świątyni Jehowy w Jerozolimie. Salomon właśnie ukończył prace nad jedną z najwspanialszych budowli świata. Mimo to pokornie się modlił: „Czy Bóg naprawdę zamieszka na ziemi? Oto niebiosa, wręcz niebo niebios, nie mogą cię pomieścić; cóż dopiero ten dom, który zbudowałem!” (1 Królów 8:27).
8. Jak można okazywać pokorę podczas modlitw publicznych?
8 Wzorem Salomona winniśmy przejawiać pokorę, gdy reprezentujemy drugich w modlitwie publicznej. Wprawdzie mamy się wystrzegać świętoszkowatości, możemy jednak dać wyraz pokorze choćby tonem głosu. Pokorne modlitwy nie mają nic wspólnego z pompatycznością i aktorstwem. Kierują uwagę nie na modlącą się osobę, lecz na Tego, do którego się zwracamy (Mateusza 6:5). Pokora przejawia się również w treści naszych wypowiedzi. W pokornej modlitwie nie będziemy sprawiać wrażenia, jakbyśmy od Boga żądali, by zrobił coś po naszej myśli. Będziemy raczej prosić Jehowę, aby postąpił zgodnie ze swą wolą. Przykład właściwego nastawienia dał psalmista, gdy błagał: „Ach, Jehowo, racz wybawić! Ach, Jehowo, racz poszczęścić!” (Psalm 118:25; Łukasza 18:9-14).
Módl się z głębi serca
9. Jaką cenną radę Jezusa znajdujemy w Ewangelii według Mateusza 6:7 i jak możemy się do niej zastosować?
9 Jeżeli nasze publiczne i osobiste modlitwy mają się podobać Jehowie, to muszą pochodzić z serca. Nie będziemy więc bez zastanowienia recytować ciągle tych samych formułek. W Kazaniu na Górze Jezus podał następujące zalecenie: „Modląc się, nie powtarzajcie wciąż tego samego jak ludzie z narodów, gdyż oni [błędnie] mniemają, że zostaną wysłuchani dzięki używaniu wielu słów”. Inaczej mówiąc, Jezus radził: „Nie paplajcie; nie powtarzajcie pustych frazesów” (Mateusza 6:7, przypis w NW).
10. Dlaczego wielokrotne modlenie się w tej samej sprawie może być stosowne?
10 Oczywiście może się zdarzyć, że będziemy musieli wielokrotnie modlić się w tej samej sprawie. Nie ma w tym nic złego, ponieważ Jezus usilnie zachęcał: „Stale proście, a będzie wam dane; ciągle szukajcie, a znajdziecie; wciąż pukajcie, a będzie wam otworzone” (Mateusza 7:7). Może potrzebna jest nowa Sala Królestwa, gdyż dzięki Jehowie w danej okolicy pięknie rozwija się dzieło głoszenia (Izajasza 60:22). Stosowne byłoby powracanie do tej sprawy w modlitwach osobistych oraz publicznych na zebraniach ludu Jehowy. Nie oznaczałoby to bynajmniej ‛powtarzania pustych frazesów’.
Pamiętaj o dziękczynieniu i wysławianiu
11. Jakie zastosowanie w modlitwach publicznych i osobistych mają słowa z Listu do Filipian 4:6, 7?
11 Wiele ludzi modli się tylko po to, by o coś poprosić. Nas jednak miłość do Jehowy Boga powinna pobudzać do składania Mu dziękczynień oraz do wysławiania Go w modlitwach osobistych i publicznych. Apostoł Paweł napisał: „O nic się nie zamartwiajcie, ale we wszystkim niech wasze gorące prośby zostaną przedstawione Bogu w modlitwie i błaganiu wraz z dziękczynieniem; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie strzegł waszych serc i władz umysłowych przez Chrystusa Jezusa” (Filipian 4:6, 7). Oprócz próśb i błagań winniśmy kierować do Jehowy wyrazy wdzięczności za błogosławieństwa duchowe i materialne (Przysłów 10:22). Psalmista śpiewał: „Złóż Bogu w ofierze dziękczynienie i spełnij wobec Najwyższego swe śluby” (Psalm 50:14). A w skomponowanym przez Dawida utworze muzycznym znalazły się takie oto poruszające słowa: „Chcę pieśnią wysławiać imię Boga i chcę go wywyższać dziękczynieniem” (Psalm 69:30). Czyż nie powinniśmy czynić tego samego w modlitwach publicznych i osobistych?
12. Jak spełnia się dziś Psalm 100:4, 5 i za co w związku z tym możemy dziękować Bogu i Go sławić?
12 Psalmista śpiewał o Bogu: „Wejdźcie w jego bramy z dziękczynieniem, na jego dziedzińce — z wysławianiem. Dzięki mu składajcie, błogosławcie jego imię. Albowiem Jehowa jest dobry; jego lojalna życzliwość trwa po czas niezmierzony, a jego wierność — na pokolenie za pokoleniem” (Psalm 100:4, 5). Dzisiaj ludzie ze wszystkich narodów wchodzą na dziedzińce sanktuarium Jehowy, za co możemy Go sławić i Mu dziękować. Czy wyrażasz Bogu wdzięczność za miejscową Salę Królestwa, potwierdzając to regularnym zgromadzaniem się z tymi, którzy Go miłują? I czy na zebraniach z głębi serca śpiewasz naszemu kochającemu Ojcu niebiańskiemu pieśni dziękczynienia i wysławiania?
Nigdy nie wstydź się modlić
13. Jaki przykład biblijny pokazuje, że powinniśmy błagać Jehowę, nawet jeśli czujemy się niegodni z powodu winy?
13 Nawet jeśli czujemy się niegodni z powodu jakiegoś przewinienia, powinniśmy zwrócić się do Boga z żarliwym błaganiem. Gdy Żydzi zgrzeszyli, biorąc sobie za żony cudzoziemskie kobiety, Ezdrasz uklęknął, wyciągnął ku Bogu swe lojalne dłonie i pokornie się modlił: „Boże mój, wstydzę się i krępuję podnieść swe oblicze do ciebie, Boże mój, bo nasze przewinienia rozmnożyły się ponad naszą głowę, a nasza wina urosła aż do niebios. Od dni naszych praojców po dziś dzień tkwimy w wielkiej winie (...) A po tym wszystkim, co przyszło na nas za nasze złe czyny i naszą wielką winę — bo ty, Boże nasz, pomniejszyłeś nasze przewinienie i dałeś nam tych, którzy ocaleli, jak ci — czy mamy znowu łamać twe przykazania i przez małżeństwa spowinowacać się z ludami dopuszczającymi się tych obrzydliwości? Czy nie rozsierdzisz się na nas do ostateczności, tak iż nikt nie pozostanie i nikt nie ujdzie? Jehowo, Boże Izraela, ty jesteś prawy, gdyż nas pozostawiono jako ocalały lud, jak to jest dzisiaj. Oto jesteśmy przed tobą z naszą winą, bo z tego powodu nie można się ostać przed tobą” (Ezdrasza 9:1-15; Powtórzonego Prawa 7:3, 4).
14. Jak wydarzenia z czasów Ezdrasza ukazują, od czego zależy uzyskanie przebaczenia Bożego?
14 Bóg przebacza winę, gdy wyznanie jej idzie w parze ze skruchą i „owocami odpowiadającymi skrusze” (Łukasza 3:8; Hioba 42:1-6; Izajasza 66:2). Za dni Ezdrasza Żydzi nie tylko okazali skruchę, ale też starali się naprawić zło, odsyłając cudzoziemskie żony (Ezdrasza 10:44; porównaj 2 Koryntian 7:8-13). Jeżeli chcemy, by Bóg wybaczył nam poważny grzech, musimy przyznać się do niego w pokornej modlitwie i wydawać owoce odpowiadające skrusze. Skruszony duch oraz pragnienie naprawienia zła pobudzi nas też do szukania pomocy duchowej u chrześcijańskich starszych (Jakuba 5:13-15).
Czerp pociechę z modlitwy
15. Jak przeżycia Anny dowodzą, że dzięki modlitwie możemy znaleźć pokrzepienie?
15 Kiedy z jakiejś przyczyny doskwiera nam boleść serca, możemy znaleźć pokrzepienie w modlitwie (Psalm 51:17; Przysłów 15:13). Przekonała się o tym lojalna Anna. Żyła w czasach, gdy izraelskie rodziny na ogół były bardzo liczne, sama jednak pozostawała bezdzietna. Jej mąż, Elkana, miał synów i córki z drugą żoną, Peninną, która dokuczała Annie z powodu jej niepłodności. Anna żarliwie się modliła i obiecała, że jeśli otrzyma błogosławieństwo w postaci syna, to ‛odda go Jehowie na wszystkie dni jego życia’. Pokrzepiona swą modlitwą, a także słowami arcykapłana Helego, „już więcej nie była zatroskana”. Anna urodziła chłopca, którego nazwała Samuel. Później oddała go na służbę w sanktuarium Jehowy (1 Samuela 1:9-28). Swą wdzięczność wobec Boga za okazaną jej życzliwość wyraziła w modlitwie, w której wysławiała Jego niezrównane przymioty (1 Samuela 2:1-10). My także możemy wzorem Anny czerpać otuchę z modlitwy, pełni ufności, że Bóg odpowiada na wszystkie prośby zgodne z Jego wolą. Kiedy otwieramy przed Nim swe serca, nie bądźmy ‛już więcej zatroskani’, gdyż On usunie nasze brzemię lub pomoże nam je dźwigać (Psalm 55:22).
16. Jak pewne zdarzenie z życia Jakuba uwypukla potrzebę modlenia się, gdy trapi nas lęk lub troska?
16 Jeśli znajdujemy się w sytuacji, która wywołuje strach, boleść serca lub przyczynia nam trosk, nie wahajmy się modlić do Boga o pokrzepienie (Psalm 55:1-4). Jakub obawiał się spotkania ze swym wrogo nastawionym bratem, Ezawem. Niemniej modlił się: „Boże mego ojca Abrahama i Boże mego ojca Izaaka, Jehowo, ty, który mi mówisz: ‚Wróć do swojej ziemi i do swych krewnych, a będę ci wyświadczał dobro’ — ja jestem niegodny wszelkich przejawów lojalnej życzliwości i wszelkiej wierności, którą okazywałeś swemu słudze, bo przez ten Jordan przeprawiłem się tylko z moją laską, a teraz mam dwa obozy. Racz mnie wyzwolić z ręki mego brata, z ręki Ezawa, gdyż lękam się go, że przybędzie i na mnie napadnie, na matkę z dziećmi. Ty przecież powiedziałeś: ‚Z całą pewnością będę ci wyświadczał dobro i potomstwo twoje uczynię jak ziarnka piasku morskiego, których z powodu mnogości nie można policzyć’” (Rodzaju 32:9-12). Ezaw nie zaatakował Jakuba ani jego ludzi. A zatem Jehowa rzeczywiście ‛wyświadczył dobro’ Jakubowi.
17. Jak w myśl Psalmu 119:52 modlitwa może nas pocieszyć w czasie ciężkich prób?
17 Gdy zanosimy błagania, możemy czerpać pokrzepienie, przywołując sobie na pamięć myśli ze Słowa Bożego. W najdłuższym psalmie, będącym piękną modlitwą, do której skomponowano muzykę, najprawdopodobniej książę Ezechiasz śpiewał: „Wspomniałem na twe sądownicze rozstrzygnięcia od czasu niezmierzonego, Jehowo, i znajduję dla siebie pocieszenie” (Psalm 119:52). Pokorna modlitwa w czasie ciężkiej próby może pomóc nam przypomnieć sobie biblijną zasadę lub prawo, wskazujące takie postępowanie, które nas umocni w przekonaniu, że niebiański Ojciec darzy nas uznaniem.
Lojalni nie ustają w modlitwie
18. Dlaczego można powiedzieć, że ‛każdy lojalny będzie się modlił do Boga’?
18 Wszyscy lojalni wobec Jehowy Boga starają się ‛nie ustawać w modlitwie’ (Rzymian 12:12). W Psalmie 32, skomponowanym prawdopodobnie po grzechu z Batszebą, Dawid opisał swe udręki, gdy nie zabiegał o przebaczenie, jak również ulgę wynikającą z okazania skruchy i wyznania występku Bogu. Następnie śpiewał: „Dlatego [że Jehowa wybacza szczerze skruszonym grzesznikom] każdy lojalny będzie się modlił do ciebie — w takim czasie tylko, gdy można cię znaleźć” (Psalm 32:6).
19. Dlaczego powinniśmy się modlić, wznosząc lojalne ręce?
19 Jeżeli wysoko cenimy więź z Jehową Bogiem, będziemy się modlić o Jego miłosierdzie na podstawie Jezusowej ofiary okupu. Pełni wiary możemy przybliżyć się ze swobodą mowy do tronu życzliwości niezasłużonej, aby dostąpić miłosierdzia i otrzymać pomoc w stosownym czasie (Hebrajczyków 4:16). Mamy jednak tyle innych powodów, by zwracać się do Boga! ‛Nieustannie więc się módlmy’ — z głębi serca często wysławiajmy Go i dziękujmy Mu (1 Tesaloniczan 5:17). Dniem i nocą módlmy się, wznosząc lojalne ręce.
Jak byś odpowiedział?
◻ Dlaczego warto wcześniej przemyśleć treść publicznej modlitwy?
◻ Dlaczego powinniśmy się modlić z powagą i szacunkiem?
◻ Jakiego ducha należy przejawiać podczas modlitw?
◻ Dlaczego w modlitwach trzeba pamiętać o dziękczynieniach i wysławianiu?
◻ Jak Biblia wskazuje, że modlitwy mogą być dla nas źródłem pokrzepienia?
[Ilustracja na stronie 17]
Król Salomon przejawiał pokorę, gdy modlił się publicznie podczas oddania do użytku świątyni Jehowy
[Ilustracje na stronie 18]
Podobnie jak Anna możemy czerpać pokrzepienie z modlitwy