Weźcie za wzór proroków Bożych

„Bracia, za wzór w cierpieniu zła i okazywaniu cierpliwości weźcie proroków, którzy mówili w imieniu Jehowy” (JAKUBA 5:10).

1. Co pomaga sługom Jehowy odczuwać radość nawet w obliczu prześladowań?

CHOCIAŻ na całym świecie panuje przygnębienie, słudzy Jehowy promienieją radością. Są bowiem świadomi, że cieszą się uznaniem Bożym. Świadkowie Jehowy nie załamują się nawet w obliczu prześladowań czy sprzeciwu wobec ich publicznej służby kaznodziejskiej, gdyż wiedzą, że cierpią ze względu na prawość. Jezus Chrystus oznajmił swym naśladowcom: „Szczęśliwi jesteście, gdy was lżą i prześladują, i ze względu na mnie kłamliwie mówią przeciwko wam wszelką niegodziwość. Radujcie się i skaczcie z radości, gdyż wielka jest wasza nagroda w niebiosach; tak bowiem prześladowali proroków przed wami” (Mateusza 5:10-12). Słudzy Boży rzeczywiście uważają napotykane próby wiary za powód do radości (Jakuba 1:2, 3).

2. Co zgodnie z Listem Jakuba 5:10 może nam pomóc w okazywaniu cierpliwości?

² Uczeń Jakub napisał: „Bracia, za wzór w cierpieniu zła i okazywaniu cierpliwości weźcie proroków, którzy mówili w imieniu Jehowy” (Jakuba 5:10). Grecki odpowiednik użytego tu słowa „wzór” (hypòdeigma) W. F. Arndt i F. W. Gingrich definiują jako „przykład, model, wzór, coś pozytywnego, co pobudza lub powinno pobudzać do naśladowania”. Jak wskazano w pewnym słowniku „jest to coś więcej niż zwykły przykład. Chodzi tu o wzór godny naśladowania” (Theological Dictionary of the New Testament). A zatem nowożytni słudzy Jehowy słusznie mogą brać sobie Jego wiernych proroków za wzory w „cierpieniu zła” i w „okazywaniu cierpliwości”. Co jeszcze dostrzegamy, analizując ich życie? Jak może nam to pomóc w dziele głoszenia?

Cierpieli zło

3, 4. Jak prorok Amos zareagował na sprzeciw Amazjasza?

³ Prorocy Jehowy często znosili złe, wręcz brutalne traktowanie. Na przykład w IX wieku p.n.e. Amazjasz, kapłan praktykujący kult cielca, ostro zaatakował proroka Amosa. Fałszywie go oskarżył, iż spiskuje przeciwko Jeroboamowi II, zapowiadając w proroctwie, że król zginie od miecza, a naród izraelski pójdzie na wygnanie. Amazjasz pogardliwie oświadczył Amosowi: „‚Widzący’, idź, uciekaj sobie do ziemi Judy. I tam jedz chleb, i tam prorokuj. A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią i królewską budowlą”. Nie zniechęcony tą napaścią słowną, Amos odpowiedział: „Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Jahwe i rzekł do mnie Jahwe: ‚Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego’” (Amosa 7:10-15, BT).

⁴ Duch Jehowy uzdolnił Amosa do odważnego wypowiadania proroctw. Wyobraź sobie, jak zareagował Amazjasz, gdy Amos oznajmił: „Słuchaj słowa Jahwe! Tyś mówił: ‚Nie prorokuj przeciwko Izraelowi ani nie przepowiadaj przeciwko domowi Izaaka’. Dlatego tak rzekł Jahwe: ‚Żona twoja w mieście będzie nierządnicą. Synowie zaś i córki twoje od miecza poginą. Ziemię twoją sznurem podzielą. Ty umrzesz na ziemi nieczystej, a Izrael zostanie ze swej ziemi uprowadzony’”. I proroctwo to się sprawdziło (Amosa 7:16, 17, BT). Jakże musiało to wstrząsnąć odstępcą Amazjaszem!

5. Pod jakimi względami sytuacja nowożytnych sług Jehowy przypomina położenie proroka Amosa?

⁵ Przypomina to obecną sytuację ludu Jehowy. My także cierpimy zło, gdy obwieszczamy orędzia Boże, a o naszej działalności ewangelizacyjnej wiele ludzi wypowiada się pogardliwie. To prawda, że do głoszenia nie upoważniło nas żadne seminarium duchowne. Niemniej krzewimy dobrą nowinę o Królestwie pobudzani świętym duchem Jehowy. Nie próbujemy zmieniać ani rozwadniać orędzia Bożego. Przeciwnie, wzorem Amosa posłusznie je ogłaszamy bez względu na reakcję słuchaczy (2 Koryntian 2:15-17).

Okazywali cierpliwość

6, 7. (a) Czym charakteryzowała się działalność prorocka Izajasza? (b) Jak dzisiejsi słudzy Jehowy idą za jego wzorem?

⁶ Prorocy Boży odznaczali się cierpliwością. Przejawiał ją na przykład Izajasz, który służył jako prorok Jehowy w VIII wieku p.n.e. Bóg rzekł do niego: „Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie bacznie [„wielokrotnie”, NW], lecz nie rozumiejcie; i patrzcie uważnie [„wielokrotnie”, NW], lecz nie poznawajcie! Znieczul serce tego ludu i dotknij jego uszy głuchotą, a jego oczy ślepotą, aby nie widział swoimi oczyma i nie słyszał swoimi uszyma, i nie rozumiał swoim sercem, żeby się nie nawrócił i nie ozdrowiał!” (Izajasza 6:9, 10). I ludzie ci rzeczywiście tak reagowali. Ale czy Izajasz zrezygnował? Bynajmniej, cierpliwie i z gorliwością obwieszczał ostrzegawcze orędzie Jehowy. W języku hebrajskim forma gramatyczna powyższych słów Bożych wskazuje, że dzieło głoszenia wykonywane przez Izajasza „trwało długo” — ludzie musieli go słuchać „wielokrotnie” (Gesenius’ Hebrew Grammar).

⁷ Dzisiaj ludzie często reagują na dobrą nowinę dokładnie tak samo, jak niegdyś reagowali na słowa Jehowy przekazywane przez Izajasza. Mimo to wzorem owego wiernego proroka powtarzamy orędzie Królestwa „wielokrotnie”. Czynimy to gorliwie, cierpliwie i wytrwale, ponieważ taka jest wola Jehowy.

„Dokładnie tak uczynili”

8, 9. Pod jakimi względami piękny przykład dał prorok Jehowy Mojżesz?

⁸ Wzorem cierpliwości i posłuszeństwa jest prorok Mojżesz. Opowiedział się po stronie ciemiężonych Izraelitów, ale musiał cierpliwie czekać na ich wyzwolenie. Przez 40 lat mieszkał w krainie Midian, zanim Bóg zlecił mu wyprowadzenie narodu izraelskiego z niewoli. A gdy razem z Aaronem stanęli przed władcą Egiptu, posłusznie powiedzieli i wykonali wszystko, co nakazał Bóg. „Dokładnie tak uczynili” (2 Mojżeszowa 7:1-6; Hebrajczyków 11:24-29).

⁹ Mojżesz cierpliwie zniósł 40 ciężkich lat pobytu Izraelitów na pustyni. Posłusznie kierował się wytycznymi od Boga, gdy budowano przybytek i wykonywano inne rzeczy mające związek z wielbieniem Jehowy. Prorok ów tak ściśle trzymał się wskazówek Bożych, że można o nim przeczytać: „Mojżesz uczynił wszystko tak, jak mu nakazał Pan; tak uczynił” (2 Mojżeszowa 40:16). Pełniąc naszą służbę w łączności z organizacją Jehowy, miejmy w pamięci posłuszeństwo Mojżesza i zgodnie z radą apostoła Pawła ‛bądźmy posłuszni tym, którzy wśród nas przewodzą’ (Hebrajczyków 13:17).

Mieli pozytywne nastawienie

10, 11. (a) Co dowodzi, że prorok Ozeasz odznaczał się pozytywnym nastawieniem? (b) Jak możemy zachować pozytywne nastawienie, gdy zachodzimy do ludzi na naszych terenach?

¹⁰ Zarówno gdy obwieszczali sędziowskie orzeczenia, jak i wtedy, gdy wypowiadali proroctwa odzwierciedlające troskę Boga o wierne jednostki rozproszone w Izraelu, prorocy musieli zachowywać pozytywne nastawienie. Potwierdza to przykład Ozeasza, który był prorokiem co najmniej 59 lat. Przez cały ten czas chętnie oznajmiał orędzia od Jehowy, a swą proroczą księgę zakończył słowami: „Kto mądry, niech to zrozumie, kto rozumny, niech to pozna; gdyż drogi Pana są proste, sprawiedliwi nimi chodzą, lecz bezbożni na nich upadają” (Ozeasza 14:9). Dopóki Jehowa pozwala nam świadczyć, zachowujmy pozytywne nastawienie i dalej odszukujmy osoby, które roztropnie skorzystają z niezasłużonej życzliwości Bożej.

¹¹ Aby ‛wyszukać tych, którzy są godni’, musimy być wytrwali i pozytywnie zapatrywać się na to zadanie (Mateusza 10:11). Przypuśćmy, że zginęły nam klucze. Z pewnością zawrócimy, aby szukać ich wszędzie, gdzie byliśmy. Być może uda nam się je odnaleźć dopiero po kilkakrotnym przejściu całej trasy. Podobną wytrwałość przejawiajmy przy odszukiwaniu ludzi o usposobieniu owiec. Ileż radości zaznajemy, gdy dobra nowina znajduje posłuch na terenach często opracowywanych! I jakże się cieszymy, że Bóg błogosławi dziełu w krajach, w których dawniej nasza publiczna służba podlegała ograniczeniom! (Galatów 6:10).

Źródło zachęt

12. Jakie proroctwo Joela spełnia się w XX wieku i w jaki sposób?

¹² Wypowiedzi proroków Jehowy mogą być w naszej służbie kaznodziejskiej niewyczerpanym źródłem zachęt. Zastanówmy się na przykład nad proroctwem Joela. Zawiera ono sędziowskie orzeczenia skierowane przeciwko odstępczym Izraelitom i innym ludom żyjącym w IX wieku p.n.e. Niemniej pod wpływem natchnienia Joel oznajmił także następującą zapowiedź Jehowy: „Wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało, i wasi synowie i wasze córki prorokować będą, wasi starcy będą śnili, a wasi młodzieńcy będą mieli widzenia. Także na sługi i służebnice wyleję w owych dniach mojego Ducha” (Joela 3:1, 2). Słowa te spełniają się na naśladowcach Jezusa od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. A jakież wspaniałe urzeczywistnienie tego proroctwa możemy oglądać w XX wieku! Dzisiaj ‛prorokują’, to znaczy obwieszczają orędzie Jehowy, całe miliony osób, a wśród nich ponad 600 000 pionierów.

13, 14. Co może pomóc młodym chrześcijanom znajdować radość w służbie polowej?

¹³ Wielu głosicieli Królestwa to ludzie młodzi. Nie zawsze jest im łatwo rozmawiać o Biblii z osobami w starszym wieku. Słyszą niekiedy: „Marnujecie czas na głoszenie”. „Lepiej zajmijcie się czymś innym”. Mogą wtedy taktownie odpowiedzieć, iż jest im przykro z tego powodu, że ich rozmówca tak sądzi. Zdaniem pewnego młodocianego głosiciela dobrej nowiny warto jeszcze dodać: „Rozmowy ze starszymi osobami, takimi jak pan, naprawdę dużo mi dają, dlatego lubię to robić”. Szerzenie dobrej nowiny rzecz jasna nie jest stratą czasu. Chodzi przecież o życie ludzi. Za pośrednictwem Joela Bóg oznajmił dalej: „Każdy, kto będzie wzywał imienia Pana [Jehowy, NW], będzie wybawiony” (Joela 3:5).

¹⁴ Dzieci towarzyszące rodzicom w dziele głoszenia o Królestwie chętnie korzystają z ich pomocy przy wyznaczaniu sobie osobistych celów. Najpierw odczytują tylko wersety biblijne, później stopniowo nabywają coraz większych umiejętności, aż w końcu potrafią objaśniać swą nadzieję na podstawie Pisma Świętego i proponować osobom zainteresowanym odpowiednią literaturę. Kiedy młodzi głosiciele widzą swe postępy i błogosławieństwo Jehowy, głoszenie dobrej nowiny sprawia im ogromną radość (Psalm 110:3; 148:12, 13).

Gorliwość i wyczekująca postawa

15. Jak przykład Ezechiela może nam pomóc na nowo rozniecić gorliwość w dziele głoszenia o Królestwie?

¹⁵ Prorocy Boży byli też wzorem w przejawianiu gorliwości oraz zachowywaniu wyczekującej postawy, a obie te cechy są dzisiaj niezbędne w służbie kaznodziejskiej. Tuż po poznaniu prawdy ze Słowa Bożego najprawdopodobniej płonęliśmy gorliwością, która pobudzała nas do śmiałego głoszenia. Ale od owego czasu mogło już upłynąć sporo lat, a swój teren osobisty być może opracowujemy dość często. Niewykluczone, że obecnie mniej osób przyjmuje orędzie Królestwa. Czy to osłabia nasz zapał? Jeżeli tak, to pomyślmy o działalności proroka Ezechiela. Jego imię znaczy „Bóg wzmacnia”. Starożytni Izraelici, z którymi prorok ów miał do czynienia, byli ludźmi o nieczułych sercach, Bóg jednak wzmocnił go i w sensie symbolicznym uczynił jego czoło twardszym niż krzemień. W rezultacie Ezechiel trwał w służbie długie lata, bez względu na to, czy ludzie go słuchali, czy też nie. Jego przykład ukazuje, że i my jesteśmy w stanie postępować podobnie, oraz może nam pomóc na nowo rozniecić gorliwość w dziele głoszenia (Ezechiela 3:8, 9; 2 Tymoteusza 4:5).

16. Jaką postawę, charakterystyczną dla Micheasza, powinniśmy w sobie rozwijać?

¹⁶ Godna uwagi jest także cierpliwość okazywana przez Micheasza, proroka działającego w VIII stuleciu p.n.e. Napisał on: „Będę wypatrywał Pana, będę wyczekiwał Boga mojego zbawienia. Mój Bóg mnie wysłucha!” (Micheasza 7:7). Zaufanie Micheasza wynikało z jego silnej wiary. Podobnie jak prorok Izajasz, tak i on zdawał sobie sprawę, że Jehowa na pewno uczyni wszystko, co zamierza. My również o tym wiemy (Izajasza 55:11). Stale więc wyczekujmy ziszczenia się obietnic Bożych. I gorliwie głośmy dobrą nowinę nawet tam, gdzie ludzie okazują nikłe zainteresowanie orędziem Królestwa (Tytusa 2:14; Jakuba 5:7-10).

Przejawianie cierpliwości w naszych czasach

17, 18. Jakie starożytne i współczesne przykłady pomagają nam okazywać cierpliwość?

¹⁷ Wielu proroków Jehowy przez całe lata cierpliwie wywiązywało się ze swoich zadań, choć nie ujrzeli urzeczywistnienia się swych proroctw. Niemniej ich wytrwałość, połączona nierzadko ze znoszeniem brutalnego traktowania, uświadamia nam, że pełnienie służby kaznodziejskiej nie przekracza naszych możliwości. Wiele korzyści możemy też odnieść z przeanalizowania przykładu, jaki dali wierni pomazańcy żyjący na początku XX wieku. Chociaż ich niebiańska nadzieja nie ziściła się tak szybko, jak tego oczekiwali, nie pozwolili, by rozczarowanie spowodowane tym pozornym opóźnieniem stłumiło ich gorliwość w spełnianiu objawionej woli Bożej.

¹⁸ Wielu z tych chrześcijan całymi latami regularnie rozpowszechniało Strażnicę oraz towarzyszące jej czasopismo, Przebudźcie się! (noszące początkowo nazwę Złoty Wiek, a później Pociecha). Gorliwie udostępniali te wartościowe publikacje przechodniom na ulicach oraz zanosili je stałym czytelnikom do ich domów. Kiedy pewna starsza siostra zakończyła swój ziemski bieg, jej brak szybko odczuli przechodnie, przyzwyczajeni do tego, że stale głosiła na ulicy. W ciągu wielu lat wiernej służby dała naprawdę wspaniałe świadectwo, czego dowodzą pochlebne uwagi osób, które obserwowały jej publiczną działalność kaznodziejską! A czy ty jako głosiciel Królestwa regularnie udostępniasz Strażnicę i Przebudźcie się! ludziom spotykanym w służbie?

19. Jaką zachętę zawiera List do Hebrajczyków 6:10-12?

¹⁹ Rozważmy także cierpliwość i wierną służbę braci usługujących w charakterze członków Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy. Kilku z nich przekroczyło już osiemdziesiąty lub dziewięćdziesiąty rok życia, ale w dalszym ciągu są głosicielami Królestwa i gorliwie wywiązują się z przydzielonych im zadań (Hebrajczyków 13:7). A co z innymi starszymi ludźmi mającymi nadzieję niebiańską, a także z osobami w podeszłym wieku należącymi do „drugich owiec”? (Jana 10:16). Mogą być pewni, że Bóg nie jest nieprawy, żeby miał zapomnieć o ich pracy oraz o miłości, którą okazują Jego imieniu. Oby więc sędziwi Świadkowie Jehowy razem z młodszymi współwyznawcami w dalszym ciągu czynili wszystko, na co ich stać, okazując wiarę i cierpliwość w służbie dla Boga (Hebrajczyków 6:10-12). A w przyszłości przeżyją nadchodzący „wielki ucisk” lub też zmartwychwstaną tak jak prorocy z dawnych czasów i zostaną sowicie nagrodzeni życiem wiecznym (Mateusza 24:21).

20. (a) Czego się nauczyłeś ze „wzoru” ustanowionego przez proroków? (b) Jaką pomocą może być cierpliwość, której przykład dali prorocy?

²⁰ Jakiż wspaniały wzór ustanowili prorocy Boży! Dostąpili zaszczytu przemawiania w imieniu Jehowy, gdyż znosili cierpienia, okazywali cierpliwość i inne zbożne przymioty. Jako Jego nowożytni Świadkowie, postępujmy podobnie i przejawiajmy taką stanowczość, jak prorok Habakuk, który oświadczył: „Na moich czatach stać będę, udam się na miejsce czuwania, śledząc pilnie, by poznać, co [Bóg] przemówi do mnie” (Habakuka 2:1, BT). Wykażmy się takim samym zdecydowaniem i cierpliwością i w dalszym ciągu radośnie wyznawajmy wzniosłe imię naszego Wielkiego Stwórcy, Jehowy! (Nehemiasza 8:10; Rzymian 10:10).

Czy pojąłeś następujące myśli?

◻ Jak prorok Amos dał przykład odwagi?

◻ Pod jakimi względami dał nam przykład prorok Mojżesz?

◻ Jak nowożytni Świadkowie Jehowy mogą się wzorować na Amosie i Izajaszu?

◻ Czego chrześcijański sługa Boży może się nauczyć z postępowania Ozeasza i Joela?

◻ Jaką korzyść możemy odnieść z postawy Ezechiela i Micheasza?

[Ilustracja na stronie 16]

Duch Jehowy uzdolnił Amosa do odważnego prorokowania pomimo gwałtownego sprzeciwu Amazjasza

[Ilustracja na stronie 18]

Wierni pomazańcy dali piękny przykład, okazując cierpliwość w służbie dla Jehowy