Młodzi, którzy strzegą swej pozycji przed Jehową
1 Młodzi mogą wiedzieć z opowiadań rodziców, że z chwilę poznania prawdy rodzice stracili dawnych przyjaciół. Rodzice potrafili się uporać z tym problemem, ale martwią się, żeby dzieci, które mają swoich przyjaciół, umiały pokonać takie trudności. Jaki jest biblijny pogląd na sprawę PRZYJACIÓŁ? Odczytajmy Księgę Przysłów 17:17 i zwróćmy uwagę na szczególną cechę charakterystyczną prawdziwej przyjaźni, jaką jest lojalność. Być przyjacielem znaczy coś więcej niż tylko zachowywać się przyjaźnie. Prawdziwy przyjaciel jest lojalny i postępuje jak najlepiej dla naszego dobra. Takich przyjaciół można znaleźć w zborze chrześcijańskim. Jednakże nawet w zborze młodzi ludzie mogą się czuć osamotnieni i odsunąć się od innych młodych, których być może podziwiają. Mogą też mieć przyjaciół, a potem ich utracić. Zawsze dobrze jest zadać sobie pytanie: Czy jestem przyjaźnie usposobiony wobec innych? Jak dalece okazuję szczere i niesamolubne zainteresowanie drugimi? Jak staram się przyczynić do ich szczęścia i pomyślności? Nad utrzymaniem przyjaźni muszą pracować obie strony.
2 Nie sposób przecenić znaczenia doboru właściwego towarzystwa. Mamy skłonność upodabniania się do swego otoczenia, jeśli dostatecznie długo w nim przebywamy. Nawet w społeczeństwie nowego porządku odpowiedni dobór towarzystwa jest bardzo ważny, ponieważ nie wszyscy robią jednakowe postępy w wydawaniu owoców ducha. Bardzo pożyteczny jest dobór przyjaciół, którzy przejawiają wspaniałe zalety chrześcijańskie. Natomiast złe towarzystwo psuje pożyteczne zwyczaje (1 Kor. 15:33, NW). Ktoś mógłby zapytać, czy nie byłoby rzeczą słuszną obcować w zborze z takimi osobami, których postępowanie pod pewnymi względami budzi zastrzeżenia, żeby im pomóc? Wprawdzie pomaganie drugim jest rzeczą piękną, ale jeśli ktoś przyłącza się do takich osób dla samolubnej przyjemności, to wcale im się nie pomaga. Gdybyś na przykład zobaczył dziecko w kałuży, czy wziąłbyś mydło i próbowałbyś umyć je w tej kałuży? Nie tylko nic byś nie wskórał, ale jeszcze sam byś się wybrudził. Najpierw należałoby przekonać dziecko, że powinno wyjść z kałuży. Jeżeli chcemy pomóc drugim, postąpimy mądrze, ograniczając utrzymywanie kontaktu z nimi do takich spraw, które by nas nie narażały na uwikłanie się w niemądre postępowanie. Młodzież teokratyczna wie, że przejawem mądrości jest dobieranie sobie przyjaciół z ludzi, którzy pod każdym względem są na odpowiednim poziomie, a jednocześnie nietraktowanie obojętnie potrzebujących pomocy.
3 A jak młodzież powinna się zapatrywać na WYKSZTAŁCENIE? Sprawa ta została obszernie omówiona w artykule: „Po co być pilnym uczniem?” ze Strażnicy 21/XCIII. Zastanówcie się: Jakie praktyczne przedmioty szkolne mogą pomóc młodym w przygotowywaniu się do spełniania obowiązków ludzi dorosłych? Dlaczego ważne jest nauczenie się w szkole płynnego czytania? Czy dostrzegam jakieś korzyści z pilnego uczenia się w szkole? Jak można się ustrzec złego wpływu światowych kolegów szkolnych? Wasze odpowiedzi powinny świadczyć o tym, że trzeźwo oceniacie siebie. Rozważcie w czym moglibyście robić postępy, i dlaczego jest to potrzebne.
4 Jaki powinien być stosunek młodzieży do RODZICÓW? Wielu młodych przejawia właściwy stosunek do rodziców. Co pomaga im zachować takie nastawienie? Starsi w zborze mogą pomagać młodym w przezwyciężaniu trudności z jakimi się spotyka młodzież. Większość młodych zdaje sobie sprawę, jak dużo zrobili dla nich rodzice. Pamiętają, że rodzice zapewniają im wyżywienie, odzież, przyjemne mieszkanie, możliwość uczenia się. Rozumieją się z rodzicami i darzą ich zaufaniem. Wiedzą, że w Boskim urządzeniu rodzice zajmują pozycję wyższą niż dzieci. Zdają sobie sprawę, że ostateczne decyzje należą do rodziców (Kol. 3:20). Rodzice nauczyli ich wykonywania pewnych prac domowych. Chociaż czasem trochę narzekali, to jednak teraz przekonali się, że zajęcia domowe pomogły im zrozumieć, jakiego wysiłku wymaga prowadzenie domu. Poza tym mogli odczuć, że i oni mają udział w życiu domowym. Rozumieją, że ani dzieci, ani rodzice nie są doskonali. Wiele radości sprawiają im serdeczne, zażyłe stosunki, jakie panują między nimi, a rodzicami.
5 A jaką rolę odgrywa WYTRWAŁOŚĆ? Wielu młodych braci chętnie współpracuje ze starszymi w zborze i z nadzorcami podróżującymi. Pragną robić postępy, i zaprawiać się teraz do pełnienia w przyszłości obowiązków sług pomocniczych, a potem starszych w zborze. Roztropni nadzorcy nie szczędzą im pochwał za pielęgnowanie takich pragnień (1 Tym. 3:1). Zachęcają ich, żeby nigdy nie rezygnowali z czynienia tego, co się podoba Jehowie. Niech się starają odnieść jak największy pożytek ze szkoły — niech się uczą rzeczy pożytecznych, takich jak dobra znajomość języka polskiego, ortografii i gramatyki, matematyki i w miarę możności jakiegoś rzemiosła, na wzór apostoła Pawła. Niech będą dobrymi głosicielami, a jeśli to możliwe, także pionierami okresowymi. Niech gromadzą zasób wiedzy biblijnej przez osobiste studium Pisma świętego i publikacji Towarzystwa. Niech pomagają w sprzątaniu mieszkań po zebraniach i w tym podobnych zajęciach. Niech dają dowody, że można na nich polegać. Jeżeli się czegoś podejmują, muszą mieć pewność, że tego dokończą. Powinni być wytrwali w zmierzaniu do każdego wytkniętego celu. Bóg oczekuje, że Jego słudzy będą zdecydowani i stanowczy. Mogą brać wzór z przykładu Noego i budowy arki. Dzięki temu, że Noe wytrwał przy tym zajęciu aż do ukończenia budowy, ocalał wraz z rodziną. Jeżeli jesteśmy wytrwali w małych sprawach, to będziemy wytrwali i w większych. Od tego zależy nasze zbawienie.
6 Jehowie bardzo się podobają młodzi, którzy świecą dobrym przykładem. Miło jest widzieć młodych braci i młode siostry, którzy mogą być wzorem dla innych, i współpraca z nimi jest prawdziwą przyjemnością. Przynoście chlubę swoim rodzicom, starszym, a przede wszystkim Jehowie, naszemu Bogu. Oby Jehowa nadal błogosławił wszystkiemu, co mówicie i czynicie ku chwale Jego imienia w obecnych jakże pasjonujących czasach.