Doświadczanie radości w czynieniu uczniów
1 Jak wiadomo z Ewangelii według Mateusza 28:19, 20, Jezus po swoim zmartwychwstaniu dał zgromadzonym w Galilei pięciuset uczniom NAKAZ: „Czyńcie uczniami ludzi ze wszystkich narodów” (NW). Tego nakazu nie jest w stanie unieważnić żaden człowiek ani nawet żaden naród. Chrystianizm nie miał się szerzyć drogą zakładania wielodzietnych rodzin, lecz przez nauczanie drugich. Być „uczniem” oznacza być osobą ‛nauczaną’ albo ‛uczącą się’. Czego uczyć? „Wszystkiego”, co przykazał Jezus, który zapewnia tej pracy swoje poparcie słowami: „Jestem z wami”. Jednakże ze spełnienia tego nakazu może wynikać coś więcej niż tylko poczucie dobrze spełnionego obowiązku — może to sprawiać radość.
2 Sam Jezus, jako wielki czyniciel uczniów, doświadczał radości w tej pracy. Pod jakim względem? Przede wszystkim Źródłem jego radości było przestrzeganie dwóch przykazań, nakazujących miłować BOGA i BLIŹNIEGO. Jezus miłował Jehowę Boga, bo jako Jego uczeń wiedział, że sam Jehowa miłuje ludzi, zwłaszcza ludzi, którzy są Mu wierni (Sof. 3:17). Już w swoim bycie przedludzkim Jezus doświadczał radości przy synach ludzkich (Prz. 8:30, 31). Tego radowania się z ludzi nie zdołała stłumić nawet ich niedoskonałość, która podczas pełnienia służby na ziemi codziennie dawała mu się we znaki. Miłość do Boga skłaniała go do okazywania posłuszeństwa względem Jego woli, a miłość do ludzi umożliwiała mu trafianie do ich serc.
3 Tak jak Jezus uczył się od Jehowy, tak my — jego uczniowie — uczymy się od Jezusa, jak miłować ludzi (Łuk. 6:40). Czy zdajesz sobie sprawę, że Jehowa Bóg i Jego aniołowie cieszą się z każdego nowo pozyskanego ucznia? (Łuk. 15:7). Radość z prowadzenia studiów biblijnych i czynienia uczniów wynika nie tylko ze skrupulatnego zwracania uwagi na metody i technikę prowadzenia studium, co ze szczerej miłości do ludzi. Powinniśmy interesować się raczej osobami potencjalnych uczniów, a nie samym „studium”. Musimy — tak jak Jezus — stać się przyjaciółmi naszych zainteresowanych (Jana 15:11-15), a wtedy my też będziemy się radować z ich przyjaźni.
4 Pamiętajmy o tym, że Jezus kazał czynić uczniami „ludzi”, a nie domy ani drzwi mieszkań. Dlatego wszędzie, gdzie są ludzie, są też możliwości zakładania studiów biblijnych. Sposobności do tego nastręcza praca od drzwi do drzwi, a często również krewni, znajomi czy nawet ludzie, którzy dopiero niedawno zaczęli studiować, mogą wspomnieć, że kogoś interesuje Biblia. Postarajmy się wtedy dotrzeć do takich ludzi i zaproponować im pomoc w studiowaniu Słowa Bożego.
5 Doświadczamy radości z czynienia uczniów, gdy współczujemy ludziom, gdy się wczuwamy w ich położenie i w miarę możności staramy się udzielić im praktycznej pomocy. Wyświadczenie jakiejś praktycznej przysługi tylko pozornie nie ma nic wspólnego ze studium. W rzeczywistości zacieśnia więzy przyjaźni między studiującym a prowadzącym studium. Miłować Boga i bliźniego można się też uczyć przez obserwowanie, jak to czynią inni.
6 Tak więc kluczem do doświadczania radości z czynienia uczniów jest miłość okazywana przez szczere interesowanie się losem ludzi. Wśród owoców ducha, wyliczonych w Galatów 5:22, radość jest wymieniona zaraz po miłości. Miłość potrafi przekształcić pozorną harówkę w pracę, która daje prawdziwe zadowolenie. Na przykład miłość pani domu do członków rodziny nadaje sens jej codziennym zajęciom domowym i sprawia, że czyni to z radością. Gdy kierujemy się miłością, chętnie przyjmujemy na siebie obowiązki związane z prowadzeniem studium biblijnego i nie żałujemy potrzebnego na to czasu. Jezus z radością przyjął zadanie zlecone mu przez Ojca, ponieważ miłował tych, dla których dobra chciał je wykonać. Miłość do Boga skłania nas do usłuchania nakazu czynienia uczniów, a miłość do ludzi pomoże nam znajdować w tym radość. Obyśmy wszyscy zasłużyli sobie na pochwałę naszego Pana: „Dobrze, sługo dobry i wierny. (...) wejdź do radości twego pana”. — Mat. 25:23.