Karność w rodzinie źródłem radości
1 Czy życie domowe sprawia wam radość? Od czego to zależy? Przeczytajmy wspólnie Księgę Przysłów 29:17. Zwróćmy uwagę na związek zachodzący między „rozkoszą” a „karnością” (NP). Jeżeli w waszym domu nie ma radosnej atmosfery, czy nie dałoby się temu zaradzić lepszym stosowaniem karności rodzinnej?
2 Co ci przychodzi na myśl, gdy słyszysz słowo „karność”? W sensie biblijnym karność to coś więcej niż strofowanie albo karcenie. Hebrajskie i greckie słowa tłumaczone na „karność” zawierają myśl wychowywania, kultury umysłowej, kształtowania postawy moralnej i religijnej. Karność stosowano równolegle z „napominaniem”, „radzeniem”, „nauczaniem” (Prz. 3:11; 5:12; 6:23, Poz; 19:20; Jer. 32:33, NW). Podstawą utrzymywania karności w rodzinie muszą być pouczenia ze Słowa Bożego. — Prz. 15:33; Jer. 7:28.
3 Skrupulatne wprowadzanie w czyn tego, co mogłoby przynieść pożytek domowi, wymaga poniekąd zorganizowania się do wspólnej modlitwy, do omawiania w rodzinie Słowa Bożego, stosowania zasad biblijnych w obcowaniu ze sobą, rozmów o służbie polowej i uczestniczenia w niej całej rodziny. Sposób zabrania się do tego będzie w każdej rodzinie inny, zależnie od warunków. Zamiast ograniczać utrzymywanie karności w domu do studium rodzinnego raz w tygodniu, trzeba ściślej zastosować się do rady podanej w Księdze Powtórzonego Prawa 6:6, 7. Według tego wersetu każda pora dnia nadaje się do stosowania karności w rodzinie. W Księdze Przysłów 15:23 i 25:11 podkreślono wartość ‛słowa wypowiedzianego we właściwym czasie’ (NP). Ktoś z rodziny może niespodziewanie zadawać jakieś poważne pytanie. Problemy mogą się wyłonić nagle, znienacka. „Właściwym czasem” może być chwila wyłonienia się pytania względnie problemu. Kiedy indziej znów mogą zadziałać uczucia. Wtedy może być lepiej odłożyć dyskusję na później, gdy wszyscy się uspokoją.
4 Pewien kilkunastoletni chłopiec przyszedł do domu późno wieczorem. Ojciec czekał na niego. Syn pozdrowił go tylko i chciał się szybko ulotnić z pokoju. Ojciec zaznaczył, że jest już bardzo późno i że oboje z matką martwili się o niego. Chłopiec odpowiedział z przejęciem: „Wiem, tato. Wiem. Ten czas jakoś mi uciekł. Sam wiesz, że nieraz tak to wychodzi”. Ojciec odpowiedział z westchnieniem: „No cóż, dobrze, że jesteś już w domu. Wyśpij się teraz dobrze. Dobranoc”. Dlaczego nie skarcił syna od razu? Bo pamiętał o zasadzie z Księgi Przysłów 15:23 (NP), że „słowo” rady jest skuteczniejsze, gdy się go udziela „we właściwym czasie”. Wieczorem chłopiec spodziewał się surowego strofowania; miał się więc na baczności; rady nie trafiały mu do serca. Na drugi dzień wieczorem ojciec z synem kończyli naprawę czegoś; prowadzili ożywioną, serdeczną rozmowę. Ojciec nadmienił, że lubi pracować i przebywać razem z synem. Właśnie dlatego tak się zmartwił, gdy syn wrócił do domu bardzo późno. Kiedy czyjaś swoboda (na przykład przychodzenie i wychodzenie według swego widzimisię) sprawia innym przykrość, staje się nadużywaniem wolności. Omówił z chłopcem zasady z 1 Koryntian 10:23, 24, 32, 33. Chłopiec docenił tę radę; sam nie wiedział, dlaczego tak mu się zdarzyło parę razy. Ojciec wyjaśnił, że to świat podstępnie wywiera nacisk, aby ‛ulegał obyczajom tego świata’ (Rzym 12:2, Poz). Syn nie chciałby, żeby świat zrobił z niego kukłę. Postanowił się poprawić.
5 Jesteśmy pewni, że widzicie potrzebę stosowania biblijnej karności rodzinnej. Dlaczego wielu rodzinom tak trudno przychodzi stosowanie tej karności? (Prz. 25:17, NP). Skoro gość może się łatwo „uprzykrzyć”, to tym bardziej może się to odnosić do osób, które zawsze mieszkają razem. Codziennie widzą swoje niedociągnięcia. Może to wywołać nastawienie: „Jeżeli on jest zły, to i ja też będę zły”. Do przejawiania zalet chrześcijańskich w domu są więc potrzebne specjalne wysiłki. Mężowie, miłujcie żony, jak samych siebie; nie bądźcie dla nich przykrymi (Efez. 5:28; Kol. 3:19). Żony, okazujcie głęboki szacunek dla stanowiska głowy rodziny, choćby mąż nie spełniał wszystkich wymagań (Efez. 5:22-24, 33). Dzieci, czcijcie rodziców; bądźcie im posłuszne (Efez. 6:1, 2). Jeżeli słabości członków rodziny drażnią niekiedy, to chrześcijanie muszą przebaczać, choćby mieli uzasadniony „powód do skargi przeciw komu” (Kol. 3:13, NP). Chrześcijanie muszą uważać innych członków rodziny za wyższych od siebie (1 Kor. 10:24; Filip. 2:3, 4). Dobrze jest pielęgnować zwyczaj wyszukiwania dobrych stron u członków rodziny (Prz. 31:28). Chociaż Jezus ‛miał coś przeciw’ niektórym zborom w I wieku n.e., to jednak zanim udzielił im skarcenia, najpierw pochwalił je za to, z czego się dobrze wywiązywały. — Apok. 2:2, 3, 13, 19.
6 Karność jest dowodem miłości okazywanej nam przez Boga i Jezusa Chrystusa (Hebr. 12:6; Apok. 3:19). Karność w rodzinie świadczy o okazywaniu miłości członkom rodziny przez jej głowę. Chociaż niełatwo jest karcić samego siebie, to jednak wynik takiego karcenia będzie przyjemny, radosny (Hebr. 12:11). Chcąc doznawać radości, wszyscy członkowie rodziny muszą współpracować w stosowaniu karności rodzinnej (Zasada z Hebrajczyków 13:17). Niech zatem wszyscy, którzy chcą wnieść coś dobrego do życia rodzinnego, usłuchają natchnionych słów: „Synu mój, nie gardź karnością Jahwe i nie zrażaj się Jego naganą, Jahwe doświadcza /napomina, NW/ bowiem tego, kogo miłuje, jak ojciec syna, w którym ma upodobanie”. — Prz. 3:11, 12, Poz.