„Skąd wiesz, mężu, czy nie zbawisz żony?”
1 We wrześniowym wydaniu Naszej Służby Królestwa podano szereg praktycznych rad żonom mającym niewierzących mężów. Rzecz jasna, nie zawsze podział rodziny polega na tym, że stroną niewierzącą jest mąż; niewierząca może być także żona. Jakie są w tym wypadku obowiązki chrześcijańskiego małżonka? Co może robić, żeby „zbawić”, czyli pozyskać dla prawdy żonę?
2 Dlaczego właściwie żona wydaje się nieraz przeciwna prawdzie? Przyczyny mogą być różne, ale wierzący zrobi dobrze, gdy weźmie pod uwagę głównie następujące trzy:
(1) Czy czasem mąż nie narzuca żonie prawdy biblijnej? Jeżeli tak, to powinien pamiętać o tym, że niewierzącej, a ukochanej osobie trzeba przedstawiać prawdę taktownie i w odpowiednim czasie. Korzystny wpływ mogłyby też wywrzeć wizyty dojrzałych chrześcijanek, które starały by się wzniecić zainteresowanie u tej niewierzącej żony, dążąc do założenia z nią domowego studium biblijnego.
(2) Czy wierzący nie obstaje zbytnio przy swych osobistych zamiłowaniach, które się nie wiążą z wymaganiami Bożymi pomijając przy tym jej zainteresowania? Byłoby dobrze, gdyby zrezygnował chociaż z niektórych swoich upodobań, aby poświęcić trochę czasu na coś, co mogłoby jej sprawić radość.
(3) Może niewierząca żona sprzeciwia się nie tyle samej prawdzie, co temu, że męża tak często nie ma w domu. Mąż musi sobie wtedy uświadomić, iż żona chciałaby odprężyć się i wypocząć w jego towarzystwie. Prawda, że nie może zaniedbywać obowiązków chrześcijańskich jedynie po to, żeby się jej przypodobać, ale może uda mu się tak rozplanować zajęcia, by z nią więcej przebywać.
3 Chcąc pozyskać niewierzącą żonę, chrześcijański mąż postąpi mądrze, gdy weźmie sobie do serca zasadę stosowaną przez Pawła wobec tych, których chciał zjednać dla zbawienia. Apostoł ten pisał: „Żydom stałem się jak Żyd, abym pozyskał Żydów (...) Słabym stałem się słaby, abym pozyskał słabych. Stałem się wszystkim dla ludzi wszelkiego rodzaju, abym mógł jakimś sposobem niektórych zbawić” (1 Kor. 9:20, 22). Paweł życzliwie brał pod uwagę problemy Żydów. Szanował ich przekonania, chociaż wiedział, że są błędne. Nie wyśmiewał ich i nie lekceważył, lecz odnosił się do nich tolerancyjnie. Podobnie chrześcijańscy mężowie nie powinni ośmieszać swych niewierzących żon ani drwić z ich przekonań. Gdyby tak postępowali, odpychaliby własne żony.
4 A co zrobić, gdy żona otwarcie wypowiada się przeciw prawdzie, a nawet mówi ujemnie o mężu, mając mu za złe jego miłość i gorliwość dla Boga? W takim wypadku mąż musi znosić złe traktowanie i zachowywać niezłomność. Powinien wzorować się na Hiobie, który nie uległ presji żony, gdy go namawiała, by się sprzeniewierzył Bogu (Hioba 2:9, 10; 16:19-21; 42:10, 11).
5 A jak mąż ma reagować na nieuprzejme wypowiedzi żony? W Rzymian 12:21 czytamy: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zwyciężaj zło dobrem”. Zatem jego odpowiedź musi być łagodna, bez gniewu, bo gniew jedynie pogarsza sprawę. Kobiety są wrażliwe, przemawia do nich życzliwość i miłość, a nie bezwzględne dochodzenie swych racji. Miłość i wielkoduszność może doprowadzić do osłabnięcia oporu; może skłonić oponętkę do uszanowania stanowiska drugiej strony. Taką radę podano zresztą w Kolosan 3:19: „Mężowie nadal kochajcie żony i nie bądźcie na nie gorzko zagniewani”. Sedno sprawy tkwi więc w tym: Bądź lepszym mężem — bardziej czułym, życzliwym i wyrozumiałym (1 Piotra 3:7).
6 Pozyskuj ją więc tak, jak zdobywałeś dla siebie jej sympatię, gdy chciałeś się z nią ożenić. Nie odgrywaj roli dyktatora ani nie traktuj jej szorstko, jak to czyni tylu światowych mężów. Możesz w najróżniejszy sposób wykazać przed nią chrześcijańską rozwagę. Wysłuchuj jej zdania, zanim poweźmiesz jakieś ważniejsze decyzje. Okazuj jej zainteresowanie. Poświęcaj jak najwięcej czasu tej, z którą postanowiłeś spędzić życie. Zapewniaj ją często o trwałości swych uczuć.
7 Nieraz już się zdarzyło, że dzięki taktownemu podejściu udało się zmienić nastawienie żon wrogo usposobionych do prawdy i uzyskać ich zgodę na domowe studium biblijne. Pewien nadzorca obwodu rozpoczął studium Biblii aż z pięcioma przeciwnymi żonami naszych braci w ten sposób, że odwiedzał ich mężów, a następnie grzecznie je zapraszał, by się przyłączyły do rozmowy. Niebawem zaczęły doceniać poznawane prawdy, a nawet wyraziły chęć uczestniczenia w służbie polowej.
8 Takie przyjacielskie odwiedziny dojrzałych chrześcijan często bywały wielką pomocą w zespalaniu rozdzielonych rodzin. Żona pewnego brata była bardzo przeciwna, tak że nawet spaliła mu Biblię i literaturę biblijną. Mimo to inny dojrzały brat złożył tej rodzinie kilka przyjacielskich wizyt i udało mu się stopniowo przezwyciężyć uprzedzenie żony. W końcu rozpoczęto z całą rodziną domowe studium biblijne. Studium to rozwijało się pomyślnie przez szereg miesięcy, a żona postanowiła oddać swe życie Bogu. Wyobraźmy sobie radość męża, który sam ochrzcił żonę w pobliskiej rzece! Kiedy wyszli z wody, ze łzami w oczach padli sobie w objęcia, dziękując Jehowie za to, że ich tak długo rozdwojona rodzina wreszcie zjednoczyła się w prawdziwym wielbieniu.
9 A zatem nigdy się nie zniechęcaj i nie przestawaj dokładać starań, by twoja rodzina zespoliła się w czystym wielbieniu Boga. Skorzystaj z dobrych rad Słowa Bożego i bądź pewny, że na twej rodzinie spocznie błogosławieństwo Jehowy (Gal. 6:9).