Ośrodki pionierskie — i co dalej?
1 Jehowa chce, „żeby ludzie wszelkiego rodzaju byli wybawieni i posiedli dokładną znajomość prawdy” (1 Tym. 2:4). Do tych „ludzi wszelkiego rodzaju” należą też mieszkańcy tych rejonów naszego kraju, gdzie z różnych powodów nieczęsto głosi się dobrą nowinę o zbawieniu. W lipcu i sierpniu setki pionierów pomocniczych zgrupowanych w ośrodkach pionierskich starało się dotrzeć do takich osób, by im mówić o Jehowie Bogu, Jego planach wobec ziemi i człowieka, oraz by wyjaśnić im znaczenie obecnych wydarzeń. Wielu zareagowało pozytywnie — w ich serca wstąpiła nadzieja.
2 Z przytoczonych słów Pawła wynika, że zbawienie wiąże się ściśle z przyswojeniem sobie „dokładnej znajomości prawdy”. A zatem wszystkich tych, którzy się szczerze zainteresowali prawdą, trzeba koniecznie uwzględnić w programie systematycznego nauczania na podstawie Słowa Bożego (Jana 17:3, 17). Tymczasem letnie ośrodki pionierskie zakończyły swą działalność, a ich uczestnicy rozjechali się do swoich zborów. W związku z tym należałoby się zastanowić, jak podtrzymać rozbudzone zainteresowanie? Co dalej?
POMOC MIEJSCOWEGO ZBORU
3 Zbór, który zaprosił na swój teren grupę pionierów pomocniczych, powinien już wcześniej pomyśleć nad tym, jak się zaopiekować zainteresowanymi. Sprawa jest pilna, bo przecież wiadomo, że w niesprzyjających okolicznościach to zainteresowanie może szybko osłabnąć albo całkiem zgasnąć. Bracia starsi, zwłaszcza nadzorcy służby, powinni — świecąc przykładem — zachęcać głosicieli, żeby wzięli udział w dokonywaniu odwiedzin. Każdemu chętnemu można by przydzielić kilka sąsiednich wiosek (albo ulic), żeby odwiedził tam wszystkich zainteresowanych i zaszedł do mieszkań, które były zamknięte. Opracowanie takich miejsc zajmuje znacznie mniej czasu niż ponowne rozpoczynanie wszystkiego od początku.
4 Wiele dobrego można by tu zdziałać przez podjęcie pomocniczej służby pionierskiej. Głosiciele z miejscowego zboru, którzy byliby w stanie choć przez miesiąc popracować w roli pioniera pomocniczego, pomogliby ustalić, gdzie ludzie się szczerze zainteresowali, i mogliby tam rozpocząć przekazywanie prawdy w sposób uporządkowany, to znaczy przez prowadzenie domowych studiów biblijnych.
POMOC Z ZEWNĄTRZ
5 Niejeden zbór, na którego terenie działał latem ośrodek pionierski, ma poważne trudności z dokonywaniem zgłoszonych przez pionierów odwiedzin ponownych. Zdając sobie z tego sprawę, pewien brat z Wielkopolski napisał: „Aby podtrzymać zainteresowanie tam, gdzie dokonano odwiedzin i gdzie założono studium biblijne, bracia wymienili z zainteresowanymi adresy w celu utrzymywania łączności drogą korespondencyjną, niezależnie od przekazania tych odwiedzin miejscowym braciom. Zamierzamy w najbliższym czasie odwiedzić tych ludzi”. Pisanie budujących listów do ludzi, z którymi się zetknęliśmy podczas pracy od domu do domu, oraz odwiedzenie ich po jakimś czasie może podtrzymać ich zainteresowanie prawdą i utwierdzić w przekonaniu, że naprawdę zależy nam na ich pomyślności duchowej. Ale czy nie można by zrobić coś więcej, żeby pomóc tym ludziom w ‛osiągnięciu dokładnej znajomości prawdy’?
SŁUŻBA PIONIERÓW SPECJALNYCH
6 Wychodząc naprzeciw potrzebom w terenie, Towarzystwo wprowadziło w roku 1937 służbę pionierów specjalnych. W książce Organized to Accomplish Our Ministry (Zorganizowani do pełnienia naszej służby) powiedziano na temat tej działalności: „Pionierzy specjalni są wybierani spośród pionierów stałych, którzy osiągają dobre wyniki w służbie i mogą się przenieść na każdy teren wskazany im przez Towarzystwo. Zazwyczaj kieruje się ich na teren dotąd nie przydzielony lub znacznie oddalony, żeby tam rozbudzali zainteresowanie i zakładali nowe zbory. Niekiedy pionierzy specjalni zostają przydzieleni do zborów potrzebujących pomocy w regularnym ogłaszaniu orędzia Królestwa na swoim terenie. Pionierzy specjalni, którzy są starszymi, mogą być skierowani do pomocy małym zborom, nawet gdy nie zachodzi tam pilna potrzeba zwiększenia liczby głosicieli. Z uwagi na stawiane pionierom specjalnym wysokie wymagania co do liczby godzin Towarzystwo udziela im niewielkiej pomocy finansowej”.
7 A jak ma sobie radzić pionier, który został przydzielony do zboru działającego na rozległym terenie? W książce Słowo powiedziano: „Chcąc uzyskać jak najlepsze wyniki, wybierają najgęściej zaludnioną część swego terenu i działają tam gorliwie, starannie opracowując ją wiele razy. Odwiedzają wszystkich okazujących zainteresowanie i cierpliwie prowadzą z nimi studia, a jednocześnie nadal regularnie pracują od domu do domu. Stopniowo starają się zapoznawać ze sobą uczestników domowych studiów biblijnych. Z czasem któryś z nowo zainteresowanych udostępni swoje mieszkanie na prowadzenie studium, na które można zaprosić innych. Stanowi to podstawę do urządzania zebrań w przybliżeniu odpowiadających prowadzonemu w każdym zborze studium książki. Od czasu do czasu urządzane są wykłady publiczne, żeby pobudzić nowo zainteresowanych do zgromadzania się” (strona 134, 135). Dzięki takiej celowej pracy nie tylko lepiej wykorzystuje się czas i środki, ale też skuteczniej pozyskuje się nowych uczniów i wprowadza ich do organizacji, bez której nie mogliby na dalszą metę zachować sił duchowych.
8 „Kogo mam posłać? Kto nam pójdzie?” Takie pytania usłyszał niegdyś prorok Izajasz, gdy trzeba było przekazać ludziom ważne orędzie Jehowy. Dziś potrzeby są jeszcze większe. Zbliża się kres obecnego systemu rzeczy. Czy chciałbyś pomóc tym, którzy tego lata zainteresowali się prawdą, jak również wszystkim innym gotowym słuchać Słowa Bożego? Oby każdy z nas zajął taką postawę, jak Izajasz, który powiedział: „Oto ja! Poślij mnie” (Izaj. 6:8).