BOAZ I

(prawdopodobnie: „w sile”).

Właściciel ziemski z Betlejem w Judzie, „człowiek bardzo zamożny”, żyjący mniej więcej w XIV w. p.n.e. (Rut 2:1). Był synem Salmy (Salmona) i Rachab, a ojcem Obeda (Mt 1:5). Znalazł się w linii rodowej Mesjasza, w siódmym pokoleniu po Judzie (1Kn 2:3-11; Łk 3:32, 33). Niezwykłe wydarzenia, w wyniku których Boaz stał się przodkiem Jezusa, opisuje Księga Rut.

Boaz miał bliskiego krewnego Elimelecha. Zarówno Elimelech, jak i jego dwaj synowie zmarli, nie pozostawiając męskich potomków. Wdowa po jednym z synów, Rut, bardzo się przywiązała do wdowy po Elimelechu, Noemi. W czasie żniw Rut poszła zbierać pokłosie i „przypadkiem” trafiła na pole należące do Boaza (Rut 2:3). Boaz był prawdziwym Judejczykiem, gorliwym chwalcą Jehowy. Nie tylko witał swych żniwiarzy słowami „Jehowa niech będzie z wami”, ale też, widząc lojalność Rut wobec Noemi, rzekł do niej: „Oby Jehowa nagrodził twoje postępowanie i obyś otrzymała pełną odpłatę od Jehowy” (Rut 2:4, 12). Kiedy Rut opowiedziała o tym swej teściowej, ta odrzekła: „Niech będzie błogosławiony przez Jehowę (...) To jeden z naszych wykupicieli” (Rut 2:20). Po zakończeniu żniw Noemi pouczyła Rut, jak może zgodnie ze zwyczajem zasygnalizować tę sprawę Boazowi. Kiedy spał on na klepisku, Rut odkryła jego stopy i położyła się przy nich. Gdy się przebudził i ją zobaczył, poprosiła, by wykupił posiadłość Elimelecha przez małżeństwo lewirackie (zob. LEWIRACKIE, MAŁŻEŃSTWO). Jego żoną zamiast Noemi, która nie mogła już rodzić dzieci, miała zostać Rut. Nie tracąc czasu, nazajutrz rano Boaz porozmawiał z bliższym krewnym, ale człowiek ten — nazwany w Biblii jedynie „takim a takim” — nie chciał się podporządkować temu Bożemu postanowieniu. Tymczasem Boaz zrobił to chętnie i z błogosławieństwem mieszkańców miasta poślubił Rut. Urodził się im syn Obed, późniejszy dziadek króla Dawida (Rut 3:1 do 4:17).

W całej tej relacji, począwszy od życzliwego powitania pracowników aż do przyjęcia na siebie obowiązku zachowania rodu Elimelecha, Boaz jawi się jako postać niezwykła — powszechnie poważany człowiek czynu, odznaczający się jednocześnie opanowaniem, wiarą i nieskazitelnością. Był również hojny, życzliwy, czysty pod względem moralnym i całkowicie posłuszny przykazaniom Jehowy w każdej dziedzinie życia.