Siostry, które były prostytutkami

W 23 rozdziale Księgi Ezechiela znajdujemy ostre potępienie ludu Bożego za jego niewierność. Rozdział ten jest pod wieloma względami bardzo podobny do rozdziału 16. W rozdziale 23 też posłużono się przykładem prostytucji. Jerozolimę nazwano młodszą siostrą Samarii. Oba rozdziały pokazują, że młodsza siostra poszła w ślady starszej i też zajęła się prostytucją. Ale jej postępowanie było jeszcze bardziej niemoralne i niegodziwe. W rozdziale 23 Jehowa podaje imiona tych dwóch sióstr: starsza ma na imię Ohola i wyobraża Samarię — stolicę dziesięcioplemiennego królestwa Izraela; młodsza to Oholiba, czyli Jerozolima, stolica Judy (Ezech. 23:1-4)a.

W tych dwóch rozdziałach jest jeszcze więcej podobieństw. Przede wszystkim opisane kobiety najpierw były żonami Jehowy, ale później Go zdradziły. Poza tym pojawia się obietnica, która daje nadzieję na przebaczenie ich grzechów. Co prawda rozdział 23 nie mówi o niej wprost, ale słowa Jehowy: „Położę kres twojemu bezwstydnemu postępowaniu, twojej prostytucji” przywodzą na myśl treść rozdziału 16 (Ezech. 16:16, 20, 21, 37, 38, 41, 42; 23:4, 11, 22, 23, 27, 37).

Czy wyobrażają chrześcijaństwo?

W przeszłości nasze publikacje wyjaśniały, że Ohola i Oholiba są proroczymi pierwowzorami chrześcijaństwa, w skład którego wchodzą katolicyzm i protestantyzm. Jednak ponowna analiza tego zagadnienia połączona z modlitwami skłoniła nas do postawienia pytań: Czy chrześcijaństwo kiedykolwiek było w jakimś sensie żoną Jehowy? Czy Jehowa zawarł z nim jakieś przymierze? Nie. Kiedy Jezus pośredniczył w zawarciu „nowego przymierza” z Izraelem duchowym, chrześcijaństwo jeszcze nawet nie istniało. Nigdy też nie było częścią tego duchowego narodu złożonego z namaszczonych chrześcijan (Jer. 31:31; Łuk. 22:20). Powstało długo po śmierci apostołów, w IV wieku n.e. Od samego początku było zepsutą organizacją, którą tworzyli rzekomi chrześcijanie — „chwasty” z przypowieści Jezusa (Mat. 13:24-30).

Kolejna różnica: Jehowa dał niewiernej Jerozolimie i Samarii nadzieję na przebaczenie (Ezech. 16:41, 42, 53-55). Czy Biblia zawiera podobną nadzieję dla chrześcijaństwa? Nie! Spotka je to samo, co pozostałą część Babilonu Wielkiego.

Tak więc Ohola i Oholiba nie są proroczymi pierwowzorami chrześcijaństwa. Jednak z tego opisu dowiadujemy się czegoś bardzo ważnego: co Jehowa sądzi o tych, którzy podają się za Jego sług, ale zniesławiają Jego imię i wypaczają Jego zasady dotyczące prawdziwego wielbienia. Na chrześcijaństwie ciąży szczególna odpowiedzialność, bo jego niezliczone kościoły twierdzą, że reprezentują Boga opisanego w Biblii. Co więcej, uważają, że przewodzi im ukochany Syn Jehowy, Jezus Chrystus. Ale sami temu zaprzeczają, bo przedstawiają go jako część Trójcy i lekceważą jego wyraźne polecenie, żeby ‛nie być częścią świata’ (Jana 15:19). Chrześcijaństwo trwa w bałwochwalstwie i angażuje się w intrygi polityczne, czym dowodzi, że należy do „wielkiej prostytutki” (Obj. 17:1). Bez wątpienia musi ponieść tę samą karę co pozostała część ogólnoświatowego imperium religii fałszywej!