30 WDOWA Z SAREPTY
Okazała odwagę mimo rozpaczliwej sytuacji
NIE BYŁA niewidzialna — ale mogła się tak czuć. Czy ktoś dostrzegał jej trudne położenie? Czy komukolwiek na niej zależało? Była wdową i matką. W Izraelu Bóg ustanowił prawa, które zapewniały ochronę wdowom i ich dzieciom. Ale ta kobieta nie mieszkała w Izraelu, tylko w Sarepcie — mieście należącym do Sydonu. Tamtejszy władca, Etbaal, najwyraźniej był kapłanem bogini Asztarte. Jej kult był pełen wszelkiego rodzaju brutalności. Kto okaże miłosierdzie biednej wdowie w kraju, w którym powszechne jest okrucieństwo, a ludzie walczą o to, żeby przetrwać suszę i głód?
Ta wdowa z trudem zdobywała jedzenie, które ledwo starczało, żeby utrzymać ją i jej syna przy życiu. Jednak sytuacja się pogarszała i wydawało się, że nie unikną śmierci z głodu.
Ale Jehowa kochał tę wdowę i dostrzegł w niej coś wyjątkowego. Chociaż ludzie wokół niej czcili fałszywych bogów, ona wierzyła w Jehowę. Wygląda na to, że w jakiś sposób się o Nim dowiedziała. Być może poruszyło ją to, co zrobił dla swojego ludu, i uznała, że jest prawdziwym Bogiem. Prawie 1000 lat później wspomniał o niej Jezus i powiedział, że Jehowa postanowił jej pomóc. W jaki sposób?
Jehowa polecił swojemu prorokowi Eliaszowi udać się na północ, znaleźć tę wdowę i zatrzymać się u niej na czas suszy. Kiedy dotarł on do Sarepty, zobaczył kobietę zbierającą drewno na opał. Uprzejmie poprosił ją o drobną przysługę: „Przynieś mi, proszę, trochę wody w kubku, żebym mógł się napić”. Nigdy wcześniej nie spotkała ona Eliasza, ale poszła po wodę. Być może po tonie jego głosu, życzliwych słowach lub prostej szacie prorockiej wywnioskowała, że ten mężczyzna jest sługą Jehowy. Z kolei Eliasz mógł się zastanawiać, czy to właśnie do niej wysłał go Jehowa. Żeby być tego pewnym, poprosił ją o coś jeszcze — o kawałek chleba.
W tym momencie wdowa otworzyła swoje serce. Zaczęła słowami: „Jako żyje Jehowa, twój Bóg”. Wyraźnie tym pokazała, że wierzy w prawdziwego, „żywego Boga” (Jer. 10:10). Potem powiedziała Eliaszowi, że nie ma chleba, a jedynie garść mąki w wielkim dzbanie i trochę oliwy w dzbanku. Zamierzała rozpalić ogień, żeby przygotować dla siebie i syna ostatni posiłek. Stwierdziła: „Zjemy to, a później umrzemy”.
Kobiecie i jej synowi kończyło się jedzenie, a prorok Jehowy poprosił ją, żeby mu je oddała
Na to Eliasz powiedział: „Nie bój się”. Te słowa musiały ją bardzo zdziwić. Jak miała się nie bać na myśl, że jej syn umrze z głodu? Mimo to posłuchała. Eliasz przekazał jej, co obiecał dla niej zrobić Jehowa. Jeśli najpierw upiecze ona mały bochenek chleba dla proroka, zostanie za to nagrodzona. Bóg sprawi, że mąka i oliwa w jej naczyniach nie wyczerpią się do końca suszy!
Dla wdowy była to prawdziwa próba wiary. Czy odda Eliaszowi swój ostatni posiłek? Prawdopodobnie wiedziała, że Jehowa dokonał dla swojego ludu o wiele bardziej zdumiewających rzeczy niż nakarmienie jednej wdowy i jej syna. Mimo to potrzebowała odwagi, żeby zaufać Jehowie. W Biblii czytamy: „Poszła więc i zrobiła tak, jak polecił Eliasz”.
Jehowa hojnie wynagrodził tę kobietę. Sprawił, że aż do końca suszy miała w pojemnikach dość mąki i oliwy, żeby nakarmić Eliasza i swoich domowników. Zrobił też dla niej coś jeszcze bardziej niezwykłego. Kiedy nagle zachorował i umarł jej syn, Bóg posłużył się Eliaszem, żeby przywrócić chłopcu życie. Jest to pierwsze zmartwychwstanie opisane w Biblii. Po tym wydarzeniu wiara wdowy z pewnością się umocniła. Od tamtej pory jej przykład pomógł już milionom osób wzmocnić wiarę i zaufanie do Jehowy.
Przeczytaj:
Do omówienia:
Jak wdowa z Sarepty okazywała odwagę?
Wniknij w temat
1. Opisz religię Sydonu, głównego miasta Fenicji. Jaki wpływ ta religia miała na Izraelitów? (it „Sydon, Sydończycy” ak. 5) A
Penta Springs Limited/Alamy Stock Photo
Ilustracja A: Figurka Asztarte datowana na około 1500 rok p.n.e.
2. Co łączyło Etbaala z królem Izraela Achabem? (it „Etbaal”)
3. Fenicjanie czcili boginię Asztarte. Jakie zwyczaje związane z tym kultem przetrwały do dziś? (g93 8.12 s. 13, ak. 1-4)
4. Prawdopodobnie dlaczego po śmierci syna wdowa zapytała Eliasza: „Czy przyszedłeś, żeby przypomnieć mi o mojej winie i sprowadzić na mojego syna śmierć?”? (1 Król. 17:18; w14 15.2 s. 15, ak. 4, 5) B
Ilustracja B
Wyciągnij praktyczne wnioski
Jehowa zwrócił uwagę na wdowę z Sarepty, chociaż mieszkała w mieście, w którym ludzie czcili fałszywych bogów. Czego uczy cię to o Jehowie i o tym, jak powinniśmy patrzeć na ludzi, którym głosimy? (Dzieje 10:35)
Czego z przykładu wdowy z Sarepty mogą się nauczyć chrześcijanie w trudnej sytuacji finansowej? C
Ilustracja C
Jak jeszcze mógłbyś naśladować odwagę wdowy z Sarepty?
Spójrz z szerszej perspektywy
Czego to sprawozdanie uczy mnie o Jehowie?
Jak ta relacja biblijna wiąże się z zamierzeniem Jehowy?
O co chciałbym zapytać wdowę z Sarepty, kiedy zmartwychwstanie?
Dowiedz się więcej
Jak wzorem wdowy z Sarepty możemy pokazywać, że więź z Jehową jest dla nas ważniejsza niż rzeczy materialne?
„Zaskarbienie sobie uznania Boga prowadzi do życia wiecznego” (w11 15.2 ss. 13-17)
Co dowodzi, że Jehowa zwraca uwagę na wszystkie przejawy wiary, nawet te niepozorne?
„Czy Jehowa zwraca uwagę na to, co robisz?” (w03 1.5 ss. 28-31)