Zburzenie Jerozolimy przez Rzymian

KRÓTKO przed śmiercią w 33 r. n.e. Jezus powiedział o Jerozolimie, że ‛zabija proroków i kamienuje tych, którzy zostali do niej posłani’. Idąc śladem swych przodków, większość mieszkańców miasta odrzuciła Syna Bożego (Mt 23:37).

Jezus oznajmił też, co się wydarzy: „Przyjdą (...) na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele zbudują wokół ciebie fortyfikację z zaostrzonych pali” (Łk 19:41-44). I ostrzegł: „Gdy ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez obozujące wojska, (...) niech ci w Judei zaczną uciekać w góry” (Łk 21:20, 21).

W r. 66, po wybuchu żydowskiego powstania, armia rzymska pod wodzą Cestiusza Gallusa przybyła pod Jerozolimę. Ale jak donosi Józef Flawiusz, Gallus „raptem nakazał odwrót i (...) wbrew rozsądkowi wycofał się z miasta”. Dzięki temu chrześcijanie mieli okazję opuścić Jerozolimę, co też uczynili. Po niedługim czasie wojska rzymskie wróciły, tym razem dowodzone przez Tytusa. Właśnie wtedy żołnierze zbudowali „fortyfikację z zaostrzonych pali” — ostrokół o długości 7,2 km. Po trwającym ok. pięciu miesięcy oblężeniu miasto zostało całkowicie zniszczone, a świątynia obrócona w gruzy. Po trzech latach, w r. 73, wojska rzymskie zdobyły ostatni żydowski bastion, górską twierdzę Masadę.

Zburzenie Jerozolimy uzmysławia, jak istotne jest zwracanie uwagi na proroctwa biblijne.