Hioba

17 „Mój duch został złamany, a moje dni — zgaszone,

czeka mnie cmentarz+.

 2 Otaczają mnie szydercy+,

a moje oczy muszą patrzeć na ich buntownicze zachowanie.

 5 Ktoś jest gotowy dzielić się swoimi dobrami z przyjaciółmi,

podczas gdy oczy jego własnych dzieci gasną.

 6 Bóg uczynił mnie przedmiotem pogardy* wśród ludzi+,

tak iż plują mi w twarz+.

 7 Z bólu moje oczy są coraz bardziej zamglone+,

a moje ręce i nogi są ledwie jak cień.

 8 Sprawiedliwi patrzą na to zdumieni,

a niewinnego bulwersuje bezbożny*.

 9 Prawy trzyma się mocno swojej drogi+,

a ten, który ma czyste ręce, staje się silniejszy+.

10 Wy jednak możecie wszyscy przyjść i dalej ciągnąć swoje wywody,

bo do tej pory żaden z was nie powiedział nic mądrego+.

11 Moje dni przeminęły+,

moje plany — pragnienia mego serca — zostały roztrzaskane+.

13 Jeszcze trochę poczekam i moim domem stanie się grób*+,

w ciemności rozścielę swoje łóżko+.

14 Zawołam do grobu*+: ‚Mój ojcze!’,

a do larwy: ‚Moja matko, moja siostro!’.

16 Zejdzie ona do bram grobu*,

kiedy razem z nią zstąpię do prochu”+.