Materiały źródłowe do periodyku Chrześcijańskie życie i służba — program zebrań

© 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania

8-14 WRZEŚNIA

SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO

PRZYSŁÓW | PRZYSŁÓW 30

Wyszukujemy duchowe skarby

w09 15.4 s. 17, ak. 11-13

Mądrość Jehowy widoczna w dziele stwórczym

¹¹ Kolejnym niedużym stworzeniem, od którego możemy się sporo nauczyć, jest góralek (odczytaj Przysłów 30:26). Wielkością przypomina dużego królika, ale ma małe zaokrąglone uszy i krótkie nogi. Żyje na obszarach skalistych. Ma bystry wzrok, a do ochrony przed drapieżnikami wykorzystuje jamy i naturalne rozpadliny. Góralki zostały stworzone do życia w zwartych społecznościach, w których jest bezpieczniej, a zimą także cieplej *.

¹² Czego uczymy się od góralka? Przede wszystkim zauważmy, że to zwierzątko nie naraża się niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. Wykorzystując swój ostry wzrok, dostrzega czające się w oddali drapieżniki i trzyma się blisko skalnych kryjówek mogących uratować mu życie. My także musimy mieć ostry wzrok duchowy, który pozwoli nam zauważać zagrożenia czyhające na nas w szatańskim świecie. Apostoł Piotr radził chrześcijanom: „Zachowujcie trzeźwość umysłu, bądźcie czujni. Wasz wróg, Diabeł, krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). Podczas pobytu na ziemi Jezus miał się na baczności przed wszelkimi próbami, które podejmował Szatan, by złamać jego lojalność wobec Boga (Mat. 4:1-11). Tym samym Chrystus dał dobry przykład swoim naśladowcom!

¹³ Jednym ze sposobów zachowywania czujności jest korzystanie z duchowej ochrony, jaką zapewnia nam Jehowa. Nie powinniśmy zaniedbywać studium Słowa Bożego oraz zebrań (Łuk. 4:4; Hebr. 10:24, 25). Ponadto wzorem góralka żyjącego w zwartej społeczności musimy utrzymywać bliską więź z naszymi chrześcijańskimi braćmi, aby pokrzepiać się wzajemną „wymianą zachęt” (Rzym. 1:12). Korzystając z ochrony zapewnianej przez Jehowę, pokazujemy, że zgadzamy się ze słowami psalmisty Dawida: „Jehowa jest mą urwistą skałą i moją twierdzą, i Sprawcą mego ocalenia. Bóg mój jest moją skałą. U niego się schronię” (Ps. 18:2).

15-21 WRZEŚNIA

SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO | PRZYSŁÓW 31

Wnioski płynące z rad kochającej matki

g17.6 s. 9, ak. 5

Jak uczyć dziecko pokory

Zachęcaj do dawania. Pokazuj dziecku, że „więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35). Jak to robić? Możecie stworzyć listę osób, które potrzebują, żeby zrobić im zakupy, podwieźć je gdzieś albo coś im naprawić. Kiedy będziesz im pomagać, zabierz ze sobą dziecko. Niech zobaczy twoją radość i satysfakcję z dbania o potrzeby drugich. W ten sposób nauczysz je pokory najskuteczniej — przez własny przykład. Zasada biblijna: Łukasza 6:38.

Wyszukujemy duchowe skarby

w92 1.11 ss. 11, 12, ak. 7, 8

Kształcenie w czasach biblijnych

⁷ W Izraelu pouczano dzieci od maleńkości, a uczestniczyli w tym zarówno ojcowie, jak i matki (5 Mojżeszowa 11:18, 19; Przypowieści 1:8; 31:26). Francuski biblista E. Mangenot napisał w podręczniku Dictionnaire de la Bible (Słownik biblijny): „Skoro tylko dziecko zaczęło mówić, uczono je szeregu fragmentów Prawa. Matka powtarzała werset; gdy go zapamiętało, podsuwała mu następny. Później wręczano dzieciom zapisany tekst wersetów, które już umiały recytować z pamięci. Tym sposobem wdrażano je do czytania, a gdy podrosły, mogły kontynuować szkolenie religijne, czytając Prawo Pańskie i rozmyślając nad nim”.

8 Wynika stąd, że do podstawowych metod kształcenia należało uczenie się na pamięć. Poznawane informacje o prawach Jehowy i o tym, jak postępował ze swym ludem, miały przeniknąć do serca (5 Mojżeszowa 6:6, 7). Trzeba było też nad nimi rozmyślać (Psalm 77:12, 13). Aby ułatwić młodym i starym zapamiętywanie, stosowano różne środki pomocnicze. Należały do nich: akrostych alfabetyczny — kolejne wersety psalmu rozpoczynano następną literą abecadła (przykładem może też być Księga Przypowieści 31:10-31), aliteracja (słowa rozpoczynają się tą samą literą lub głoską), a także użycie liczb, jak na przykład w drugiej części 30 rozdziału Przypowieści. Rzecz ciekawa, że zdaniem niektórych uczonych Kalendarz z Gezer, jeden z najstarszych zabytków piśmiennictwa hebrajskiego, służył do ćwiczenia pamięci ucznia.

22-28 WRZEŚNIA

SKARBY ZE SŁOWA | KAZNODZIEI 1, 2

Wyszukujemy duchowe skarby

it „Kaznodziei, Księga” ak. 1

Kaznodziei, Księga

Hebrajski tytuł Kohélet („zgromadzający; zbierający; zwołujący”) trafnie opisuje rolę króla w teokratycznym ustroju Izraela (Kzn 1:1, 12). Władca miał obowiązek troszczyć się o to, by lud oddany Jehowie wspólnie trwał wiernie przy swym prawdziwym Królu i Bogu (1Kl 8:1-5, 41-43, 66). Jeżeli przewodził w oddawaniu czci Jehowie, wywierał korzystny wpływ na naród, jeśli tego nie czynił — okazywał się złym królem (2Kl 16:1-4; 18:1-6). Owym „zbierającym” był Salomon, który już wcześniej wiele dokonał w zakresie zgromadzania w świątyni zarówno Izraelitów, jak i ich towarzyszy, tymczasowych osiedleńców. W księdze tej starał się nawoływać swych rodaków do wykonywania dzieł godnych Boga, któremu byli oddani jako naród, oraz próbował uchronić ich od czczych i bezowocnych uczynków tego świata. W greckiej Septuagincie nosi ona nazwę Ekklesiastés, która znaczy „członek eklezji (zboru; zgromadzenia)”, a odczytana jako „przemawiający na zgromadzeniu” bywa oddawana wyrazem „kaznodzieja”. Dlatego w polskich Bibliach spotyka się tytuły: Koheleta, Eklezjastesa lub Kaznodziei.

29 WRZEŚNIA DO 5 PAŹDZIERNIKA

SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO | KAZNODZIEI 3, 4

Wyszukujemy duchowe skarby

it „Miłość” ak. 45

Miłość

„Czas miłości”. Na miłość przestają zasługiwać tylko ci, którzy nie są już jej godni w oczach Jehowy, czyli ludzie, którzy uparcie trwają w niegodziwym postępowaniu i pokazują, że nienawidzą Boga. Tacy nie mogą już liczyć na jej przejawy. Jest tak dlatego, że zarówno Jehowa Bóg, jak i Jezus Chrystus miłują prawość, a nienawidzą bezprawia (Ps 45:7; Heb 1:9). Poza tym dalsze darzenie miłością tych, którzy zaciekle nienawidzą prawdziwego Boga nic by nie dało, bo i tak nie odpowiedzą na Jego miłość (Ps 139:21, 22; Iz 26:10). Bóg słusznie więc również ich nienawidzi i w stosownym czasie wystąpi przeciw nim (Ps 21:8, 9; Kzn 3:1, 8).

20-26 PAŹDZIERNIKA

SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO | KAZNODZIEI 9, 10

Miej właściwy stosunek do prób

w11 15.10 s. 8, ak. 1, 2

Czy rozrywka, którą wybierasz, przynosi ci pożytek?

W CAŁEJ Biblii znajdujemy wypowiedzi wskazujące, że Jehowa chce nie tylko, abyśmy żyli — pragnie, byśmy rozkoszowali się życiem. Na przykład według Psalmu 104:14, 15 Jehowa sprawia, „żeby pokarm wychodził z ziemi, a także wino, które rozwesela serce śmiertelnika, żeby twarz lśniła od oliwy, oraz chleb, który krzepi serce śmiertelnika”. Bóg rzeczywiście powoduje, że roślinność wzrasta, dzięki czemu człowiek uzyskuje niezbędny pokarm, na przykład zboże, oliwę i wino. Ale wino również „rozwesela serce”. Służy czemuś, co wykracza poza samo podtrzymywanie życia — pomnaża w nas radość (Kazn. 9:7; 10:19). Jehowa istotnie pragnie, byśmy się cieszyli, byśmy ‛napełniali nasze serca weselem’ (Dzieje 14:16, 17).

2 Nie musimy więc czuć się winni, gdy wygospodarujemy sobie czas, by ‛przypatrzyć się uważnie ptakom nieba’ oraz „liliom polnym” lub zrobić coś innego, co nas odpręża i wzbogaca (Mat. 6:26, 28; Ps. 8:3, 4). Radosne życie jest „darem Bożym” (Kazn. 3:12, 13). Gdy zdrową rozrywkę uznamy za część tego daru, będziemy ją planować w sposób, który cieszy się uznaniem jego Dawcy.

Wyszukujemy duchowe skarby

it „Plotkowanie, oszczerstwo” ak. 4, 8

Plotkowanie, oszczerstwo

Plotkowanie może prowadzić do oczerniania i przynieść oszczercy fatalne skutki. Jakże mądre okazują się słowa zapisane w Kaznodziei 10:12-14: „Wargi głupiego połykają go. Początkiem słów jego ust jest głupota, potem zaś końcem jego ust jest nieszczęsne szaleństwo. A głupiec wypowiada wiele słów”.

Plotkowanie może być nieszkodliwe (chociaż potrafi się przerodzić w obmowę), natomiast oszczerstwo zawsze jest krzywdzące, zadaje rany i wznieca spory. Bardzo często wynika ze złośliwości. Każdy oszczerca naraża się na gniew Boga, który nienawidzi ‛wzniecania swarów między braćmi’ (Prz 6:16-19). Greckim odpowiednikiem określeń „oszczerca” i „oskarżyciel” jest słowo diábolos (pokrewny czasownik diabállo występuje w Łk 16:1). W Biblii jest ono m.in. użyte jako tytuł Szatana „Diabła”, wielkiego oszczercy Boga (Jn 8:44; Obj 12:9, 10; Rdz 3:2-5). Wyraźnie więc widać, kto inspiruje takie zniesławiające oskarżenia.

27 PAŹDZIERNIKA DO 2 LISTOPADA

SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO | KAZNODZIEI 11, 12

Wyszukujemy duchowe skarby

it „Natchnienie” ak. 10

Natchnienie

Mężczyźni, którymi Bóg się posłużył do spisania Biblii, na pewno nie byli zwykłymi automatami piszącymi tylko pod dyktando. O apostole Janie czytamy, że „tchnięte przez Boga” Objawienie zostało mu przedstawione „w znakach” przez anioła, Jan zaś „złożył świadectwo o słowie danym przez Boga i o świadectwie danym przez Jezusa Chrystusa — o wszystkim, co ujrzał” (Obj 1:1, 2). Kiedy „w natchnieniu [dosł. „w duchu”]” znalazł się „w dniu Pańskim”, otrzymał polecenie: „Co widzisz, zapisz w zwoju” (Obj 1:10, 11). A zatem Bóg widocznie uznał za stosowne zezwolić pisarzom Biblii na samodzielne dobieranie słów i wyrażeń potrzebnych do opisania danych im widzeń (Hab 2:2), przy czym zawsze odpowiednio nimi kierował i czuwał nad tym, żeby rezultat ich pracy był nie tylko dokładny i prawdziwy, ale też zgodny z Jego wolą (Prz 30:5, 6). O takim osobistym wysiłku świadczy wypowiedź z Kaznodziei 12:9, 10, gdzie pisarz wyznaje, iż przemyśliwał, badał i zestawiał wypowiedzi, ażeby należycie przedstawić „miłe słowa i napisać właściwe słowa prawdy” (por. Łk 1:1-4).