Materiały źródłowe do periodyku Chrześcijańskie życie i służba — program zebrań
© 2025 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania
3-9 LISTOPADA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO PIEŚŃ NAD PIEŚNIAMI 1, 2
Historia niezachwianej miłości
w15 15.1 s. 30, ak. 9, 10
Czy niezachwiana miłość jest możliwa?
9 Związek małżeński nie jest zwykłym kontraktem czy porozumieniem zawartym bez miłości. Przymiot ten jest przecież znakiem rozpoznawczym chrześcijańskiego małżeństwa. Ale o jaką miłość chodzi? Czy o taką opartą na zasadach biblijnych? (1 Jana 4:8). A może o naturalne uczucie, jakim darzą się nawzajem członkowie rodziny? Czy miłość małżeńska obejmuje ciepłe, serdeczne przywiązanie łączące prawdziwych przyjaciół? (Jana 11:3). Czy może chodzi o miłość romantyczną? (Prz. 5:15-20). W gruncie rzeczy prawdziwa, nieprzemijająca miłość między małżonkami łączy w sobie wszystkie wymienione aspekty. Najlepiej można ją odczuć, jeżeli jest uzewnętrzniana. Mąż i żona nie powinni zatem dopuszczać, by codzienne zajęcia ograbiały ich z czasu na wzajemne okazywanie sobie miłości! Jej przejawy mogą umocnić poczucie bezpieczeństwa i szczęścia w małżeństwie. W kulturach, w których związki małżeńskie są aranżowane, pary niekiedy nie znają się przed ślubem. Jeżeli jednak małżonkowie będą zdawać sobie sprawę z potrzeby słownego wyrażania miłości, uczucie to się pogłębi, a więź między nimi wzmocni.
10 Gdy małżonkowie nie szczędzą sobie wyrazów miłości, przynosi to jeszcze inny pozytywny efekt. Król Salomon chciał ofiarować Szulamitce „złote kółka ze srebrnymi guzami”. Obsypał ją komplementami, mówiąc, że jest „piękna jak księżyc w pełni, czysta jak jaśniejące słońce” (Pieśń 1:9-11; 6:10). Ale ta młoda kobieta pozostała lojalna wobec swego ukochanego. Co dodawało jej sił i otuchy w czasie rozłąki? Sama to wyjaśnia (odczytaj Pieśń nad Pieśniami 1:2, 3). Było to wspomnienie „przejawów czułości” pasterza. Uważała, że są one „lepsze niż wino”, które rozwesela serce, a jego imię działało na nią kojąco jak aromatyczny olejek wylewany na głowę (Ps. 23:5; 104:15). Wspominanie przejawów miłości rzeczywiście może sprawić, że uczucie to stanie się jeszcze bardziej niezłomne. Jakież to więc ważne, żeby małżonkowie często okazywali sobie wzajemnie miłość!
Wyszukujemy duchowe skarby
w15 15.1 s. 31, ak. 11
Czy niezachwiana miłość jest możliwa?
11 Z Pieśni nad Pieśniami mogą się też dużo nauczyć chrześcijanie w stanie wolnym, zwłaszcza jeśli szukają partnera małżeńskiego. Szulamitka nie kochała Salomona. Zaprzysięgała córki jerozolimskie, żeby ‛nie próbowały obudzić lub wzniecić w niej miłości, dopóki nie będzie do tego skłonna’ (Pieśń 2:7; 3:5). Dlaczego? Ponieważ nie byłoby właściwe wiązać się uczuciowo z kimś, kto akurat pojawił się na horyzoncie. Chrześcijanin pragnący zawrzeć małżeństwo postąpi mądrze, gdy cierpliwie zaczeka, aż spotka kogoś, kogo będzie mógł szczerze pokochać.
10-16 LISTOPADA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO PIEŚŃ NAD PIEŚNIAMI 3-5
Wartość pięknej osobowości
w15 15.1 s. 30, ak. 8
Czy niezachwiana miłość jest możliwa?
8 Nie wszystkie czułe słowa w utworze kierują uwagę na piękno fizyczne. Rozważmy, co pasterz mówi o sposobie, w jaki jego ukochana się wypowiada (odczytaj Pieśń nad Pieśniami 4:7, 11). O jej wargach powiedział, że „ociekają miodem z plastra”. Skąd takie porównanie? Ponieważ miód z plastra jest słodszy i bardziej aromatyczny niż miód wystawiony na działanie powietrza. A ‛miód i mleko są pod jej językiem’ w tym sensie, że jej mowa — tak jak wspomniany miód i mleko — jest przyjemna i dobra. Kiedy zatem pasterz mówi do dziewczyny: „Cała jesteś piękna (...) i nie ma w tobie skazy”, ma na myśli nie tylko jej urodę.
w00 1.11 s. 11, ak. 17
Zbożny pogląd na czystość moralną
17 Trzecim przykładem niezłomności jest Szulamitka. Ta młoda i urodziwa dziewczyna zwróciła na siebie uwagę nie tylko pasterza, lecz także Salomona, bogatego króla Izraela. Piękna opowieść zawarta w Pieśni nad Pieśniami mówi o tym, jak Szulamitka zachowała czystość moralną, zyskując sobie szacunek otaczających ją osób. Salomon, choć został przez nią odrzucony, pod natchnieniem opisał tę historię. Pasterz, którego kochała, również szanował jej czyste postępowanie. Przyrównał ją nawet do „zaryglowanego ogrodu” (Pieśń 4:12). We wspaniałych ogrodach starożytnego Izraela rosły różnorodne rośliny, pachnące kwiaty i majestatyczne drzewa. Ogrody te były zazwyczaj otoczone żywopłotem lub murem, a wejść do nich można było tylko przez zamykaną bramę (Izajasza 5:5). Wdzięk i czystość moralna Szulamitki kojarzyły się pasterzowi z takim wyjątkowo pięknym ogrodem. Była ona pod każdym względem nieskazitelnie czysta. Na pozyskanie jej tkliwych uczuć mógł liczyć tylko jej przyszły mąż.
g04 22.12 s. 9, ak. 2-5
Piękno, które ma największą wartość
Czy piękno wewnętrzne przyciąga innych? Georgina, która jest mężatką już prawie 10 lat, opowiada: „Przez wszystkie te lata mąż ujmuje mnie swą uczciwością i szczerością. Najważniejsze jest dla niego uznanie w oczach Bożych. A to przekłada się na życzliwe i serdeczne postępowanie. Liczy się z moim zdaniem przy podejmowaniu decyzji. Wiem, że mnie ceni i naprawdę kocha”.
Daniel, który ożenił się w roku 1987, mówi: „Moja żona jest urocza. Podoba mi się nie tylko z wyglądu. To jej osobowość sprawia, że kocham ją coraz mocniej. Zawsze myśli o innych i stara się wyświadczać im dobro. Ma cenne przymioty chrześcijańskie. Dzięki temu jest nam razem wspaniale”.
W obecnym świecie wiele spraw ocenia się bardzo płytko, ale nie warto skupiać się na cechach zewnętrznych. Musimy zrozumieć, że osiągnięcie idealnego wyglądu jest trudne albo wręcz niemożliwe — a ponadto ma bardzo znikomą wartość. Można jednak rozwijać u siebie cenne przymioty, które decydują o prawdziwym pięknie wewnętrznym. Biblia powiada: „Wdzięk bywa fałszywy, a uroda — próżna; lecz niewiasta, która boi się Jehowy — ta zapewnia sobie sławę”. Księga ta ostrzega również: „Jak złoty kolczyk do nosa tkwiący w ryju świni, taka jest kobieta piękna, lecz odrzucająca rozsądek” (Przysłów 11:22; 31:30).
Słowo Boże pomaga nam doceniać „ukrytą osobę serca w niezniszczalnej szacie cichego i łagodnego ducha, który ma wielką wartość w oczach Boga” (1 Piotra 3:4). Takie piękno jest nieporównanie ważniejsze niż ładny wygląd. I każdy może je osiągnąć
Wyszukujemy duchowe skarby
w06 15.11 s. 18, ak. 4
Ciekawe myśli z Pieśni nad Pieśniami
2:7; 3:5 — Dlaczego damy dworu mają przysiąc „na gazele albo na łanie polne”? Gazele i łanie słyną z gracji i piękna. Szulamitka zaprzysięga damy dworu na wszystko, co powabne i piękne, by nie wzniecały w niej miłości.
17-23 LISTOPADA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO PIEŚŃ NAD PIEŚNIAMI 6-8
Bądź jak mur, a nie jak drzwi
it-2 „Pieśń nad Pieśniami” ak. 11
Pieśń nad Pieśniami
Wówczas Salomon najwyraźniej pozwala Szulamitce wrócić do domu. Na jej widok bracia pytają: „Kim jest ta, która się wyłania z pustkowia, wspierając się na swym miłym?” (PnP 8:5a). Nie zdawali sobie sprawy, że ich siostra jest tak stała w uczuciach. Przed laty jeden z nich zastanawiał się: „Mamy małą siostrzyczkę, która jeszcze nie ma piersi. Cóż uczynimy dla naszej siostry w dniu, gdy będą się o nią ubiegać?” (8:8). Inny odrzekł: „Jeżeli będzie murem, zbudujemy na niej srebrne blanki, ale gdyby miała być drzwiami, zaprzemy ją cedrową deską” (8:9). Ponieważ jednak Szulamitka skutecznie oparła się wszelkim pokusom — poprzestała na własnej winnicy i lojalnie kochała swego ukochanego (8:6, 7, 11, 12) — ma prawo powiedzieć: „Ja jestem murem, a moje piersi są jak wieże. Tak stałam się w jego oczach jak ta, która znajduje pokój” (8:10).
yp s. 188, ak. 2
Co sądzić o stosunkach przedmałżeńskich?
Jednakże zachowywanie czystości moralnej nie tylko pomaga uniknąć nieprzyjemnych następstw. Biblia opowiada o pewnej dziewczynie, która pozostała dziewicą, mimo iż gorąco kochała swego chłopca. Dzięki temu mogła z dumą oznajmić: „Murem jestem ja, a piersi me są basztami”. Nie przypominała „wahadłowych drzwi”, które pod niemoralnym naciskiem swobodnie dałyby się „otworzyć”. Pod względem moralnym była twierdzą z murem nie do zdobycia i z niedostępnymi wieżami. Zasłużyła na miano „czystej”, toteż o swym przyszłym mężu powiedziała: „Stałam się w oczach jego jako ta, która znalazła pokój”. Jej spokój wewnętrzny przyczynił się do ich wspólnego szczęścia (Pieśń 6:9, 10, NW; 8:9, 10, BT).
yp2 s. 33
Wzór do naśladowania: Szulamitka
W sprawach sercowych młoda Szulamitka kieruje się zdrowym rozsądkiem. Swoim przyjaciółkom mówi: „Zaprzysięgłam was (...), żebyście nie próbowały obudzić lub wzniecić we mnie miłości, dopóki nie będzie do tego skłonna”. Szulamitka wie, że uczucia szybko potrafią wziąć górę nad zdolnością racjonalnego myślenia. Zdaje sobie sprawę, że inni mogą wywierać na nią presję, by przyjęła zaloty kogoś, kto nie byłby dla niej odpowiednim kandydatem na męża. Nawet jej własne uczucia mogłyby wypaczyć trzeźwy osąd. Ta młoda kobieta okazuje się jednak niewzruszona niczym „mur” (Pieśń 8:4, 10).
Czy zapatrujesz się na miłość równie dojrzale jak Szulamitka? Czy potrafisz kierować się głosem rozsądku, a nie tylko serca? (Przysłów 2:10, 11). Czasami inni mogą wywierać na ciebie presję, byś zaczął się z kimś spotykać, choć wcale nie jesteś do tego przygotowany. Możesz też sam pogarszać sytuację. Czy na przykład widząc jakąś parę trzymającą się za ręce, rozpaczasz, że to nie ty jesteś na ich miejscu? Czy zdecydowałbyś się chodzić z osobą, która nie podziela twoich przekonań opartych na Biblii? Szulamitka wykazała się w sprawach uczuciowych prawdziwą dojrzałością. Możesz ją pod tym względem naśladować!
24-30 LISTOPADA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO IZAJASZA 1, 2
Nadzieja dla ‛obciążonych winą’
ip-1 s. 14, ak. 8
Ojciec i Jego zbuntowani synowie
8 Izajasz dalej ogłasza mieszkańcom Judy swe dobitne orędzie: „Biada narodowi grzesznemu, ludowi obciążonemu winą, potomstwu czyniącemu zło, synom postępującym zgubnie! Opuścili Jehowę, wzgardzili Świętym Izraela, odwrócili się wstecz” (Izajasza 1:4). Złe uczynki mogą się tak nagromadzić, że zaczynają przypominać przytłaczający ciężar. Za czasów Abrahama Jehowa nazwał grzech Sodomy i Gomory „bardzo ciężkim” (Rodzaju 18:20). Podobnie jest teraz z Judejczykami, bo Izajasz mówi, iż są ‛obciążeni winą’. Poza tym określa ich mianem „potomstwa czyniącego zło, synów postępujących zgubnie”. Rzeczywiście są niczym dzieci, które zeszły na drogę przestępstwa. „Odwrócili się wstecz” lub — jak tę myśl oddaje New Revised Standard Version — stali się dla swego Ojca „całkowicie obcy”
Wyszukujemy duchowe skarby
ip-1 s. 39, ak. 9
Wywyższenie domu Jehowy
9 Dzisiaj oczywiście lud Boży nie zbiera się na żadnej literalnej górze, na której stałaby świątynia z kamienia. Jerozolimskie sanktuarium Jehowy zniszczyły wojska rzymskie w roku 70 n.e. Poza tym apostoł Paweł wyjaśnił, że świątynia w Jerozolimie oraz istniejący wcześniej przybytek były pewnym symbolem. Wyobrażały coś większego, duchowego — „prawdziwy namiot, który postawił Jehowa, a nie człowiek” (Hebrajczyków 8:2). Tym duchowym namiotem jest postanowienie umożliwiające przystępowanie do Jehowy i oddawanie Mu czci na podstawie ofiary okupu złożonej przez Jezusa Chrystusa (Hebrajczyków 9:2-10, 23). A więc „góra domu Jehowy” wspomniana w Księdze Izajasza 2:2 przedstawia wywyższone czyste wielbienie Jehowy w naszych czasach. Ci, którzy je podejmują, nie gromadzą się w żadnym punkcie geograficznym, lecz jednoczą się w oddawaniu czci Bogu.
1-7 GRUDNIA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO IZAJASZA 3-5
Jehowa miał prawo oczekiwać więcej
w06 15.6 s. 18, ak. 1
„Zatroszcz się o tę winorośl”!
Izajasz przyrównał „dom Izraela” do winnicy, która stopniowo zaczęła rodzić „dzikie grona” lub wręcz zgniłe owoce (Izajasza 5:2, 7). Dzikie winogrona są znacznie mniejsze od hodowlanych i mają niewiele miąższu, bo nasionka wypełniają prawie cały owoc. Nie nadają się do wyrobu wina ani do jedzenia i dlatego trafnie symbolizują odstępczy naród, który zamiast prawości wydawał owoc bezprawia. Jehowa, Hodowca tej winorośli, z pewnością nie ponosi winy za jej bezwartościowy plon. Zrobił przecież wszystko, by Jego naród mógł obficie owocować. Pytał: „Co jeszcze należałoby zrobić dla mojej winnicy, czego dotąd w niej nie zrobiłem?” (Izajasza 5:4).
w06 15.6 s. 18, ak. 2
„Zatroszcz się o tę winorośl”!
Ponieważ izraelska winnica okazała się nieproduktywna, Jehowa ostrzegł ten lud, że zburzy ochronny mur, którym go otoczył. Przestanie przycinać swą symboliczną winorośl i ją okopywać. Nie spadną na nią tak bardzo potrzebne wiosenne deszcze, a w końcu zaduszą ją ciernie i chwasty (Izajasza 5:5, 6).
8-14 GRUDNIA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO IZAJASZA 6-8
„Jestem gotowy! Poślij mnie!”
ip-1 s. 95, ak. 15, 16
Jehowa Bóg przebywa w swej świętej świątyni
15 Jehowa przedstawia teraz w zarysie, co Izajasz ma mówić i z jakim to spotka się odzewem: „Idź i mów do tego ludu: ‚Wciąż słuchajcie, lecz nie rozumiejcie; i wciąż patrzcie, lecz nie poznawajcie’. Znieczul serce tego ludu i znieczul ich uszy, i posklejaj im oczy, żeby oczami nie widzieli i uszami nie słyszeli i żeby ich serce nie rozumiało, i żeby nie zawrócili i nie zapewnili sobie uzdrowienia” (Izajasza 6:9, 10). Czy to znaczy, że swą bezceremonialnością i brakiem taktu Izajasz ma odstręczać Żydów, a tym samym utrudniać im odnowienie dobrych stosunków z Jehową? W żadnym wypadku! Są to przecież członkowie jego ludu, z którym czuje się związany. Słowa Jehowy zapowiadają jedynie ich reakcję na orędzie, niezależną od tego, jak sumiennie Izajasz będzie wypełniał swe zadanie.
16 Wina leży po stronie ludu. Izajasz będzie wciąż przemawiał do swych rodaków, lecz ci nie przyjmą orędzia ani nie nabiorą zrozumienia. Większość z nich okaże się krnąbrna i obojętna, jak gdyby byli całkowicie ślepi i głusi. Zwracając się do członków „tego ludu” wielokrotnie, Izajasz pozwoli im wykazać, iż wcale nie chcą niczego zrozumieć. Będą mogli dowieść, że odcinają się umysłem i sercem od jego orędzia — orędzia pochodzącego od Boga. Jakże podobnie postępują ludzie w dzisiejszych czasach! Bardzo wielu nie chce słuchać Świadków Jehowy, którzy rozgłaszają dobrą nowinę o ustanowieniu Królestwa Bożego.
ip-1 s. 99, ak. 23
Jehowa Bóg przebywa w swej świętej świątyni
23 Cytując Izajasza, Jezus wykazał, że tamto proroctwo spełnia się za jego dni. Lud jako całość przejawiał te same skłonności serca, co Żydzi współcześni Izajaszowi. Z własnej woli był głuchy i ślepy na orędzie Jezusa, toteż podobnie dosięgła go zagłada (Mateusza 23:35-38; 24:1, 2). Nadeszła ona w roku 70 n.e., gdy wojska rzymskie pod wodzą Tytusa zaatakowały Jerozolimę i zburzyły miasto oraz świątynię. Niektórzy jednak posłuchali Jezusa i zostali jego uczniami. Takich nazwał on szczęśliwymi (Mateusza 13:16-23, 51). Powiedział im, że gdy ujrzą „Jerozolimę otoczoną przez obozujące wojska”, mają ‛zacząć uciekać w góry’ (Łukasza 21:20-22). Dzięki temu ocalało „święte potomstwo”, które okazało wiarę i utworzyło duchowy naród, „Izrael Boży” (Galatów 6:16).
Wyszukujemy duchowe skarby
w06 1.12 s. 9, ak. 4
Ciekawe myśli z Księgi Izajasza (część I)
7:3, 4 — Dlaczego Jehowa zapewnił wybawienie niegodziwemu królowi Achazowi? Królowie Syrii i Izraela zamierzali zdetronizować Achaza, króla Judy, i zastąpić go własnym marionetkowym władcą, synem Tabeela, niebędącym potomkiem Dawida. Szatan chciał w ten sposób udaremnić przymierze co do Królestwa zawarte między Bogiem a Dawidem. Jehowa wybawił Achaza, aby ocalić linię rodową, w której miał się pojawić obiecany „Książę Pokoju” (Izajasza 9:6).
15-21 GRUDNIA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO IZAJASZA 9, 10
Zapowiedziane „wielkie światło”
ip-1 s. 126, ak. 16, 17
Obietnica dotycząca Księcia Pokoju
16 A zatem ‛późniejsze’ czasy zapowiedziane przez Izajasza to okres ziemskiej służby Chrystusa. Większość swego życia na ziemi Jezus spędził w Galilei. Właśnie w tym okręgu rozpoczął działalność i przystąpił do obwieszczania: „Przybliżyło się królestwo niebios” (Mateusza 4:17). W Galilei wygłosił też słynne Kazanie na Górze, wybrał apostołów, dokonał pierwszego cudu, a po swym zmartwychwstaniu ukazał się przeszło 500 naśladowcom (Mateusza 5:1 do 7:27; 28:16-20; Marka 3:13, 14; Jana 2:8-11; 1 Koryntian 15:6). W ten sposób spełnił proroctwo Izajasza o ‛okazaniu szacunku ziemi Zebulona i ziemi Naftalego’. Oczywiście nie ograniczył swej działalności do Galilei. Głosząc dobrą nowinę we wszystkich stronach kraju, ‛sprawił, iż został okazany szacunek’ całemu narodowi izraelskiemu, łącznie z Judejczykami.
17 A co oznacza wzmianka Mateusza o „wielkim świetle” w Galilei? Te słowa również nawiązują do proroctwa wypowiedzianego przez Izajasza. Napisał on: „Lud, który chodził w ciemności, ujrzał wielkie światło. Nad mieszkającymi w krainie głębokiego cienia zajaśniało światło” (Izajasza 9:2). W I wieku n.e. światło prawdy przesłaniały fałszywe nauki pogańskie. Żydowscy przywódcy religijni jeszcze pogarszali sytuację forsowaniem własnej tradycji religijnej, którą ‛unieważnili słowo Boga’ (Mateusza 15:6). Pokorny lud cierpiał ucisk i był zdezorientowany, bo miał „ślepych przewodników” (Mateusza 23:2-4, 16). Kiedy pojawił się Jezus Mesjasz, wielu uniżonym osobom w cudowny sposób otworzyły się oczy (Jana 1:9, 12). Określenie „wielkie światło” z proroctwa Izajasza doskonale więc pasuje do ziemskiej służby Jezusa oraz dobrodziejstw wynikających z jego ofiary (Jana 8:12).
ip-1 s. 128, ak. 18, 19
Obietnica dotycząca Księcia Pokoju
18 Ludzie, którzy zareagowali na to światło, mieli powody do ogromnej radości. Izajasz ciągnie dalej: „Pomnożyłeś naród; radość jego uczyniłeś wielką. Radowali się przed tobą taką radością, jak w porze żniwa, jak ci, którzy się weselą przy podziale łupu” (Izajasza 9:3). Dzięki działalności kaznodziejskiej Jezusa i jego naśladowców znalazły się szczere osoby, które zapragnęły oddawać cześć Jehowie duchem i prawdą (Jana 4:24). W ciągu niespełna czterech lat chrystianizm przyjęły liczne rzesze. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku ochrzczono jakieś trzy tysiące osób. Wkrótce „liczba mężczyzn sięgnęła około pięciu tysięcy” (Dzieje 2:41; 4:4). Ponieważ uczniowie gorliwie odbijali owo światło, „liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała; i spora rzesza kapłanów okazała posłuszeństwo wierze” (Dzieje 6:7).
19 Naśladowcy Jezusa radowali się tym rozwojem niczym ci, którzy z zachwytem witają obfite zbiory lub dzielą cenny łup po zwycięskiej bitwie (Dzieje 2:46, 47). Z czasem Jehowa sprawił, że światło zajaśniało również wśród innych narodów (Dzieje 14:27). Dzięki temu ludzie wszelkich nacji mogli się cieszyć, że umożliwiono im przybliżenie się do Jehowy (Dzieje 13:48).
ip-1 ss. 128, 129, ak. 20, 21
Obietnica dotycząca Księcia Pokoju
20 Działalność Mesjasza przyniosła trwałe rezultaty, jak to wynika z następnych słów Izajasza: „Jarzmo ich ciężaru i rózgę na ich ramionach, laskę poganiającego ich do pracy, roztrzaskałeś jak za dni Midianu” (Izajasza 9:4). Setki lat przed czasami Izajasza Midianici sprzymierzyli się z Moabitami, by przywieść Izraelitów do grzechu (Liczb 25:1-9, 14-18; 31:15, 16). Później siali wśród nich postrach, przez siedem lat napadając oraz grabiąc ich wioski i gospodarstwa (Sędziów 6:1-6). Wtedy jednak Jehowa za pośrednictwem swego sługi Gedeona doszczętnie rozgromił wojska najeźdźców. Nic nie wskazuje na to, by po owych „dniach Midianu” lud Jehowy jeszcze kiedyś poniósł szkodę z rąk tych nieprzyjaciół (Sędziów 6:7-16; 8:28). Już niedługo Jezus Chrystus, Większy Gedeon, zada śmiertelny cios nowożytnym wrogom sług Jehowy (Objawienie 17:14; 19:11-21). „Jak za dni Midianu” całkowite i trwałe zwycięstwo zostanie osiągnięte nie dzięki ludzkiemu męstwu, lecz dzięki mocy Jehowy (Sędziów 7:2-22). Lud Boży już nigdy nie będzie ciemiężony!
21 Bóg ujawnia swą moc nie po to, by gloryfikować wojnę. Zmartwychwstały Jezus jest Księciem Pokoju, toteż po unicestwieniu swych nieprzyjaciół ustanowi wieczny pokój. Izajasz opowiada teraz o spaleniu wyposażenia żołnierskiego: „Każdy but tego, kto stąpa aż dudni, i płaszcz zbroczony krwią będzie wydany na spalenie, na pastwę ognia” (Izajasza 9:5). Już nigdy nie rozlegnie się dudnienie butów maszerującego wojska. Nikt już nie zobaczy zakrwawionego żołnierskiego munduru. Wojen więcej nie będzie! (Psalm 46:9).
22-28 GRUDNIA
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO IZAJASZA 11-13
Co Biblia mówi o Mesjaszu?
ip-1 s. 159, ak. 4, 5
Wybawienie i radość pod panowaniem Mesjasza
4 Przyjście Mesjasza, doskonałego Wodza, którego Jehowa przyśle Izraelowi, hebrajscy pisarze Biblii zapowiadali już setki lat przed czasami Izajasza (Rodzaju 49:10; Powtórzonego Prawa 18:18; Psalm 118:22, 26). Teraz Jehowa za pośrednictwem tego proroka podaje dalsze szczegóły. Izajasz pisze: „Wyrośnie gałązka z pnia Jessego, a latorośl z jego korzeni będzie wydawać owoc” (Izajasza 11:1; porównaj Psalm 132:11). Słowa „gałązka” i „latorośl” wskazują, że Mesjasz będzie potomkiem Jessego — oraz jego syna Dawida, który został namaszczony oliwą na króla Izraela (1 Samuela 16:13; Jeremiasza 23:5; Objawienie 22:16). Można się spodziewać, że gdy pojawi się prawdziwy Mesjasz, ta „latorośl” z domu Dawida będzie wydawać dobre owoce.
5 Obiecanym Mesjaszem jest Jezus. Ewangelista Mateusz nawiązuje do wypowiedzi z Księgi Izajasza 11:1, wyjaśnia bowiem, że określanie Jezusa mianem „Nazarejczyka” stanowi spełnienie słów proroków. Jezus jest tak nazywany, ponieważ wychował się w Nazarecie, ale najwyraźniej ma to również związek z hebrajskim słowem występującym w Księdze Izajasza 11:1, które oddano jako „latorośl” (Mateusza 2:23; przypis w NW; Łukasza 2:39, 40).
29 GRUDNIA 2025 DO 4 STYCZNIA 2026
SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO IZAJASZA 14-16
Wrogowie ludu Bożego nie unikną kary
ip-1 s. 189, ak. 1
Postanowienie Jehowy powzięte przeciw narodom
JEHOWA może użyć narodów do skarcenia swego ludu za złe postępowanie. Ale nawet w takiej sytuacji nie wybacza im niepotrzebnego okrucieństwa, pychy ani wrogości wobec religii prawdziwej. Dlatego z dużym wyprzedzeniem skłania Izajasza do zapisania „wypowiedzi przeciw Babilonowi” (Izajasza 13:1). Babilon jednak stanie się groźny dopiero w przyszłości. Za dni Izajasza lud Boży cierpi ucisk ze strony Asyrii, która sprowadza zagładę na północne królestwo izraelskie i pustoszy znaczną część Judy. Niemniej nie odnosi całkowitego sukcesu. Izajasz pisze: „Jehowa Zastępów przysiągł, mówiąc: ‚Zaiste, jak obmyśliłem, tak się stanie, (...) aby połamać Asyryjczyka w mojej ziemi i abym go podeptał na moich górach; i by jego jarzmo zostało z nich zdjęte, i by jego ciężar spadł z ich ramienia’” (Izajasza 14:24, 25). Wkrótce po ogłoszeniu tego proroctwa Asyria przestaje zagrażać Judzie (2 Królów 19:35-37).
ip-1 s. 194, ak. 12
Postanowienie Jehowy powzięte przeciw narodom
12 Kiedy spełni się to proroctwo? Wkrótce potem. „Oto słowo, które Jehowa dawniej wypowiedział o Moabie. A teraz Jehowa rzekł, mówiąc: ‚Zanim upłyną trzy lata, według lat najemnika, chwała Moabu zostanie okryta hańbą pośród wszelkiego rodzaju wielkiego poruszenia, a ci, którzy pozostaną, będą nieznaczną garstką, pozbawioną sił’” (Izajasza 16:13, 14). Archeologia dostarczyła dowodów na to, iż w VIII wieku p.n.e. Moab rzeczywiście poniósł ogromne straty, wskutek czego spora część jego terenów opustoszała. Salamanu, tamtejszy władca, został wymieniony wśród tych, którzy płacili daninę Tiglat-Pileserowi III. Moabski król Kammusunadbi składał ją Sancheribowi. A Musuri i Kamaszaltu, inni władcy Moabu, byli zaliczani do poddanych monarchów asyryjskich Asarhaddona i Asurbanipala. Już od wielu stuleci Moabici nie istnieją jako odrębny naród. Wprawdzie znaleziono ruiny miast uznawanych za moabskie, lecz w gruncie rzeczy do tej pory odkopano tylko nieliczne materialne pozostałości po tym potężnym wrogu Izraela.
Wyszukujemy duchowe skarby
w06 1.12 s. 10, ak. 11
Ciekawe myśli z Księgi Izajasza (część I)
14:1, 2 — Jak spełniła się zapowiedź, że słudzy Jehowy „wezmą w niewolę tych, którzy ich trzymali w niewoli, i podporządkują sobie tych, którzy ich zmuszali do pracy”? Na przykład Daniel pod panowaniem Medów i Persów piastował w Babilonie wysoki urząd, Estera została królową Persji, a Mardocheusz — pierwszym ministrem.