Jobi

 2 «A përgjigjet i mençuri me njohuri të kotë?*+

A e mbush barkun me erën e lindjes?+

 3 Qortimi me fjalë nuk hyn në punë,

fjalët nuk shërbejnë për asgjë.

 4 Por ti bën që frika nga Perëndia të mos ketë forcë,

dhe pengon meditimin për Perëndinë.

 5 Goja të është mësuar me faje,

dhe zgjedh gjuhën e dinakëve.

 6 Goja jote të nxjerr fajtor, e jo unë;

buzët e tua flasin kundër teje.+

 7 Mos je ti i pari njeri që ka lindur?+

Mos dole në dritë me dhembje lindjeje para kodrave?+

 8 A thua ti dëgjon bisedat që bën Perëndia në mirëbesim?+

Vetëm ti qenke i mençur?

 9 Ç’di ti, që s’e dimë edhe ne?+

Ç’kupton ti më shumë se ne?

10 Ndër ne është edhe flokëzbardhuri, edhe i moshuari,+

po, edhe ai që është më i moçëm se yt atë.

11 A nuk të mjafton ngushëllimi i Perëndisë,

a një fjalë e thënë me ëmbëlsi?

12 Pse zemra jote nuk njeh asnjë cak

e sytë të flakërojnë?

13 U ktheve kundër Perëndisë,

e nxore nga goja fjalë të tilla.

14 Ç’është vdekatari që të jetë i pastër?+

Ç’është njeriu i lindur nga një grua që të ketë të drejtë?

15 Perëndia nuk ka besim as te të shenjtët;+

në sytë e tij as qiejt nuk janë të pastër.+

16 Aq më pak tek ai që është i pështirë dhe i korruptuar,+

që e pi padrejtësinë si ujë.

17 Unë do të ta them, e ti më dëgjo!+

Atë që kam parë, do të të tregoj,

18 atë që e thonë edhe të mençurit+

e nuk e fshehin, siç ua kanë përcjellë etërit e tyre.

19 Vetëm atyre iu dha ky vend,

dhe asnjë i huaj nuk kaloi përmes.

20 Gjatë gjithë ditëve i ligu heq tortura,

tirani vuan për sa vjet rron.

21 Në veshë i ushtojnë gjëra të tmerrshme,

në kohë paqeje, mbi të sulet grabitësi.+

22 As vetë s’e beson që do të dalë nga terri.+

Atë e pret shpata.

23 Sillet lart e poshtë, duke kërkuar bukë—po ku ka?+

E di mirë se po afrohet dita e territ.+

24 Vuajtjet dhe brengat e tmerrojnë;+

e vënë poshtë, si mbreti që është gati të vërsulet.

25 Sepse ai e shtrin dorën kundër Perëndisë,

dhe orvatet të tregohet më i lartë se i Plotfuqishmi.+

26 Turret kundër tij me qafë të fortë,

me mburojat me gunga të trasha.

27 Fytyrën ia ka mbuluar dhjami,

dhe ijët i janë majmur.+

28 Prandaj banon në qytete që do të shuhen,

në shtëpi ku s’do të banojë më kush,

që do të katandisen në pirgje gurësh.

29 Ai nuk do të kamet e nuk do të vërë pasuri,

as ajo që ka grumbulluar, nuk do të shtohet mbi dhé.+

30 Prandaj nuk do të dalë dot nga terri,

filizin e tij do ta zhuritë një flakë.

Ai do të zhduket nga një e shfryrë e gojës së Tij.+

31 Le të mos besojë te kotësia, duke shkuar në rrugë të shtrembër,

se veç kotësinë do të marrë si shpërblim.

32 Po, do ta marrë para se t’i vijë dita,

dhe bisku i tij nuk do të lulëzojë.+

33 Do të jetë si hardhia që nuk e mban rrushin e papjekur,

dhe si ulliri që i rrëzon lulet.

34 Asambleja e apostatëve është shterpë,+

dhe tendat e ryshfetçinjve do t’i përpijë zjarri.+

35 Ata ngjizin telashe dhe pjellin të këqija,+

në barkun e tyre gatuhet mashtrimi.»