Jobi

 2 «A mbeten pa përgjigje fjalët e shumta?

A ka vallë të drejtë mburraveci?

 3 Mos vallë njerëzit do të heshtin para fjalëve të tua boshe?

Kujton se do të tallesh e kurrkush s’do të të qortojë?+

 4 Ti thua: ‘Ajo që mësoj,+ është e kulluar,

dhe unë jam i pastër+ para teje.’

 5 Por, ah sikur Perëndia të fliste

e ta hapte gojën kundër teje!+

 6 Do të të tregonte të fshehtat e mençurisë,

sepse urtësia* është e shumanshme.

Dhe ta dish se disa nga fajet e tua, Perëndia nuk i ka kujtuar.+

 7 A i zbulon dot ti gjërat e thella të Perëndisë?+

A i zbulon dot ti caqet e të Plotfuqishmit?

 8 Mençuria e tij është më e lartë se qielli. E çfarë mund të arrish ti?

Është më e thellë se Sheoli.+ E çfarë mund të dish ti?

 9 Është më e madhe se toka,

dhe më e gjerë se deti.

10 Nëse Ai kalon, i vë hekurat dikujt

dhe hap gjyq, kush mund t’i kundërvihet?

11 Ai i njeh mirë ata që shtiren.+

Kur sheh një të keqe, a nuk i kushton vëmendje?

12 Mendjefyelli do të fitojë kuptueshmëri,*

kur gomari i egër të pjellë një njeri.

13 Ah sikur ta përgatitje zemrën

e t’i shtrije duart drejt tij në lutje!+

14 Flake të keqen që është në duart e tua,

dhe mos lër që padrejtësia të banojë në tendat e tua.

15 Atëherë do të jesh i panjollë dhe do ta mbash kokën lart,+

do të jesh i patundur e s’do të kesh frikë.

16 Do t’i harrosh hallet

e do t’i kujtosh veç si ujërat që rrodhën.

17 Jeta jote do të shndritë më fort se mesdita,+

errësira do të bëhet si drita e mëngjesit.+

18 Do të ndihesh krahëngrohtë, sepse ke shpresë,

do të kundrosh përreth e do të shtrihesh i sigurt.+

19 Do të shtrihesh, e askush nuk do të të trembë.

Shumë njerëz do të kërkojnë pëlqimin tënd.+

20 Të ligjve do t’u ikë drita e syrit,+

e s’do të kenë vend ku t’ia mbathin;+

s’do të shpresojnë tjetër veç të japin frymë.»+