Jobi

 4 Nëse bijtë e tu kanë mëkatuar kundër tij,

ai i ka lënë të korrin pasojat* e rebelimit të tyre.

 5 Por, po t’i kthesh sytë nga Perëndia+

e t’i përgjërohesh të Plotfuqishmit për miratim,

 6 po të ishe vërtet i kulluar e i drejtë,+

ai do të të bëhej krah* e do të të rikthente në vendin që të takon,

 7 dhe pavarësisht fillimit tënd të papërfillshëm,

e ardhmja jote do të ishte madhështore.+

 8 Pyeti, të lutem, brezat e shkuar,

vërua veshin gjërave që mësuan të parët e tyre.+

 9 Se ne dje erdhëm në jetë e nuk dimë asgjë,

ngaqë ditët tona në tokë janë si hije.

12 Do të thahej më shpejt se çdo bimë tjetër,

ndonëse ende i gjelbër dhe i pakëputur.

13 Kështu përfundojnë* të gjithë ata që e harrojnë Perëndinë,

sepse shpresat e të ligut* do të shuhen.

14 Siguria e të ligut është e kotë,

besimi i tij është i brishtë si një rrjetë* merimange.

15 Ai mbështetet te kjo rrjetë,* por ajo prishet;

përpiqet të kapet pas saj, por ajo nuk mban.

16 Ai është si një bimë e njomë që rritet nën rrezet e diellit,

dhe filizat e tij mbushin gjithë kopshtin.+

17 Në një grumbull gurësh i pleksen rrënjët

e mes guralecëve kërkon shtëpi.

18 Por nëse e shkulin nga vendi i tij,

vetë vendi do ta mohojë: ‘S’të kam parë kurrë!’+

19 Po, kështu do të zhduket,*+

e të tjera bimë do të mbijnë në vend të tij.

20 Perëndia s’ka për t’i hedhur poshtë ata që mbajnë integritetin*

dhe as s’ka për t’i mbështetur* të ligjtë.

21 Ai do të të kthejë sërish buzëqeshjen,

e prej gojës sate do të dalin veç britma hareje.

22 Turpi do t’i mbulojë ata që të urrejnë

dhe tenda e të ligjve nuk do të jetë më.»