ABIHU

[ai është atë].

Një nga katër djemtë e Aaronit të lindur nga gruaja e tij, Elisheba; vëllai i Nadabit, i Eleazarit dhe i Ithamarit. (Da 6:23; 1Kr 6:3; 24:1) Duke qenë se lindi në Egjipt, Abihu, djali i dytë i Aaronit, duhet të ketë qenë burrë në moshë të pjekur kur izraelitët dolën nga Egjipti, pasi në atë kohë i ati ishte 83 vjeç.​—Nu 33:39.

Si djemtë më të mëdhenj, Nadabi dhe Abihu u lejuan nga Jehovai që të shkonin bashkë me të atin dhe 70 pleq të Izraelit afër malit Sinai e të shihnin nga njëfarë distance një vegim madhështor të lavdisë së Perëndisë. (Da 24:1, 9-11) Jehovai i nderoi bijtë e Aaronit, duke u besuar caktimin si priftërinj përkrah të atit që ishte kryeprift, dhe duke dekretuar që pasuesi i Aaronit të zgjidhej nga gjiri i tyre. Ata do të mbanin petkun e gjatë priftëror dhe sarëkë «për t’u dhënë lavdi e hijeshi». Moisiu duhej ‘t’i miroste, t’i emëronte e t’i shenjtëronte’ që t’i shërbenin Perëndisë. (Da 28:1, 40-43; shih edhe shën. në vrg. 41.) Priftëria do t’u takonte atyre dhe ky do të ishte «një ligj brez pas brezi».​—Da 29:8, 9.

Që nga ai moment, ata përfshiheshin gjithmonë në udhëzimet që jepte Perëndia për priftërinë dhe detyrat e saj. (Da 29:10-46; 30:26-38) Veç kësaj, Perëndia u theksonte me forcë, njësoj si edhe gjithë kombit, rëndësinë jetësore të respektimit të shenjtërisë së gjërave që lidheshin me adhurimin e tij, ku bënte pjesë edhe altari i temjanit dhe orenditë e tjera. Jeta e tyre varej nga respektimi i rregullave hyjnore.

Një vit pasi izraelitët filluan të dilnin nga Egjipti, erdhi koha për të ngritur tabernakullin dhe për të emëruar priftërinë (1512 p.e.s.). Gjithë kombi u mblodh para hyrjes së tendës për ceremoninë e emërimit. Aaronin, Abihun e vëllezërit e tij, që ishin larë dhe mbanin në kokë një çallmë, populli i pa të miroseshin si priftërinj të Perëndisë për të përfaqësuar kombin para Tij. Pastaj priftërinjtë e sapoemëruar qëndruan shtatë ditë në hyrje të tendës së takimit që të plotësoheshin ditët e emërimit të tyre dhe, siç u tha Moisiu, që ‘të mbushnin duart me fuqi’. (Shën. te vargu 33.) Kështu, «Aaroni dhe bijtë e tij bënë gjithçka që urdhëroi Jehovai me anë të Moisiut».​—Le 8:1-3, 13-36.

Ditën e tetë Aaroni filloi shërbesën i ndihmuar nga Abihu dhe vëllezërit e tij. (Le 9:1-24) Ata qenë dëshmitarë të shfaqjes së lavdishme të pranisë së Perëndisë. Mirëpo, me sa duket, para se të mbaronte dita, «Nadabi dhe Abihu . . . morën secili mbajtësen e zjarrit, vunë zjarr në to, hodhën mbi të temjan dhe zunë të paraqitnin para Jehovait zjarr të palejueshëm, që ai nuk ua kishte kërkuar. Sakaq, nga prania e Jehovait doli një zjarr që i përpiu, e ata vdiqën para Jehovait». (Le 10:1, 2) Me urdhër të Moisiut, kushërinjtë e Aaronit i nxorën kufomat e tyre jashtë kampit. I ati dhe dy vëllezërit e tjerë u urdhëruan nga Perëndia të mos shfaqnin asnjë shenjë hidhërimi për faktin që ata ishin shfarosur në këtë mënyrë nga kongregacioni.​—Le 10:4-7.

Fill pas kësaj, Perëndia e paralajmëroi Aaronin dhe bijtë e tij të mos përdornin pije dehëse gjatë kohës që shërbenin në tabernakull, ‘që të mos vdisnin’. Ja si është komentuar vargu 9 në një libër: «Rabinët e lidhnin ndodhinë e Nadabit dhe të Abihut me këtë urdhëresë që ua ndalonte konsumimin e pijeve dehëse para shërbesës në shenjtërore.» (The Pentateuch and Haftorahs, nga Xh. H. Herci, Londër, 1972, f. 446) Pra, ata mund të kenë qenë të dehur kur kryen atë mëkat të rëndë; megjithatë, shkaku i vërtetë i vdekjes së tyre ishte shkelja e kërkesave të Perëndisë lidhur me adhurimin e pastër, domethënë paraqitja e ‘zjarrit të palejueshëm, që ai nuk ua kishte kërkuar’.

Për një kohë të shkurtër, Abihu gëzoi një privilegj shumë të nderuar falë Perëndisë dhe një pozitë të rëndësishme para gjithë kombit; mirëpo nga ambicia, fodullëku ose shpërfillja e udhëzimeve të Perëndisë, nuk i shijoi gjatë privilegjet e tij dhe vdiq pa lënë pasardhës.​—Nu 3:2-4; 26:60, 61; 1Kr 24:1, 2.