Realizoj dëshirën për të ndihmuar njerëzit që nuk dëgjojnë

Kam lindur në vitin 1941, në Virat, Finlandë. Njësoj si unë, prindërit, vëllai, motra e vogël si dhe shumë të afërm të tjerë nuk dëgjonin. Komunikonim me anë të gjuhës së shenjave.

Mësoj të vërteta të mrekullueshme nga Bibla

Gjuha e shenjave ishte e ndaluar prerazi në shkollën me konvikt ku isha, e cila ndodhej rreth 240 kilometra larg shtëpisë. Në atë kohë, shkollat në Finlandë për ata që nuk dëgjojnë përdornin gjuhën e folur, prandaj ishim të detyruar të mësonim të flisnim dhe të lexonim buzët. Nëse mësuesit na shihnin duke përdorur shenja, na godisnin në duar me vizore ose shkop, aq sa gishtat na ënjteshin për ditë të tëra.

Pas shkollës së mesme, shkova në një universitet bujqësor. Prindërit e mi kishin një fermë, prandaj më duhej të mësoja zanatin. Kur u ktheva në shtëpi, mbi tavolinë pashë revistat Kulla e Rojës dhe Zgjohuni. Babai më tha se ato revista shpjegonin gjëra të mrekullueshme nga Bibla dhe se bashkë me mamanë kishin mësuar për Biblën me njerëz që dëgjojnë. Ata komunikonin me prindërit duke përdorur laps e letër.

Babai më tregoi se kur Mbretëria e Perëndisë të qeverisë, toka do të bëhet një parajsë e bukur dhe të vdekurit do të ringjallen. Por unë kisha mësuar se njerëzit shkojnë në qiell kur vdesin. Ndaj, mendova se ai duhej t’i kishte keqkuptuar Dëshmitarët, meqë ata nuk komunikonin në gjuhën e shenjave.

Kur Dëshmitarët erdhën prapë, i pyeta për gjërat që më kishte thënë babai. Ata më siguruan me këto fjalë: «Babai yt ka të drejtë.» Pastaj më treguan atë që kishte thënë Jezui për ringjalljen te Gjoni 5:28, 29. Më thanë edhe se Perëndia do të pastrojë tokën nga ligësia dhe se njerëzit do të jetojnë përgjithmonë në paqe e me shëndet të përsosur.—Psalmi 37:10, 11; Danieli 2:44; Zbulesa 21:1-4.

Doja të mësoja më shumë, prandaj nisa të studioja Biblën me një Dëshmitar që dëgjonte, i cili quhej Antero. Ai nuk e dinte gjuhën e shenjave, prandaj u përgjigjesha pyetjeve duke i shkruar përgjigjet në letër. Pastaj Antero i lexonte dhe shkruante pyetje shtesë ose komente. Me shumë durim, vëllai studionte me mua dy orë çdo javë duke përdorur këtë metodë.

Në vitin 1960, ndoqa një kongres të Dëshmitarëve të Jehovait, ku programi interpretohej në gjuhën e shenjave. Të premten pasdite, u njoftua se të nesërmen do të bëhej pagëzimi. Prandaj, të shtunën në mëngjes mora rrobat e banjës e peshqirin dhe u pagëzova.a S’kaloi shumë e u pagëzuan edhe prindërit, vëllai dhe motra e vogël.

Flas për të vërtetat e Biblës

Ato që kisha mësuar doja t’ua tregoja edhe njerëzve të tjerë që nuk dëgjonin, dhe mënyra më e mirë për ta bërë këtë ishte me anë të gjuhës së shenjave. Fillova t’u predikoja atyre që nuk dëgjonin në vendlindjen time.

Pak kohë më vonë, u transferova në Tampere, në një qytet të madh industrial. Shkoja në çdo shtëpi dhe pyesja nëse njihnin persona që nuk dëgjonin. Kështu fillova të studioja Biblën me disa veta. Brenda pak viteve, në Tampere kishte më shumë se dhjetë lajmëtarë që nuk dëgjonin.

Në vitin 1965, takova një motër të dashur që quhej Majra. U martuam një vit më vonë. Majra e mësoi shumë shpejt gjuhën e shenjave dhe tregoi se ishte një bashkëshorte besnike dhe e papërtuar gjatë pesë dekadave që i shërbyem Jehovait së bashku.

Pas dy vitesh martesë, u bëmë me një djalë që ia vumë emrin Marko, i cili dëgjon. Ai mësoi edhe gjuhën finlandeze, gjuhën mëmë, edhe gjuhën finlandeze të shenjave. Marko u pagëzua në moshën 13-vjeçare.

Me kalimin e kohës, grupit tonë të gjuhës së shenjave në Tampere iu bashkuan edhe shumë të tjerë. Prandaj, në vitin 1974 u transferuam në qytetin e Turkut, ku s’kishte Dëshmitarë që nuk dëgjonin. Kërkuam përsëri për njerëz që nuk dëgjonin duke pyetur shtëpi më shtëpi. Gjatë qëndrimit tonë në Turku, u pagëzuan 12 nga studentët e mi të Biblës.

Shërbejmë në vendet baltike

Në vitin 1987, Markon e ftuan të shërbente në Bethel. Grupi ynë i gjuhës së shenjave në Turku ishte forcuar goxha, prandaj po planifikonim të transferoheshim përsëri.

Në atë kohë, vendet e Evropës Lindore filluan të hapeshin. Ndaj, në janar të 1992-shit bashkë me një vëlla tjetër që nuk dëgjonte, shkuam në Talin, Estoni.

Atje takuam një motër të krishterë, vëllai i së cilës nuk dëgjonte. Edhe pse ai nuk shfaqi interes për mesazhin e Mbretërisë, me shumë mirësjellje na ndihmoi të gjenim edhe të tjerë që nuk dëgjonin në Estoni. Natën e fundit para se të iknim, ai na çoi në një mbledhje të Shoqatës së të Shurdhërve në Talin, Estoni. Arritëm herët dhe mbushëm një tavolinë plot me libra e revista në rusisht dhe në estonisht. Shpërndamë afro 100 libra e 200 revista dhe morëm rreth 70 adresa. Atë mbrëmje, në Estoni u hodh themeli për shërbimin në gjuhën e shenjave.

Pak kohë më vonë, unë dhe Majra filluam të shkonim rregullisht në Estoni për të predikuar. Shkurtuam orët e punës dhe nisëm shërbimin si pionierë të rregullt. Në vitin 1995, u transferuam më afër Helsinkit që ta kishim më të lehtë të udhëtonim në Talin me traget. Shërbimi në Estoni ishte shumë më i bukur se ç’kishim menduar.

Pranuam të kishim aq studime të Bilës, sa mund të mbanim. 16 nga studentët tanë përparuan drejt pagëzimit, përfshirë dy motra gjaku që as nuk dëgjonin, as nuk shikonin. Studimin me to e drejtoja duke përdorur gjuhën e shenjave me të prekur.

Ishte e vështirë të studioje me njerëz që nuk dëgjonin. Duke qenë se në atë kohë nuk kishim botime në gjuhën e shenjave, në shërbim përdorja një album me figura që kisha marrë nga botimet tona.

Zyra e degës në Finlandë më kërkoi të shkoja në Letoni dhe në Lituani për të kuptuar si mund të ndihmonim më shumë në fushën e gjuhës së shenjave atje. Shkuam disa herë në këto vende dhe ndihmuam Dëshmitarët vendas të kërkonin për njerëz që nuk dëgjojnë. Pothuajse çdo vend kishte gjuhën e vet të shenjave. Kështu, mësova gjuhën e shenjave të Estonisë, të Letonisë dhe të Lituanisë. Mësova edhe pak gjuhën ruse të shenjave, e cila përdoret në vendet baltike nga rusët që nuk dëgjojnë.

Mjerisht, pas tetë vjetësh në Estoni dhe në vendet e tjera baltike, Majra u diagnostikua me sëmundjen e Parkinsonit. Ndaj, na u desh ta ndërprisnim caktimin.

Të organizuar për të ndihmuar ata që nuk dëgjojnë

Në vitin 1997 në degën e Finlandës, u formua një grup përkthimi në gjuhën e shenjave. Meqë jetonim aty afër, unë dhe Majra kishim mundësi të ndihmonim me përgatitjen e botimeve në gjuhën e shenjave, gjë që ndonjëherë e bëj edhe sot. Me ne punonte edhe djali ynë, Marko. Më vonë, Marko dhe gruaja e tij, Kirsi, ndihmuan me stërvitjen e grupeve të përkthimit në gjuhën e shenjave në vende të tjera.

Gjithashtu, zyra e degës ka organizuar kurse të gjuhës së shenjave për lajmëtarët që dëgjojnë. Falë këtyre kurseve, shumë kanë filluar të ndihmojnë në fushën e gjuhës së shenjave, duke mbështetur veprën e predikimit e mbledhjet dhe duke ndihmuar në kongregacion.

Dëshira për të ndihmuar është ende e zjarrtë

Në vitin 2004, unë dhe Majra ndihmuam të formohej kongregacioni i parë në gjuhën finlandeze të shenjave në Helsinki. Brenda tre vjetësh u bë një kongregacion i fortë, i zellshëm dhe me shumë pionierë.

Filluam sërish të bënim plane për të shkuar atje ku kishte më shumë nevojë. Në vitin 2008, u transferuam afër Tamperes dhe shkuam tek i njëjti grup i gjuhës së shenjave ku kishim qenë 34 vjet më parë. Pas një viti, ky grup u bë kongregacioni i dytë i gjuhës së shenjave në Finlandë.

Në atë kohë, shëndeti i Majrës filloi të përkeqësohej. U kujdesa me dashuri për të derisa vdiq në vitin 2016. Më ka marrë shumë malli për Majrën time të shtrenjtë dhe mezi pres ta takoj në botën e re, ku s’do të ketë më sëmundje.—Isaia 33:24; Zbulesa 21:4.

Ndërkohë, dëshira për t’u predikuar atyre që nuk dëgjojnë, diçka që e kam bërë për 60 vjet rresht, është ende e zjarrtë.