Kënga e Solomonit

2 Veç një lule shafrani* e bregdetit* jam,

veç një zambak i lëndinave.»+

 2 «Si një zambak mes gjembaçëve,

është e shtrenjta ime mes vashave.»

 3 «Si një pemë molle në mes të pyllit,

është i shtrenjti im mes djemve.

Digjem nga dëshira të ulem nën hijen e tij

dhe frutat e tij të ëmbla të shijoj!

 4 Ai më çoi në shtëpinë e gostisë*

dhe dashurinë për mua e valëviti si flamur.

 5 Jepmëni rrush të thatë+ dhe mollë,

që të përtërihem e të marr fuqi,

sepse po tretem nga dashuria.

 6 Me dorën e majtë, lehtas kokën më prek,

e me të djathtën më përqafon.+

 7 M’u betoni, o bija të Jerusalemit,

m’u betoni për gazelat+ dhe për drenushat e fushës

se nuk do të përpiqeni ta zgjoni dashurinë tek unë derisa të çelë vetë.+

Ja, po vjen duke ngjitur malet,

duke kapërcyer kodrat.

Ja, po qëndron prapa murit të shtëpisë sonë

e po vështron përmes dritareve,

përmes thurjeve të tyre të drunjta* po kundron.

‘Ngrihu, e dashura ime,

o bukuroshja ime, eja të ikim bashkë.

11 Ja, dimri* kaloi,

shirat pushuan, shtegtuan.

12 Lulet kanë çelur lëndinave,+

koha e krasitjes ka ardhur+

13 Të parat kokrra fiku po pjek,+

hardhitë po lulëzojnë dhe gjithë aromë po e mbulojnë vendin.

Ngrihu dhe eja, e dashura ime,

o bukuroshja ime, eja të ikim bashkë.

14 O pëllumbesha ime,

dil nga strukat e shkrepit,+

nga skutat e shkëmbit,

lërmë të të shoh dhe zërin të ta dëgjoj,+

të të shoh fytyrën e bukur dhe të ta dëgjoj të ëmblin zë.’»+

15 «Zërini dhelprat,

dhelpërushet që po dëmtojnë vreshtat,

sepse vreshtat tanë po lulëzojnë.»

17 Para se flladi i ditës të fryjë* dhe hijet të fashiten,

kthehu sa më shpejt, o i shtrenjti im,

si gazela,+ si dreri këmbëlehtë+ nëpër malet që na ndajnë.*