Kur s’e gjetën Pavlin, u kthyen tek administrata më e lartë e qytetit. Kështu «çuan zvarrë Jasonin dhe disa vëllezër te krerët e qytetit, duke thërritur: ‘Këta njerëz që kanë kthyer përmbys tokën e banuar, kanë ardhur edhe këtu.’»​—Veprat 17:5, 6.

Si kryeqytet i Maqedonisë, Selaniku kishte njëfarë autonomie. Pjesë e vetëqeverisjes së tij ishte një asamble e popullit ose këshilli i qytetarëve që shqyrtonte publikisht çështjet vendëse. «Krerët e qytetit» ose politarkëtb, ishin zyrtarë të lartë që kishin për detyrë të mbanin rregullin dhe të shtendosnin situatat që mund të çonin në ndërhyrjen e Romës dhe në humbjen e privilegjeve të qytetit. Prandaj ata shqetësoheshin kur dëgjonin se këta «shkaktarë trazirash» kërcënonin qetësinë publike.