Si rrjedhim, të krishterët e mirosur konsiderohen të drejtë në bazë të besimit te flijimi shpërblyes i Jezuit. Ata nxiten që ‘të mos ecin sipas mishit, por sipas frymës’. (Lexo Romakëve 8:3, 4.) Në fakt, ata duhet ta bëjnë këtë me besnikëri deri në fund të udhës së tyre tokësore, me qëllim që t’u jepet ‘kurora e jetës’.​—Zbul. 2:10.

Mishi ynë mëkatar vazhdimisht na nxit të bëjmë gjëra që nuk i pëlqejnë Perëndisë, të cilat të çojnë vetëm drejt vdekjes. Në Letrën drejtuar Galatasve, Pavli i quajti këto veprime dhe tipare «veprat e mishit». Pastaj shtoi: «Ata që praktikojnë gjëra të tilla, nuk do ta trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë.» (Gal. 5:19-21) Njerëz të tillë janë njësoj si ata që ecin sipas mishit. (Rom. 8:4) ‘Parimi i tyre i brendshëm i veprimit’ dhe ‘standardi i tyre për jetën’ janë tërësisht mishorë. Por, a ecin sipas mishit vetëm ata që kryejnë kurvëri, që merren me idhujtari dhe spiritizëm ose që përfshihen në mëkate të tjera të rënda? Jo, pasi veprat e mishit përfshijnë edhe ato që disa mund t’i konsiderojnë thjesht të meta të personalitetit të tilla, si xhelozia, shpërthimet e zemërimit, grindjet dhe zilitë. Kush mund të thotë se është çliruar plotësisht dhe nuk ecën më sipas mishit?

Megjithëse duke treguar besim te shpërblesa mund të lirohemi nga ligji i mëkatit dhe i vdekjes, prapëseprapë jemi të papërsosur dhe mëkatarë. Që të gëzojmë një shëndet të mirë frymor dhe të kemi miratimin e bekimin e Perëndisë, kërkohet më shumë. Nëse duam që të shërohemi nga sëmundja e papërsosmërisë, Pavli na thotë se duhet të ecim sipas frymës.

Si të ecësh sipas frymës?

13. Ç’do të thotë të ecësh sipas frymës?

¹³ Kur ecim, lëvizim hap pas hapi drejt një destinacioni ose synimi të caktuar. Kështu, që të ecim sipas frymës, kërkohet përparim frymor i qëndrueshëm​—jo përsosmëri frymore. (1 Tim. 4:15) Ditë për ditë dhe sa më shumë të kemi mundësi, duhet të përpiqemi të ecim, ose të jetojmë, në përputhje me drejtimin e frymës. Po ‘të ecim sipas frymës’, do të kemi miratimin e Perëndisë.​—Gal. 5:16.