Një administrim për të përmbushur qëllimin e Perëndisë

«[Perëndia] i bën të gjitha gjërat ashtu si këshillon vullneti i tij.»​—EFESIANËVE 1:11.

1. Përse do të mblidhen të gjitha kongregacionet e Dëshmitarëve të Jehovait më 12 prill 2006?

TË MËRKURËN në mbrëmje, më 12 prill 2006, rreth 16 milionë njerëz do të mblidhen për të mbajtur Darkën e Zotërisë. Në secilin vend që do të mblidhen, do të ketë një tryezë ku do të jetë vendosur bukë pa maja, e cila paraqet trupin e Krishtit, dhe verë e kuqe, e cila paraqet gjakun e tij që u derdh. Aty nga fundi i fjalimit që do të mbahet për të shpjeguar domethënien e Përkujtimit të vdekjes së Jezuit, këto simbole—së pari buka, pastaj vera—do të kalojnë dorë më dorë te të gjithë të pranishmit. Relativisht në pak kongregacione të Dëshmitarëve të Jehovait, një a më shumë të pranishëm do të marrin këto simbole. Kurse në shumë raste, asnjë i pranishëm nuk do të marrë nga ato. Përse vetëm disa të krishterë, ata që shpresojnë të jetojnë në qiell, i marrin këto simbole, kurse shumica, që shpreson të jetojë përgjithmonë në tokë, nuk i merr?

2, 3. (a) Si i krijoi Jehovai gjërat, në përputhje me qëllimin e tij? (b) Për ç’qëllim e krijoi Jehovai tokën dhe njerëzimin?

² Jehovai është një Perëndi që ka qëllime dhe i përmbush. Për të përmbushur qëllimin e tij, ai «i bën të gjitha gjërat ashtu si këshillon vullneti i tij». (Efesianëve 1:11) Fillimisht, ai krijoi Birin e tij të vetëmlindur. (Gjoni 1:1, 14; Zbulesa 3:14) Pastaj, me anë të këtij Biri, Jehovai krijoi një familje me bij frymorë e më pas universin fizik, ku përfshihet edhe toka me njerëzit.—Jobi 38:4, 7; Psalmi 103:19-21; Gjoni 1:2, 3; Kolosianëve 1:15, 16.

³ Jehovai nuk e krijoi tokën si një vend prove, me qëllim që pastaj të zgjeronte familjen e tij qiellore me bij frymorë, siç mësojnë shumë kisha të të ashtuquajturit krishterim. Ai e krijoi duke pasur në mendje një qëllim të përcaktuar, domethënë që «të banohej». (Isaia 45:18) Perëndia e krijoi tokën për njeriun dhe njeriun për tokën. (Psalmi 115:16) E gjithë toka do të bëhej një parajsë e mbushur me njerëz të drejtë, që do ta punonin e do të kujdeseshin për të. Çiftit të parë njerëzor nuk iu ofrua kurrë mundësia që, në një të ardhme, të shkonin në qiell.—Zanafilla 1:26-28; 2:7, 8, 15.

Përpjekje për të prishur qëllimin e Jehovait

4. Si u sfidua mënyra se si e ushtron Jehovai sovranitetin, në fillim të historisë së njerëzimit?

⁴ Një bir frymor i Perëndisë, duke keqpërdorur dhuratën e vullnetit të lirë që Ai i kishte dhënë, ngriti krye dhe vendosi të prishte qëllimin e Jehovait. Ai prishi paqen që provojnë të gjithë ata që, me dashuri, i nënshtrohen sovranitetit të Jehovait. Satanai e shtyu çiftin e parë njerëzor që të niste një rrugë pavarësie nga Perëndia. (Zanafilla 3:1-6) Satanai nuk mohoi fuqinë e Jehovait, por sfidoi mënyrën se si e ushtronte Ai sovranitetin, pra të drejtën e Tij për të sunduar. Kështu, që në fillim të historisë së njerëzimit, këtu në tokë u ngrit çështja kryesore e sovranitetit të Jehovait.

5. Cila çështje dytësore u ngrit e cilët përfshinte?

⁵ Ka edhe një çështje dytësore, që lidhet ngushtë me çështjen kryesore të sovranitetit universal, të cilën Satanai e ngriti në ditët e Jobit. Satanai hodhi dyshime për motivet që i shtyjnë krijesat t’i nënshtrohen dhe t’i shërbejnë Jehovait. La të nënkuptohej se e bënin këtë për arsye egoiste dhe se, po të viheshin në provë, do të ktheheshin kundër Perëndisë. (Jobi 1:7-11; 2:4, 5) Edhe pse u ngrit për një shërbëtor njerëzor të Jehovait, kjo çështje përfshinte edhe bijtë frymorë të Perëndisë, madje edhe Birin e Tij të vetëmlindur.

6. Si i qëndroi besnik Jehovai qëllimit dhe emrit të tij?

⁶ Në përputhje me qëllimin e tij dhe me domethënien e emrit të vet, Jehovai u bë Profet dhe Shpëtimtar.a Ai i tha Satanait: «Unë do të vë armiqësi mes teje dhe gruas, mes farës sate dhe farës së saj. Ai do të të shtypë kokën, dhe ti do ta plagosësh në thembër.» (Zanafilla 3:15) Nëpërmjet Farës së kësaj ‘gruaje’, që është pjesa qiellore e organizatës së tij, Jehovai do t’i përgjigjej sfidës së Satanait dhe do t’u siguronte pasardhësve të Adamit shpresën për t’u çliruar e për të pasur jetën.—Romakëve 5:21; Galatasve 4:26, 31.

‘Sekreti i shenjtë i vullnetit të tij’

7. Cilin qëllim zbuloi Jehovai me anë të apostullit Pavël?

⁷ Në letrën drejtuar të krishterëve në Efes, apostulli Pavël e shpjegon shumë bukur se si i administron Jehovai gjërat për të përmbushur qëllimin e tij. Pavli shkroi: «[Ai na bëri] të njohur sekretin e shenjtë të vullnetit të tij. Në përputhje me pëlqimin e tij, ai pati si qëllim në vetvete një administrim, kur të mbusheshin kohët e caktuara, domethënë të mblidhte përsëri së bashku në Krishtin të gjitha gjërat, gjërat në qiej dhe gjërat në tokë.» (Efesianëve 1:9, 10) Qëllimi i lavdishëm i Jehovait është të ketë një univers të bashkuar, të banuar nga krijesa që, me dashuri, i nënshtrohen sovranitetit të tij. (Zbulesa 4:11) Në këtë mënyrë, emri i Tij do të shenjtërohet, Satanai do të dalë gënjeshtar dhe vullneti i Perëndisë do të bëhet «si në qiell, edhe në tokë».—Mateu 6:10.

8. Ç’domethënie ka fjala e përkthyer «administrim»?

⁸ ‘Pëlqimi’ ose qëllimi i Jehovait do të përmbushej me anë të një ‘administrimi’. Pavli përdori një fjalë që në kuptim të mirëfilltë do të thotë «të drejtosh shtëpinë». Nuk ka të bëjë me një qeveri, si Mbretëria Mesianike, por me mënyrën se si organizohen dhe drejtohen gjërat.b Në mënyrën e mrekullueshme se si do t’i administronte Jehovai gjërat për të përmbushur qëllimin e tij, përfshihej një ‘sekret i shenjtë’ që dalëngadalë do të bëhej i njohur gjatë shekujve.—Efesianëve 1:10; 3:9, shënimet, anglisht.

9. Si e zbuloi Jehovai gradualisht sekretin e shenjtë të vullnetit të tij?

⁹ Nëpërmjet një sërë besëlidhjesh, Jehovai zbuloi hap pas hapi se si do të përmbushej qëllimi i tij lidhur me Farën e premtuar në Eden. Besëlidhja që bëri ai me Abrahamin, tregoi se Fara e premtuar do të vinte këtu në tokë në linjën gjenealogjike të Abrahamit dhe do të ishte mjeti me anë të të cilit do të bekoheshin «të gjitha kombet e tokës». Kjo besëlidhje tregoi, gjithashtu, se me pjesën kryesore të farës do të bashkoheshin edhe të tjerë. (Zanafilla 22:17, 18) Besëlidhja e Ligjit, e bërë me kombin natyror të Izraelit, bëri të qartë qëllimin e Jehovait për të pasur «një mbretëri priftërinjsh». (Dalja 19:5, 6) Besëlidhja me Davidin tregoi se Fara do të ishte Kreu i një Mbretërie që do të mbetej përjetë. (2 Samuelit 7:12, 13; Psalmi 89:3, 4) Pasi besëlidhja e Ligjit i çoi judenjtë te Mesia, Jehovai zbuloi aspekte të tjera që kishin të bënin me përmbushjen e qëllimit të tij. (Galatasve 3:19, 24) Ata njerëz që do të bashkoheshin me pjesën kryesore të Farës, do të formonin ‘mbretërinë e priftërinjve’ që ishte parathënë dhe do të ishin pjesë e ‘një besëlidhjeje të re’ si ‘Izraeli’ i ri, një komb frymor.—Jeremia 31:31-34; Hebrenjve 8:7-9.c

10, 11. (a) Si e zbuloi Jehovai se kush do të ishte Fara e parathënë? (b) Pse erdhi në tokë Biri i vetëmlindur i Perëndisë?

¹⁰ Sipas administrimit të qëllimit të Perëndisë, erdhi koha që Fara e parathënë të shfaqej në tokë. Jehovai dërgoi engjëllin Gabriel për t’i thënë Marisë se do të lindte një bir, që do të quhej Jezu. Engjëlli i tha asaj: «Ky do të jetë i madh dhe do të quhet Bir i Më të Lartit. Perëndia Jehova do t’i japë fronin e Davidit, të atit, ai do të mbretërojë përgjithmonë në shtëpinë e Jakobit dhe mbretëria e tij s’do të ketë fund.» (Luka 1:32, 33) Kështu u bë i qartë identiteti i Farës së premtuar.—Galatasve 3:16; 4:4.

¹¹ Biri i vetëmlindur i Jehovait duhej të vinte në tokë dhe të sprovohej deri në fund. Me jetën e tij, Jezui do të mund të jepte përgjigjen e përsosur ndaj sfidës së Satanait. A do t’i mbetej besnik Atit të tij? Kjo përfshinte një sekret të shenjtë. Më vonë, apostulli Pavël shpjegoi rolin e Jezuit: «Sekreti i shenjtë i këtij përkushtimi hyjnor është pa dyshim i madh: ‘Ai u shfaq në mish, u shpall i drejtë në frymë, iu paraqit engjëjve, u predikua ndër kombe, u besua në botë, u mor lart në lavdi.’» (1 Timoteut 3:16) Po, duke e mbajtur të pacenuar integritetin e tij deri në vdekje, Jezui siguroi përgjigjen vendimtare ndaj sfidës së Satanait. Por mbeteshin për t’u zbuluar edhe hollësi të tjera të sekretit të shenjtë.

‘Sekreti i shenjtë i mbretërisë së Perëndisë’

12, 13. (a) Cili është një aspekt i ‘sekretit të shenjtë të mbretërisë së Perëndisë’? (b) Çfarë përfshinte zgjedhja e një numri të vogël njerëzish nga Jehovai, për të shkuar në qiell?

¹² Në një nga udhëtimet e tij të predikimit në Galile, Jezui tregoi se sekreti i shenjtë ishte i lidhur ngushtë me qeverinë e tij, Mbretërinë Mesianike. Ai u tha dishepujve: «Juve ju është lejuar të kuptoni sekretet e shenjta të mbretërisë së qiejve [«mbretërisë së Perëndisë», Marku 4:11].» (Mateu 13:11) Një aspekt i këtij sekreti ishte se Jehovai do të zgjidhte një ‘kope të vogël’ me 144.000 njerëz, që të bashkoheshin me Birin e tij si pjesë e farës, për të mbretëruar me të në qiell.—Luka 12:32; Zbulesa 14:1, 4.

¹³ Njerëzit u krijuan për të jetuar në tokë, prandaj, kërkohej «një krijesë e re» nga Jehovai, me qëllim që disa njerëz të shkonin në qiell. (2 Korintasve 5:17) Duke folur si një nga ata që ishin zgjedhur për këtë shpresë të veçantë qiellore, apostulli Pjetër shkroi: «Bekuar qoftë Perëndia dhe Ati i Zotërisë tonë Jezu Krisht, sepse në përputhje me mëshirën e tij të madhe, na dha një lindje të re për një shpresë të gjallë nëpërmjet ringjalljes së Jezu Krishtit nga të vdekurit, për një trashëgimi të paprishshme, të pandotur dhe që s’venitet. Ajo është rezervuar në qiej për ju.»—1 Pjetrit 1:3, 4.

14. (a) Si u përfshinë johebrenjtë në «sekretin e shenjtë të mbretërisë së Perëndisë»? (b) Pse arrijmë t’i kuptojmë këto ‘gjëra të thella të Perëndisë’?

¹⁴ Një pjesë tjetër e sekretit të shenjtë që kishte lidhje me Mbretërinë e ardhshme, ishte vullneti i Perëndisë për të përfshirë edhe johebrenj në numrin e vogël të njerëzve që do të thirreshin për të mbretëruar me Krishtin në qiell. Pavli e shpjegoi këtë aspekt të ‘administrimit’ ose të mënyrës se si e përmbushi Jehovai qëllimin e tij: «Ky sekret nuk iu bë i njohur bijve të njerëzve në brezat e tjerë, siç iu zbulua tani me anë të frymës apostujve të tij të shenjtë dhe profetëve, domethënë, që njerëzit e kombeve duhej të ishin bashkëtrashëgimtarë e gjymtyrë të të njëjtit trup dhe pjesëmarrës me ne të premtimit në unitet me Krishtin Jezu me anë të lajmit të mirë.» (Efesianëve 3:5, 6) Kuptueshmëria për këtë pjesë të sekretit të shenjtë iu zbulua ‘apostujve të shenjtë’. Edhe sot, po të mos kishim ndihmën e frymës së shenjtë, nuk do t’i kuptonim dot këto ‘gjëra të thella të Perëndisë’.—1 Korintasve 2:10; 4:1; Kolosianëve 1:26, 27.

15, 16. Pse Jehovai i zgjodhi bashkësundimtarët e Krishtit nga gjiri i njerëzimit?

¹⁵ Ata «njëqind e dyzet e katër mijë» që u panë në vegim teksa qëndronin bashkë me «Qengjin» në malin qiellor të Sionit, janë «blerë nga toka», «blerë nga gjiri i njerëzimit si fryte të para për Perëndinë dhe për Qengjin», Krishtin Jezu. (Zbulesa 14:1-4) Si pjesë kryesore të farës së premtuar në Eden, Jehovai zgjodhi birin e tij të parë qiellor, por pyetja lind, pse shokët e Krishtit i zgjodhi nga njerëzimi? Apostulli Pavël shpjegon se ky numër i kufizuar është «thirrur sipas qëllimit të tij [të Jehovait]», «sipas pëlqimit të vullnetit të vet».—Romakëve 8:17, 28-30; Efesianëve 1:5, 11; 2 Timoteut 1:9.

¹⁶ Qëllimi i Jehovait është të shenjtërojë emrin e tij të madh e të shenjtë dhe të shfajësojë sovranitetin e tij universal. Me anë të ‘administrimit’ ose të mënyrës së tij tejet të mençur se si i drejton gjërat, Jehovai e dërgoi Birin e vet të parëlindur në tokë, ku u sprovua deri në fund. Për më tepër, Jehovai përcaktoi se Mbretëria Mesianike e Birit të tij do të përfshinte njerëz që, po ashtu, e kishin mbështetur sovranitetin e Tij deri në vdekje.—Efesianëve 1:8-12; Zbulesa 2:10, 11.

17. Pse mund të jemi të lumtur që Krishti dhe bashkësundimtarët e tij kanë jetuar si njerëz?

¹⁷ Jehovai e tregoi dashurinë e tij të madhe për pasardhësit e Adamit, duke bërë që Biri i tij të vinte në tokë dhe duke zgjedhur nga mesi i njerëzimit ata që do të ishin bashkëtrashëgimtarë me Birin në Mbretëri. Si mund të nxirrnin dobi nga kjo gjë njerëzit e tjerë që janë treguar besnikë ndaj Jehovait, që nga Abeli e më tej? Të lindur si skllevër të mëkatit e të vdekjes, njerëzit e papërsosur do të kishin nevojë të shëroheshin frymësisht e fizikisht dhe të arrinin përsosmërinë, në përputhje me qëllimin fillestar që Jehovai kishte për njerëzimin. (Romakëve 5:12) Sa ngushëlluese është për të gjithë ata që shpresojnë jetën e përhershme në tokë, të dinë se Mbreti i tyre do t’u tregojë dashuri, kuptueshmëri e mirëdashje, ashtu siç bëri me dishepujt e tij gjatë shërbimit në tokë! (Mateu 11:28, 29; Hebrenjve 2:17, 18; 4:15; 7:25, 26) E sa qetësuese është kur kuptojnë se ata që do të shërbejnë si mbretër e priftërinj bashkë me Krishtin në qiell, më parë ishin burra e gra me besim, që edhe vetë luftuan kundër dobësive të tyre dhe provuan sfidat e jetës njësoj si ne!—Romakëve 7:21-25.

Qëllimi i padështueshëm i Jehovait

18, 19. Përse tani i kemi më të qarta fjalët e Pavlit tek Efesianëve 1:8-11 dhe çfarë do të shqyrtojmë në artikullin vijues?

¹⁸ Tani e kuptojmë më mirë domethënien e fjalëve që Pavli u drejtoi të krishterëve të mirosur, tek Efesianëve 1:8-11. Ai tha se Jehovai u kishte bërë të njohur atyre «sekretin e shenjtë të vullnetit të tij», se ishin ‘caktuar si trashëgimtarë’ me Krishtin dhe se ishin «të paravendosur sipas qëllimit të Perëndisë, që i bën të gjitha gjërat ashtu si këshillon vullneti i tij». E kuptojmë se kjo është sipas ‘administrimit’ të mrekullueshëm të gjërave nga Jehovai për përmbushjen e qëllimit të tij. Kjo na ndihmon të kuptojmë edhe arsyen pse vetëm pak të krishterë që ndjekin Darkën e Zotërisë, i marrin simbolet.

¹⁹ Në artikullin vijues, do të shohim çfarë do të thotë Përkujtimi i vdekjes së Krishtit për ata të krishterë që kanë shpresën qiellore. Do të shohim edhe për ç’arsye miliona të tjerë, që shpresojnë të jetojnë përgjithmonë në tokë, duhet të jenë tej mase të interesuar për domethënien e Përkujtimit.

[Shënimet]

Mbledhja e gjërave në qiej dhe e gjërave në tokë

«Në përputhje me pëlqimin e tij, ai pati si qëllim . . . të mblidhte përsëri së bashku në Krishtin të gjitha gjërat, gjërat në qiej dhe gjërat në tokë.»​—EFESIANËVE 1:9, 10.

1. Cili është ‘pëlqimi’ i Jehovait për qiellin e për tokën?

PAQE UNIVERSALE! Ky është qëllimi i lavdishëm i Jehovait, ‘Perëndisë së paqes’. (Hebrenjve 13:20) Ai e frymëzoi apostullin Pavël të shkruante se ‘pëlqimi’ i Tij ishte «të mblidhte përsëri së bashku në Krishtin të gjitha gjërat, gjërat në qiej dhe gjërat në tokë». (Efesianëve 1:9, 10) Po çfarë nënkupton folja që në këtë varg është përkthyer ‘të mbledhë përsëri së bashku’? Dijetari biblik Xh. B. Lajtfut komenton: «Shprehja lidhet me harmoninë e gjithë universit, që nuk do të ketë më elementë të huaj që prishin paqen. Të gjitha pjesët e tij do të jenë të përqendruara dhe të bashkuara te Krishti. Mëkati dhe vdekja, brengat, dështimet dhe vuajtjet, do të marrin fund.»

«Gjërat në qiej»

2. Cilët janë «gjërat në qiej» që duheshin mbledhur?

² Apostulli Pjetër e përmblodhi me këto fjalë shpresën e mrekullueshme që kanë të krishterët e vërtetë: «Sipas premtimit të tij, ne presim qiej të rinj e një tokë të re, dhe në ta do të banojë drejtësia.» (2 Pjetrit 3:13) ‘Qiejt e rinj’, të premtuar në këtë varg, kanë të bëjnë me autoritetin e ri sundues, Mbretërinë Mesianike. «Gjërat në qiej» që përmendi Pavli në letrën drejtuar efesianëve, do të mblidhen «në Krishtin». Ata përbëjnë numrin e kufizuar të njerëzve që janë zgjedhur për të sunduar me Krishtin në qiell. (1 Pjetrit 1:3, 4) Këta 144.000 të krishterë të mirosur janë «blerë nga toka», «blerë nga gjiri i njerëzimit» për të qenë bashkëtrashëgimtarë me Krishtin në Mbretërinë e tij qiellore.—Zbulesa 5:9, 10; 14:3, 4; 2 Korintasve 1:21; Efesianëve 1:11; 3:6.

3. Pse themi që të mirosurit janë ‘ulur në vendet qiellore’ edhe ndërkohë që janë në tokë?

³ Të krishterët e mirosur lindin përsëri me anë të frymës së shenjtë, për t’u bërë bij frymorë të Jehovait. (Gjoni 1:12, 13; 3:5-7) Meqë Jehovai i ‘birëson’, ata bëhen vëllezër të Jezuit. (Romakëve 8:15; Efesianëve 1:5) Si të tillë, edhe ndërkohë që janë në tokë, për ta thuhet se ‘janë ngritur dhe janë ulur së bashku në vendet qiellore në unitet me Krishtin Jezu’. (Efesianëve 1:3; 2:6) E kanë këtë pozitë të lartësuar frymore, sepse janë ‘vulosur me frymën e shenjtë të premtuar, që është kapari i trashëgimisë së tyre’ të rezervuar në qiej. (Efesianëve 1:13, 14; Kolosianëve 1:5) Pra, këta janë «gjërat në qiej», dhe duhej mbledhur numri i plotë i tyre, i paracaktuar nga Jehovai.

Fillon mbledhja

4. Kur dhe si filloi mbledhja e ‘gjërave në qiej’?

⁴ Sipas ‘administrimit’ ose mënyrës se si i drejton Jehovai gjërat, mbledhja e ‘gjërave në qiej’ do të fillonte «kur të mbusheshin kohët e caktuara». (Efesianëve 1:10) Kjo kohë e caktuar erdhi në festën e Ditës së Pesëdhjetë, në vitin 33 të e.s. Atë ditë, fryma e shenjtë u derdh mbi apostujt e mbi një grup dishepujsh, burra e gra. (Veprat 1:13-15; 2:1-4) Kjo ishte provë se kishte hyrë në fuqi besëlidhja e re, duke shënuar lindjen e kongregacionit të krishterë dhe të kombit të ri të Izraelit frymor, ‘Izraelit të Perëndisë’.—Galatasve 6:16; Hebrenjve 9:15; 12:23, 24.

5. Pse Jehovai krijoi një «komb» të ri në vend të Izraelit natyror?

⁵ Besëlidhja e Ligjit, e bërë me Izraelin natyror, nuk solli «një mbretëri priftërinjsh dhe një komb [të] shenjtë» që të shërbente përgjithmonë në qiell. (Dalja 19:5, 6) Jezui u tha udhëheqësve fetarë judenj: «Mbretëria e Perëndisë do t’ju merret dhe do t’i jepet një kombi që prodhon frytet e saj.» (Mateu 21:43) Ky komb, Izraeli frymor, përbëhet nga të krishterët e mirosur që kanë hyrë në besëlidhjen e re. Apostulli Pjetër u shkroi atyre: «Ju jeni ‘racë e zgjedhur, priftëri mbretërore, komb i shenjtë, popull për zotërim të veçantë, që të shpallni kudo virtytet’ e atij që ju thirri nga errësira në dritën e tij të mrekullueshme. Sepse dikur nuk ishit një popull, por tani jeni populli i Perëndisë.» (1 Pjetrit 2:9, 10) Izraeli natyror nuk ishte më populli i besëlidhjes së Jehovait. (Hebrenjve 8:7-13) Siç e kishte parathënë Jezui, privilegji për të qenë pjesë e Mbretërisë Mesianike iu hoq atyre dhe iu dha 144.000 pjesëtarëve të Izraelit frymor.—Zbulesa 7:4-8.

Hyjnë në besëlidhjen e Mbretërisë

6, 7. Cilën besëlidhje të veçantë bëri Jezui me vëllezërit e tij të lindur nga fryma e çfarë do të thotë kjo për ta?

⁶ Natën kur themeloi Përkujtimin e vdekjes së tij, Jezui u tha apostujve të vet besnikë: «Ju keni qëndruar bashkë me mua në sprovat e mia. Prandaj unë po bëj me ju një besëlidhje për një mbretëri, ashtu si Ati im ka bërë një besëlidhje me mua, që ju të hani e të pini në tryezën time, në mbretërinë time dhe të uleni në frone që të gjykoni dymbëdhjetë fiset e Izraelit.» (Luka 22:28-30) Këtu Jezui e kishte fjalën për një besëlidhje të veçantë që bëri me 144.000 vëllezërit e tij të lindur nga fryma, të cilët do të mbeteshin ‘të besueshëm deri në vdekje’ dhe do të dilnin ‘fitimtarë’.—Zbulesa 2:10; 3:21.

⁷ Ata që bëjnë pjesë në këtë grup të vogël, heqin dorë nga çdo shpresë për të jetuar përgjithmonë në tokë si njerëz prej mishi e gjaku. Ata do të mbretërojnë me Krishtin në qiell, duke u ulur në frone për të gjykuar njerëzimin. (Zbulesa 20:4, 6) Le të shqyrtojmë tani disa shkrime të tjera që zbatohen vetëm për këta të mirosur dhe që tregojnë pse ‘delet e tjera’ nuk marrin simbolet e Përkujtimit.—Gjoni 10:16.

8. Çfarë tregojnë të mirosurit, duke marrë bukën në Përkujtim? (Shih kutinë në faqen 23.)

⁸ Të mirosurit kalojnë vuajtje si ato që kaloi Krishti dhe janë të gatshëm t’i nënshtrohen një vdekjeje si e tija. Duke qenë pjesë e atij grupi, Pavli tha se ishte i përgatitur të bënte çfarëdo sakrifice, që ‘të fitonte Krishtin, që ta njihte atë dhe fuqinë e ringjalljes së tij, si dhe pjesëmarrjen në vuajtjet e tij’. Po, Pavli ishte gati t’i nënshtrohej «një vdekjeje si e tija». (Filipianëve 3:8, 10) Shumë të krishterë të mirosur kanë duruar në trupin e tyre njerëzor «trajtimin vdekjeprurës që iu bë Jezuit».—2 Korintasve 4:10.

9. Cilin trup paraqet buka e Përkujtimit?

⁹ Kur themeloi Darkën e Zotërisë, Jezui tha: «Kjo përfaqëson trupin tim.» (Marku 14:22) Ai e kishte fjalën për trupin e tij fizik, të cilin pas pak do ta rrihnin e do ta gjakosnin. Buka pa maja ishte simbol i përshtatshëm i atij trupi. Përse? Sepse në Bibël majaja mund të nënkuptojë mëkatin ose ligësinë. (Mateu 16:4, 11, 12; 1 Korintasve 5:6-8) Jezui ishte i përsosur dhe trupi i tij njerëzor ishte pa mëkat. Këtë trup të përsosur do ta paraqiste si flijim pajtues. (Hebrenjve 7:26; 1 Gjonit 2:2) Nga kjo do të nxirrnin dobi të gjithë të krishterët besnikë, pavarësisht nga shpresa e tyre, për jetën në qiell ose për jetën e përhershme në një tokë parajsore.—Gjoni 6:51.

10. Në ç’mënyrë ‘marrin pjesë në gjakun e Krishtit’ ata që marrin verën në Përkujtim?

¹⁰ Për verën nga e cila marrin të krishterët e mirosur në Përkujtim, Pavli shkroi: «A nuk nënkupton kupa e bekimit, që ne bekojmë, se marrim pjesë në gjakun e Krishtit?» (1 Korintasve 10:16) Në ç’mënyrë ‘marrin pjesë në gjakun e Krishtit’ ata që marrin verën? Natyrisht, nuk kanë pjesë në sigurimin e flijimit shpërblyes, pasi ata vetë kanë nevojë të shpengohen. Për shkak të besimit të tyre në fuqinë shpenguese të gjakut të Krishtit, u falen mëkatet dhe shpallen të drejtë për jetën në qiell. (Romakëve 5:8, 9; Titit 3:4-7) Me anë të gjakut të derdhur të Krishtit, 144.000 bashkëtrashëgimtarët e tij ‘shenjtërohen’, ndahen, pastrohen nga mëkati për të qenë ‘të shenjtë’. (Hebrenjve 10:29; Danieli 7:18, 27; Efesianëve 2:19) Po, me gjakun që derdhi, Krishti ‘bleu për Perëndinë njerëz nga çdo fis, gjuhë, popull dhe komb, i bëri një mbretëri dhe priftërinj për Perëndinë tonë, dhe ata do të mbretërojnë mbi tokën’.—Zbulesa 5:9, 10.

11. Çfarë tregojnë të mirosurit kur pinë verën e Përkujtimit?

¹¹ Kur themeloi Përkujtimin e vdekjes së tij, Jezui u dha kupën me verë apostujve besnikë e tha: «Pini të gjithë ju, sepse kjo përfaqëson ‘gjakun tim të besëlidhjes’, që do të derdhet në dobi të shumë vetave, për faljen e mëkateve.» (Mateu 26:27, 28) Ashtu si gjaku i demave dhe i cjepve shpalli të vlefshme besëlidhjen e Ligjit ndërmjet Perëndisë dhe kombit të Izraelit, po ashtu gjaku i Jezuit bëri të vlefshme besëlidhjen e re që Jehovai do të lidhte me Izraelin frymor, duke filluar në festën e Ditës së Pesëdhjetë të vitit 33 të e.s. (Dalja 24:5-8; Luka 22:20; Hebrenjve 9:14, 15) Kur pinë verën që simbolizon ‘gjakun e besëlidhjes’, të mirosurit tregojnë se kanë hyrë në besëlidhjen e re dhe po marrin dobitë e saj.

12. Si pagëzohen të mirosurit në vdekjen e Krishtit?

¹² Ky veprim u sjell ndër mend të mirosurve edhe diçka tjetër. Jezui u tha dishepujve të tij besnikë: «Kupën që po pi unë, do ta pini, edhe me pagëzimin që po pagëzohem unë, do të pagëzoheni.» (Marku 10:38, 39) Më vonë, apostulli Pavël foli për të krishterët që ‘pagëzohen në vdekjen e [Krishtit]’. (Romakëve 6:3) Të mirosurit e ofrojnë jetën e tyre si flijim. Në fakt, vdekja e tyre është një vdekje flijuese, pasi heqin dorë nga çdo shpresë për jetën e përhershme në tokë. Për këta të krishterë të mirosur, pagëzimi në vdekjen e Krishtit bëhet i plotë pasi vdesin besnikë dhe ringjallen si krijesa frymore ‘për të mbretëruar’ bashkë me Krishtin në qiell.—2 Timoteut 2:10-12; Romakëve 6:5; 1 Korintasve 15:42-44, 50.

Marrja e simboleve

13. Pse ata që kanë shpresën tokësore nuk i marrin simbolet në Përkujtim, por pse e ndjekin Përkujtimin?

¹³ Meqenëse marrja e bukës dhe e verës që kalohen gjatë Përkujtimit përfshin gjithë këto gjëra, është e qartë se nuk do të ishte e përshtatshme t’i merrnin ata që kanë shpresën tokësore. Ata që kanë shpresën tokësore e kuptojnë se nuk janë pjesëtarë të mirosur të trupit të Krishtit dhe as janë pjesë e besëlidhjes së re që bëri Jehovai me ata që do të mbretërojnë me Jezu Krishtin. Duke qenë se «kupa» paraqet besëlidhjen e re, vetëm ata që janë në besëlidhjen e re i marrin simbolet. Ata që shpresojnë të jetojnë përgjithmonë të përsosur si njerëz këtu në tokë, nën sundimin e Mbretërisë, as pagëzohen në vdekjen e Jezuit, as thirren për të mbretëruar me të në qiell. Nëse do të merrnin simbolet, kjo do të nënkuptonte diçka që s’është e vërtetë në rastin e tyre. Prandaj, edhe pse e ndjekin me respekt Përkujtimin si vëzhgues, ata nuk i marrin simbolet. Janë mirënjohës për gjithçka që ka bërë Jehovai për ta me anë të Birit të tij, përfshirë edhe faljen që u ka ofruar, në bazë të gjakut të derdhur të Krishtit.

14. Si forcohen frymësisht të mirosurit, duke marrë bukën dhe verën?

¹⁴ Vulosja përfundimtare e numrit relativisht të vogël të të krishterëve që janë thirrur për të mbretëruar me Krishtin në qiell, po i afrohet plotësimit. Deri në fund të jetës së tyre flijuese në tokë, të mirosurit forcohen frymësisht duke marrë simbolet e Përkujtimit. Ndiejnë një lidhje uniteti me vëllezërit e motrat e tyre si pjesëtarë të trupit të Krishtit. Kur marrin bukën dhe verën që shërbejnë si simbole, kujtojnë përgjegjësinë e tyre për të mbetur besnikë deri në vdekje.—2 Pjetrit 1:10, 11.

Mbledhja e ‘gjërave në tokë’

15. Cilët janë mbledhur përkrah të krishterëve të mirosur?

¹⁵ Që nga mesi i viteve 30 të shekullit të 20-të, me të mirosurit është bashkuar një numër gjithnjë e më i madh i ‘deleve të tjera’, të cilat nuk janë pjesë e ‘kopesë së vogël’, por kanë shpresën të jetojnë përgjithmonë në tokë. (Gjoni 10:16; Luka 12:32; Zakaria 8:23) Ata janë bërë shokët besnikë të vëllezërve të Krishtit, duke dhënë një ndihmë të vlefshme për predikimin e ‘këtij lajmi të mirë për mbretërinë’ si dëshmi për të gjitha kombet. (Mateu 24:14; 25:40) Duke vepruar kështu, kanë krijuar mundësinë që Krishti t’i gjykojë në mënyrë të favorshme si «delet» e tij, të cilat do të vihen «në të djathtë» të tij, kur të vijë për të gjykuar kombet. (Mateu 25:33-36, 46) Me anë të besimit te gjaku i Krishtit, ata do të përbëjnë ‘shumicën e madhe’ që do të mbijetojë në ‘shtrëngimin e madh’.—Zbulesa 7:9-14.

16. Kush do të përfshihet te «gjërat në tokë» dhe si do të kenë mundësinë të gjithë ata të bëhen ‘fëmijë të Perëndisë’?

¹⁶ Vulosja përfundimtare e 144.000-ve do të hapë rrugën që të lëshohen «erërat» e shkatërrimit kundër sistemit të lig të Satanait këtu në tokë. (Zbulesa 7:1-4) Gjatë Mbretërimit Mijëvjeçar të Krishtit dhe të mbretërve-priftërinj, me shumicën e madhe do të bashkohet një numër i madh i papërcaktuar të ringjallurish. (Zbulesa 20:12, 13) Këta do të kenë mundësinë të bëhen banorë të përhershëm të tokës, nënshtetas të Mbretit Mesianik, Krishtit Jezu. Në fund të Mbretërimit Mijëvjeçar, të gjitha këto ‘gjëra në tokë’ do t’i nënshtrohen një prove të fundit. Ata që mbeten besnikë, do të birësohen si ‘fëmijë të Perëndisë’ këtu në tokë.—Efesianëve 1:10; Romakëve 8:21; Zbulesa 20:7, 8.

17. Si do të plotësohet qëllimi i Jehovait?

¹⁷ Kështu, me anë të ‘administrimit’ të tij tejet të mençur, ose mënyrës se si i drejton gjërat, Jehovai do të ketë përmbushur qëllimin e tij ‘për të mbledhur përsëri së bashku në Krishtin të gjitha gjërat, gjërat në qiej dhe gjërat në tokë’. Të gjitha krijesat me aftësi për të arsyetuar, në qiell e në tokë, do të jenë mbledhur bashkë në paqe universale e do t’i nënshtrohen me gëzim sovranitetit të drejtë të Jehovait, Perëndisë madhështor që përmbush qëllimet.

18. Si do të nxjerrin dobi qoftë të mirosurit, qoftë shokët e tyre, duke ndjekur Përkujtimin?

¹⁸ Sa do t’u forcohet besimi numrit të vogël të të mirosurve dhe miliona shokëve të tyre nga delet e tjera, kur të mblidhen më 12 prill 2006! Do të mbajnë Përkujtimin e vdekjes së Krishtit, ashtu siç urdhëroi Jezui: «Vazhdoni ta bëni këtë në kujtimin tim.» (Luka 22:19) Të gjithë të pranishmit duhet të kujtojnë atë që ka bërë Jehovai për ta, me anë të Birit të tij të shtrenjtë, Krishtit Jezu.