Megjithëse të krijuar nga pluhuri, ecni përpara me vendosmëri!

«Ai e njeh natyrën tonë dhe nuk harron që ne jemi pluhur.»​—PSALMI 103:14.

1. A është e saktë nga pikëpamja shkencore Bibla kur thotë se njerëzit janë krijuar nga pluhuri? Shpjego.

FIZIKISHT ne jemi pluhur. «Perëndia Jehova e krijoi njeriun nga pluhuri i tokës dhe i fryu në vrimat e hundës frymën e jetës dhe njeriu u bë shpirt i gjallë.» (Zanafilla 2:7, BR) Ky përshkrim i thjeshtë i krijimit të njeriut përputhet me të vërtetën shkencore. Mbi 90 elemente të marra së bashku, të cilët janë përbërës të trupit të njeriut gjenden në ‘pluhurin e tokës’. Njëherë, një kimist pohoi se trupi i një njeriu të rritur përmban 65 për qind oksigjen, 18 për qind karbon, 10 për qind hidrogjen, 3 për qind azot, 1,5 për qind kalcium dhe 1 përqind fosfor, pa përmendur pjesën e mbetur të elementëve të tjerë përbërës. Janë apo s’janë plotësisht të sakta këto pohime, pak rëndësi ka. Fakti është se «jemi pluhur»!

2. Çfarë reagimi ngjall tek ti mënyra se si Perëndia i krijoi njerëzit dhe përse?

² Kush tjetër përveç Jehovait do të mund të formonte krijesa kaq të ndërlikuara vetëm nga pluhuri? Veprat e Perëndisë janë të përsosura dhe «pa të metë», prandaj askush nuk ka arsye për t’u ankuar se përse ai vendosi ta krijojë ǹjeriun në këtë mënyrë. Përkundrazi, fakti që Krijuesi i Madh kishte aftësi ta krijonte njeriun nga pluhuri i tokës në një mënyrë kaq të frikshme dhe të mrekullueshme, rrit çmueshmërinë tonë për fuqinë, aftësinë dhe mençurinë e tij praktike dhe të pakufizuar.​—Ligji i përtërirë 32:4, shënimi, BR; Psalmi 139:14.

Një ndryshim rrethanash

3, 4. (a) Çfarë qëllimi nuk kishte Perëndia, kur i krijoi njerëzit nga pluhuri? (b) Kujt i referohej Davidi në Psalmin 103:14 dhe si na ndihmon konteksti për të nxjerrë këtë përfundim?

³ Krijesat prej pluhuri kanë kufizime. Megjithatë, Perëndia kurrë nuk kishte për qëllim që ato të bëheshin një peshë e rëndë apo tepër kufizuese. Qëllimi i këtyre kufizimeve nuk ishte për të shkaktuar shkurajim apo palumturi. Megjithatë, siç tregon konteksti i fjalëve të Davidit tek Psalmi 103:14, kufizimet të cilave u nënshtrohen njerëzit mund të shkaktojnë shkurajim dhe të përfundojnë në palumturi. Përse? Kur Adami dhe Eva nuk iu bindën Perëndisë, sollën një ndryshim rrethanash për familjen e tyre të ardhshme. Fakti që ishin të krijuar nga pluhuri mori konotacione të reja.a

⁴ Davidi nuk po fliste për kufizimet natyrore që kishin pasur edhe njerëzit e përsosur të krijuar nga pluhuri, por për dobësitë njerëzore të shkaktuara nga papërsosmëria e trashëguar. Përndryshe nuk do të thoshte për Jehovain: «Ai që fal të gjitha paudhësitë e tua dhe shëron të gjitha sëmundjet e tua. Ai nuk na trajton siç e meritojnë mëkatet tona dhe nuk na dënon në bazë të fajeve tona.» (Psalmi 103:2-4, 10) Megjithëse të krijuar nga pluhuri, po të kishin mbetur besnikë, njerëzit e përsosur nuk do të kishin gabuar dhe mëkatuar kurrë, në këtë mënyrë nuk do t’u nevojitej falje; as nuk do të kishin sëmundje për të kërkuar shërim. Para së gjithash, kurrë nuk do të fundoseshin në hendekun e vdekjes, nga i cili do të thirreshin vetëm përmes ringjalljes.

5. Përse nuk është e vështirë të kuptohen fjalët e Davidit?

⁵ Të gjithë ne si të papërsosur kemi përjetuar atë që përshkroi Davidi. Vazhdimisht jemi të vetëdijshëm për kufizimet tona për shkak të papërsosmërisë. Hidhërohemi kur ndonjëherë kur duket se ato dëmtojnë marrëdhënien tonë me Jehovain dhe vëllezërit tanë të krishterë. Ndiejmë keqardhje që papërsosmëritë tona dhe presionet e botës së Satanait na nxitin ndonjëherë të dëshpërohemi. Duke qenë se sundimi i Satanait po shkon shpejt drejt fundit, bota e tij po ushtron presion gjithnjë e më të madh tek njerëzit në përgjithësi dhe tek të krishterët në veçanti.​—Zbulesa 12:12.

6. Përse mund të ndihen të shkurajuar disa të krishterë dhe si mund të përfitojë Satanai nga një ndjenjë e tillë?

⁶ A e kupton se po bëhet gjithnjë e më e vështirë të bësh një jetë të krishtere? Disa të krishterë thonë se që kur kanë pranuar të vërtetën, sa më shumë kohë kalon, aq më shumë e kuptojnë se janë të papërsosur. Megjithatë, arsyeja mund të jetë thjesht sepse bëhen gjithnjë e më të vetëdijshëm për papërsosmërinë dhe paaftësinë e tyre për të vepruar në përputhje me normat e drejta të Jehovait aq sa do të kishin dëshirë. Faktikisht, kjo është ndoshta një pasojë e rritjes së vazhdueshme të njohurisë dhe çmueshmërisë së kërkesave të drejta të Jehovait. Është e domosdoshme që ajo që dimë kurrë të mos na shkurajojë deri në atë pikë sa të bëjmë lojën e Djallit. Gjatë gjithë shekujve ai është përpjekur vazhdimisht të përfitojë nga shkurajimi për t’i nxitur shërbëtorët e Jehovait të braktisin adhurimin e vërtetë. Megjithatë, dashuria e sinqertë ndaj Perëndisë dhe «urrejtja» ndaj Djallit, i ka penguar ata ta bëjnë këtë.​—Psalmi 139:21, 22; Proverbat 27:11.

7. Në cilin aspekt mund të jemi ndonjëherë si Jobi?

⁷ Megjithatë, shërbëtorët e Jehovait mund të ndihen ndonjëherë të shkurajuar. Një arsye mund të jetë pakënaqësia ndaj arritjeve tona. Faktorët fizikë apo marrëdhëniet e acaruara me anëtarët e familjes, miqtë dhe shokët e punës mund të zënë vendin e tyre. Jobi besnik u shkurajua aq shumë, sa iu lut Perëndisë: «Ah sikur të doje të më fshihje në sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje.» Prandaj, nëse rrethanat e vështira e bënë Jobin, që ishte një njeri ‘i ndershëm, i drejtë, që i frikësohej Perëndisë dhe i largohej së keqes’ të kishte çaste dëshpërimi, nuk është për t’u habitur që e njëjta gjë mund të na ndodhë edhe neve.​—Jobi 1:8, 13-19; 2:7-9, 11-13; 14:13.

8. Përse mund të jetë një shenjë e mirë shkurajimi i rastit?

⁸ Sa ngushëlluese është të dish se Jehovai shikon zemrat dhe nuk i kalon pa vënë re arsyet e mira! Ai nuk do t’i hedhë kurrë poshtë ata që me sinqeritet përpiqen t’i pëlqejnë atij. Në fakt, shkurajimi i rastit mund të jetë një shenjë e mirë, sepse tregon se nuk e shikojmë me indiferencë shërbimin ndaj Jehovait. Duke e parë nga ky këndvështrim, ai që nuk bie kurrë ndesh me shkurajimin mund të mos jetë i vetëdijshëm frymësisht për dobësitë e tij, siç janë të tjerët për të vetat. Mbaj në mend: «Ai që mendon se qëndron më këmbë, le të shohë se mos bjerë.»​—1. Korintasve 10:12; 1. Samueli 16:7; 1. Mbretërit 8:39; 1. Kronikat 28:9.

Edhe ata u krijuan nga pluhuri

9, 10. (a) Besimin e kujt është mirë që të imitojnë të krishterët? (b) Si reagoi Moisiu në lidhje me detyrën e tij?

⁹ Në kapitullin 11 të Hebrenjve shënohet një numër i madh dëshmitarësh të Jehovait që kishin jetuar para të krishterëve të parë dhe patën besim të fortë. Edhe për të krishterët e shekullit të parë dhe për ata të kohëve moderne mund të thuhet e njëjta gjë. Ajo që mësojmë prej tyre është e paçmueshme. (Krahaso Hebrenjve 13:7.) Për shembull, besimi i Moisiut është sigurisht i denjë për t’u imituar nga të krishterët. Ai u thirr për të shpallur mesazhin e gjykimit të sundimtarit më të pushtetshëm të botës së asaj kohe, faraonit të Egjiptit. Sot, Dëshmitarët e Jehovait duhet të shpallin të njëjtin mesazh gjykimi kundër fesë së rreme dhe organizatave të tjera që janë kundër Mbretërisë së vendosur të Krishtit.​—Zbulesa 16:1-15.

¹⁰ Siç tregoi Moisiu, kryerja e kësaj detyre nuk është e lehtë. «Kush jam unë që të shkoj te Faraoni dhe t’i nxjerr bijtë e Izraelit nga Egjipti?»—pyeti ai. Kuptohet se ai nuk ndihej në lartësinë e duhur për ta plotësuar detyrën e tij. Shqetësohej edhe për faktin se si do të reagonin izraelitët e tjerë: «Por ja, ata as nuk do të më besojnë as do t’i binden zërit tim.» Jehovai atëherë i shpjegoi se si do të tregonte se ishte autorizuar prej tij, por Moisiu kishte një problem tjetër. Prandaj tha: «Mjerisht, o Zot, unë nuk jam njeri i gojës; nuk isha i tillë në të kaluarën dhe nuk jam i tillë që kur i ke folur shërbëtorit tënd, sepse jam i ngathët në fjalë.»​—Të Dalët 3:11; 4:1, 10.

11. Ashtu si Moisiu, si mund të reagojmë ndaj detyrimeve teokratike dhe për çfarë mund të jemi të bindur nëse ushtrojmë besim?

¹¹ Ndonjëherë mund të ndihemi si Moisiu. Megjithëse i njohim detyrimet tona teokratike, ndoshta pyesim veten nëse do t’ia dalim mbanë për t’i plotësuar ato. «Kush jam unë që të shkoj tek njerëzit, shumë prej të cilëve i përkasin një shtrese më të lartë shoqërore, ekonomike e kulturore dhe të marr guximin t’i mësoj ata në rrugët e Perëndisë? Si do të reagojnë vëllezërit e mi frymorë kur të bëj komente në mbledhjet e krishtere apo kur të bëj ndonjë demonstrim në Shkollën e Shërbimit Teokratik? A nuk do të shohin vallë se nuk jam në lartësinë e duhur?» Por mos harro se Jehovai e mbështeti Moisiun dhe e bëri të aftë për detyrën e tij, pasi Moisiu kishte besim. (Të Dalët 3:12; 4:2-5, 11, 12) Po të imitojmë besimin e Moisiut, Jehovai do të na mbështesë dhe do të na aftësojë për ta kryer detyrën tonë sa më mirë.

12. Si mund të na inkurajojë besimi i Davidit përballë shkurajimit nga mëkatet dhe të metat?

¹² Kushdo që ndihet i penguar apo i shkurajuar për shkak të mëkatit dhe të metave me siguri mund të kuptojë Davidin kur tha: «Sepse i pranoj të ligat që kam bërë dhe mëkati im më rri gjithnjë përpara.» Davidi, gjithashtu, iu lut Jehovait duke thënë: «Fshih fytyrën tënde nga mëkatet e mia dhe fshi të tëra paudhësitë e mia.» Prandaj, ai nuk lejoi kurrë që shkurajimi t’i grabiste dëshirën për t’i shërbyer Jehovait. «Mos më largo nga prania jote dhe mos më hiq Frymën tënde të shenjtë.» S’ka dyshin se Davidi ishte «pluhur», por Jehovai nuk e braktisi, sepse Davidi kishte besim në premtimin e Tij për të mos e përçmur «zemrën e thyer dhe të penduar».​—Psalmi 38:1-9; 51:3, 9, 11, 17.

13, 14. (a) Përse nuk duhet të bëhemi ithtarë të njerëzve? (b) Si tregon shembulli i Pavlit dhe Pjetrit se edhe ata ishin krijuar nga pluhuri?

¹³ Megjithatë, vërej se megjithëse e konsiderojmë këtë ‘re kaq të madhe dëshmimtarësh’ si një inkurajim që të «rendim me durim në udhën që është përpara nesh», nuk na thuhet të bëhemi ithtarët e tyre. Përkundrazi nxitemi të ndjekim hapat e «Jezusit, kreut dhe plotësonjësit të besimit» dhe jo njerëzit e papërsosur dhe as apostujt besnikë të shekullit të parë.​—Hebrenjve 12:1, 2; 1. Pjetrit 2:21.

¹⁴ Apostujt Pavël dhe Pjetër që ishin kolonat e kongregacionit shpeshherë u penguan. «Në fakt të mirën që unë dua nuk e bëj; por të keqen që s’dua, atë bëj.—shkroi Pavli.—Oh, njeri i mjerë që jam!» (Romakëve 7:19, 24) Ndërsa Pjetri në një moment besimi të tepërt tek vetja i tha Jezuit: «Edhe sikur të gjithë të skandalizohen për shkakun tënd, unë nuk skandalizohem kurrë!» Kur Jezui e paralajmëroi Pjetrin se do ta mohonte Atë tri herë, Pjetri me vetëbesim e kundërshtoi Mësuesin e tij duke u mburrur: «Edhe sikur të duhej të vdisja bashkë me ty, nuk do të të mohoj kurrsesi.» Në fakt, ai e mohoi Jezuin duke bërë një gabim që e bëri të qante me hidhërim. Po, Pavli dhe Pjetri ishin krijuar nga pluhuri.z—Mateu 26:33-35.

15. Pavarësisht nga fakti se jemi krijuar nga pluhuri, çfarë nxitjeje kemi për të ecur përpara?

¹⁵ Megjithatë, pa marrë parasysh dobësitë e tyre, Moisiu, Davidi, Pavli, Pjetri dhe të tjerë si ata dolën fitimtarë. Përse? Sepse kishin besim të fortë tek Jehovai, u mbështetën tek ai pa dyshuar dhe i qëndruan afër atij pavarësisht nga pengesat. Patën besim se ai do t’u siguronte ‘fuqi të pakrahasueshme’. Dhe në fakt ashtu bëri, duke mos i lejuar kurrë që të binin atje ku nuk do të mund të dilnin më. Nëse vazhdojmë të kemi besim, mund të jemi të sigurt se kur të kryhet gjykimi në rastin tonë, ai do të përputhet me fjalët: «Perëndia nuk është i padrejtë, që të harrojë veprën dhe mundimin tuaj të dashurisë që treguat për emrin e tij.» Ç’nxitje na jep për të ecur përpara, pavarësisht nga fakti se jemi krijuar nga pluhuri!​—2. Korintasve 4:7, DSF; Hebrenjve 6:10.

Çfarë do të thotë për ne personalisht fakti që jemi krijuar nga pluhuri?

16, 17. Si e zbaton në gjykim Jehovai parimin e shpjeguar tek Galatasve 6:4?

¹⁶ Përvoja i ka mësuar shumë prindër dhe mësues t’i gjykojnë fëmijët apo studentët sipas aftësive të tyre individuale, dhe jo në krahasim me fëmijët apo shokët e tjerë të klasës. Kjo përputhet me një parim biblik që të krishterët duhet të ndjekin: «Secili ta analizojë veprën e tij dhe atëherë do të ketë arsye të mburret vetëm për veten e tij dhe jo lidhur me tjetrin.»​—Galatasve 6:4.

¹⁷ Në përputhje me këtë parim, megjithëse Jehovai e trajton popullin e tij si një grup të organizuar, ai i gjykon ata si individë. Romakëve 14:12 thotë: «Secili nga ne do t’i japë llogari Perëndisë për veten e vet.» Jehovai e di mirë ndërtimin gjenetik të secilit prej shërbëtorëve të tij. Ai e njeh mirë ndërtimin fizik dhe mendor të tyre, aftësitë e tyre, gjërat e vlefshme dhe dobësitë e tyre të trashëguara, mundësitë që kanë si dhe masën në të cilën i përdorin këto mundësi për të sjellë fryte të krishtere. Ajo që tha Jezui për vejushën që hodhi në thesarin e tempullit dy monedha të vogla dhe shëmbëlltyra e tij për farën që ra në tokë të mirë janë shembuj inkurajues për të krishterët që mund të ndihen të dëshpëruar, për shkak se pa zgjuarsi e krahasojnë veten me të tjerët.​—Marku 4:20; 12:42-44.

18. (a) Përse duhet të përcaktojmë se çfarë do të thotë për ne personalisht fakti se jemi pluhur? (b) Përse një vetëshqyrtim i sinqertë nuk duhet të na dëshpërojë?

¹⁸ Është e domosdoshme që të përcaktojmë se çfarë do të thotë në rastin tonë personal fakti se jemi pluhur, në mënyrë që të mund të shërbejmë në mënyrë sa më të plotë. (Proverbat 10:4; 12:24; 18:9; Romakëve 12:1) Vetëm duke qenë plotësisht të vetëdijshëm për cilësitë më të thyeshme dhe dobësitë tona personale mund të kuptojmë nevojën për t’u përmirësuar dhe të kërkojmë mundësitë për ta bërë një gjë të tillë. Kur e shqyrtojmë veten të mos e nënvlerësojmë fuqinë e frymës së shenjtë për të na ndihmuar që të përmirësohemi. Me anë të saj u krijua universi, u shkrua Bibla dhe në mes të kësaj bote të përçarë ka lindur shoqëria paqësore e botës së re. Prandaj, fryma e shenjtë e Perëndisë është mjaft e fuqishme për t’u dhënë atyre që e kërkojnë atë mençurinë dhe fuqinë shumë të nevojshme për të mbajtur integritetin.​—Mikea 3:8; Romakëve 15:13; Efesianëve 3:16.

19. Përse nuk është justifikim fakti se jemi krijuar nga pluhuri?

¹⁹ Sa ngushëlluese është të dimë se Jehovai nuk harron që jemi pluhur! Megjithatë, kurrë nuk duhet të arsyetojmë se ky është një justifikim i drejtë për ta marrë shtruar apo ndoshta për të bërë të keqen. As të mos e mendojmë! Fakti që Jehovai nuk harron se jemi pluhur është një shprehje e dashamirësisë së tij të pamerituar. Megjithatë, ne nuk duam të jemi «të pabesë që e kthejnë hirin e Perëndisë tonë në imoralitet dhe mohojnë të vetmin Zotëri Perëndi, dhe Zotin tonë Jezu Krisht». (Juda 4) Fakti që jemi krijuar nga pluhuri nuk është një justifikim për të qenë të pabesë. I krishteri përpiqet të luftojë prirjet e gabuara, duke rrahur trupin e tij dhe duke e drejtuar si një skllav, për të mos ‘e trishtuar Frymën e Shenjtë të Perëndisë’.​—Efesianëve 4:30; 1. Korintasve 9:27.

20. (a) Cilat janë dy aspektet ku «kemi shumë për të bërë në veprën e Zotërisë»? (b) Përse kemi arsye për të qenë optimistë?

²⁰ Tani, në vitet e fundit të sistemit botëror të Satanait, nuk është koha për t’u ngadalësuar përderisa bëhet fjalë për predikimin e Mbretërisë dhe zhvillimin në mënyrë më të plotë të fryteve të frymës së Perëndisë. Në të dyja aspektet «kemi shumë për të bërë». Tani është koha për të ecur përpara, duke ditur se ‘mundi ynë nuk është i kotë’. (1. Korintasve 15:58) Jehovai do të na mbështesë, sepse për të Davidi tha: «Ai nuk do të lejojë kurrë që i drejti të lëkundet.» (Psalmi 55:22) Çfarë gëzimi është kur mësojmë se Jehovai na lejon që të marrim pjesë personalisht në veprën më madhështore që i është besuar ndonjëherë krijesave të papërsosura njerëzore, pavarësisht nga fakti se jemi krijuar nga pluhuri!

[Shënimi]

A mund të shpjegosh?

◻ Çfarë ndryshimi ka ndërmjet Zanafillës 2:7 dhe Psalmit 103:14 kur i referohen qenieve njerëzore si të krijuara nga pluhuri?

◻ Përse kapitulli 11 i Hebrenjve është një burim inkurajimi për të krishterët sot?

◻ Përse do të ishte e mençur të zbatonim parimin e treguar tek Galatasve 6:4?

◻ Në ç’mënyrë mund të na ndihmojë Hebrenjve 6:10 dhe 1. Korintasve 15:58 për të shmangur shkurajimin?

[Figurat në faqen 10]

Të krishterët imitojnë besimin e bashkadhuruesve të tyre, por ndjekin Përsosësin e besimit të tyre, Jezuin