Në epokën e gjykatësve, nga Arabia vinin me deve hordhi midianitësh, amalekitësh dhe ‘popuj të lindjes’, për të rrënuar tokën e Izraelit. (Gjy 6:1-6) Sulme ose plaçkitje të tilla të befasishme kanë qenë gjithmonë metoda kryesore e luftimit për arabët. (2Kr 22:1) Deveja, që mendohet të jetë zbutur në Arabi, përdorej si mjet transporti të paktën që nga koha e Abrahamit. (Zn 24:1-4, 10, 61, 64) Për udhëtimet e gjata nëpër shkretëtirë, deveja është ku e ku më e përshtatshme se gomari, prandaj zbutja e saj mendohet se ishte një lloj revolucioni ekonomik për Arabinë që ndikoi në zhvillimin e mbretërive të mbiquajtura «mbretëritë e erëzave», në Arabinë Jugore.

Beth-Jeshimoti ishte pjesë e mbretërisë së Sihonit, mbretit të amoritëve dhe, pasi izraelitët e pushtuan atë rajon, iu caktua fisit të Rubenit. (Js 12:1-3; 13:15-21; krahaso Gjy 11:13-27.) Në kohën e profetit Ezekiel përfshihej mes disa qyteteve kufitare që ndodheshin në shpatin e Moabit dhe përshkruheshin si «stolia e vendit». (Ezk 25:8-10) Profecia tregon se Jehovai do të bënte që këto qytete kufitare të mbeteshin zbuluar, kështu Moabi do të mbetej i pambrojtur nga sulmet e «popujve të lindjes» ose «bijve të Lindjes», fiseve nomade që jetonin në shkretëtirën e Arabisë. (Krahaso Gjy 6:3, shën., NW; 8:10.) Moabi ka shumë të ngjarë ta ketë marrë Beth-Jeshimotin dhe qytete të tjera të Rubenit pasi këtë fis e çuan në mërgim në Asiri, në mos e pushtoi më parë.​—1Kr 5:26.