Ata bënë vullnetin e Jehovait

Një samaritan del një i afërm i mirë

NË DITËT e Jezuit, midis judenjve dhe jojudenjve ekzistonte një armiqësi që binte në sy. Me kalimin e kohës, Mishna judaike përfshiu madje një ligj që i ndalonte gratë izraelite t’u shërbenin si mami jojudenjve gjatë lindjes së fëmijëve, pasi kjo vetëm sa do të ndihmonte për të sjellë në botë edhe një jojude tjetër.—Abodah Zarah 2:1.

Samaritanët në krahasim me jojudenjtë ishin më të lidhur me judenjtë, si nga ana fetare, ashtu edhe nga ana raciale. E megjithatë, edhe ata shiheshin si të përjashtuar nga shoqëria. «Judenjtë nuk shoqëroheshin me samaritanët»,—shkroi apostulli Gjon. (Gjoni 4:9) Në fakt, Talmudi mësonte se «një copë bukë e dhënë nga një samaritan është më e papastër sesa mishi i derrit». Disa judenj madje e përdornin termin «samaritan» si një shprehje përçmimi dhe përbuzjeje.—Gjoni 8:48.

Jezui vazhdoi: «Por një samaritan, që po udhëtonte, i kaloi afër.» Përmendja e një samaritani pa dyshim që e rriti kuriozitetin e avokatit. A do ta miratonte Jezui pikëpamjen negative që ekzistonte për këtë racë? Përkundrazi, duke parë udhëtarin e mjerë, samaritani «pati dhembshuri». Jezui tha: «Dhe mbasi iu afrua, ia lidhi plagët, duke ia larë me vaj dhe me verë; pastaj e vuri mbi kafshën e vet, e çoi në një han dhe u kujdesua për të.b Dhe të nesërmen, para se të nisej, nxori dy denarë dhe ia dha hanxhiut, duke thënë: ‘Kujdesu për të dhe ç’të shpenzosh më shumë, do të të jap kur të kthehem.’ »—Luka 10:33-35.