• Le të jetë Jehovai siguria jonë!
    Kulla e Rojës—2003 | 1 Shtator

    • Pse i lejon Jehovai vuajtjet?

      10, 11. (a) Çfarë i ndodhi ‘të gjithë krijesës’ sipas Romakëve 8:19-22? (b) Si mund ta përcaktojmë se kush ia nënshtroi krijesën kotësisë?

      10 Një fragment në letrën e apostullit Pavël drejtuar Romakëve hedh dritë mbi këtë temë të rëndësishme. Pavli shkroi: «Pritja e zjarrtë e krijesës pret zbulimin e bijve të Perëndisë. Sepse krijesa i ishte nënshtruar kotësisë, jo me vullnetin e vet, por prej atij që e nënshtroi, mbi bazën e shpresës se edhe vetë krijesa do të lirohet nga skllavëria e prishjes dhe do të ketë lirinë e lavdishme të fëmijëve të Perëndisë. Sepse ne e dimë që deri tani e gjithë krijesa vazhdon të rënkojë së bashku dhe të përjetojë dhembje së bashku.»​—Romakëve 8:19-22.

      11 Për të kapur kuptimin e këtyre vargjeve, së pari duhet të trajtojmë disa pyetje kyçe. Për shembull, kush ia nënshtroi krijesën kotësisë? Disa kanë thënë Satanai; të tjerë Adami. Por asnjëri prej tyre nuk mund ta ketë bërë këtë. Pse? Sepse ai që ia nënshtron krijesën kotësisë e bën këtë «mbi bazën e shpresës». Po, ai jep shpresën që njerëzit besnikë së fundi ‘do të lirohen nga skllavëria e prishjes’. As Adami, as Satanai nuk mund të jepnin këtë shpresë. Vetëm Jehovai mund ta jepte. Pra, është e qartë se ai ia nënshtroi krijesën kotësisë.

      12. Çfarë pështjellimi është krijuar rreth asaj se cila është «e gjithë krijesa» dhe si mund t’i përgjigjemi kësaj pyetjeje?

      12 Por, cila është «e gjithë krijesa» për të cilën flitet në këtë fragment? Disa thonë se bëhet fjalë për gjithë botën e gjallë, përfshirë kafshët dhe bimët. Por, a shpresojnë kafshët dhe bimët që të fitojnë «lirinë e lavdishme të fëmijëve të Perëndisë»? Jo. (2 Pjetrit 2:12) Atëherë shprehja «e gjithë krijesa» mund të bëjë fjalë vetëm për njerëzimin. Kjo është krijesa e prekur nga mëkati e vdekja, për shkak të rebelimit në Eden, dhe që ka shumë nevojë për shpresë.​—Romakëve 5:12.

      13. Çfarë i shkaktoi njerëzimit rebelimi në Eden?

      13 Çfarë i shkaktoi saktësisht ky rebelim njerëzimit? Pavli i përshkruan pasojat me një fjalë të vetme: kotësi. Sipas një vepre referimi, kjo fjalë përshkruan «kotësinë e një objekti që nuk funksionon siç ishte projektuar». Njerëzit u krijuan për të jetuar përgjithmonë, duke punuar së bashku si një familje e bashkuar dhe e përsosur për t’u kujdesur për tokën parajsore. Në vend të kësaj ata bëjnë një jetë të shkurtër, të dhembshme dhe shpesh zhgënjyese. Siç e tha Jobi, «njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime». (Jobi 14:1) Kjo është vërtet kotësi!

      14, 15. (a) Çfarë dëshmie të drejtësisë gjejmë në dënimin që i dha Jehovai njerëzimit? (b) Pse Pavli tha që krijesa iu nënshtrua kotësisë «jo me vullnetin e vet»?

      14 Tani kemi arritur te pyetja kryesore: pse «Gjykatësi i tërë tokës» ia nënshtroi njerëzimin kësaj jete të dhembshme dhe zhgënjyese? (Zanafilla 18:25) A po tregohej i drejtë në këtë rast? Mirë pra, të kujtojmë se çfarë bënë prindërit tanë të parë. Duke u rebeluar kundër Perëndisë, ata morën anën e Satanait, i cili hodhi një sfidë të përgjithshme ndaj sovranitetit të Jehovait. Me veprimet e tyre ata mbështetën pohimin se njerëzimi jeton më mirë pa Jehovain, duke u vetëqeverisur nën drejtimin e një krijese frymore rebele. Kur i dënoi rebelët, Jehovai në të vërtetë u dha atë që kërkuan. E la njeriun të vetëqeverisej nën ndikimin e Satanait. Në këto rrethana, cili vendim mund të ishte më i drejtë, sesa t’ia nënshtronte njerëzimin kotësisë, por mbi bazën e një shprese?

      15 Sigurisht ky nuk ishte ‘vullneti’ i krijesës. Ne kemi lindur skllevër të mëkatit dhe të prishjes pa pasur ndonjë mundësi për të zgjedhur në lidhje me këtë çështje. Por Jehovai me mëshirën e tij i la Adamin dhe Evën që të jetonin për disa kohë dhe të lindnin pasardhës. Edhe pse ne, pasardhësit e tyre, i jemi nënshtruar kotësisë së mëkatit dhe të vdekjes, kemi mundësinë të bëjmë atë që nuk e bëri Adami dhe Eva. Mund ta dëgjojmë Jehovain dhe të mësojmë se sovraniteti i tij është i drejtë e i përsosur, kurse sundimi njerëzor i pavarur nga Jehovai sjell vetëm dhembje, zhgënjim dhe kotësi. (Jeremia 10:23; Zbulesa 4:11) Përveç kësaj, ndikimi i Satanait vetëm sa i keqëson gjërat. Historia njerëzore dëshmon për këto të vërteta.​—Predikuesi 8:9.

      16. (a) Pse mund të jemi të sigurt se Jehovai nuk është përgjegjës për vuajtjet që shohim sot në botë? (b) Çfarë shprese ka siguruar me dashuri Jehovai për njerëzit besnikë?

      16 Qartë, Jehovai kishte arsye të vlefshme pse ia nënshtroi njerëzimin kotësisë. Por, a do të thotë kjo se Jehovai është shkaku i kotësisë dhe i vuajtjeve që mundojnë secilin prej nesh sot? Mirë pra, të mendojmë për një gjykatës që jep një dënim të drejtë për një kriminel. I dënuari ndoshta vuan shumë, ndërsa kryen dënimin, por a mund ta fajësojë me të drejtë gjykatësin si shkakun e vuajtjeve të tij? Patjetër që jo! Për më tepër Jehovai nuk është asnjëherë burimi i ligësisë. Te Jakovit 1:13 thuhet: «Perëndia nuk mund të sprovohet me gjëra të liga dhe as ai vetë nuk sprovon njeri.» Të kujtojmë gjithashtu se Jehovai e dha këtë dënim «mbi bazën e shpresës». Me dashuri ka marrë masa që pasardhësit besnikë të Adamit e të Evës të shohin fundin e kotësisë dhe të kënaqen me «lirinë e lavdishme të fëmijëve të Perëndisë». Gjatë gjithë përjetësisë njerëzve besnikë nuk do t’u duhet të shqetësohen kurrë më se mos e gjithë krijesa bie përsëri në gjendjen e dhembshme të kotësisë. Mënyra e drejtë se si do t’i zgjidhë gjërat Jehovai do të ketë provuar një herë e mirë drejtësinë e sovranitetit të tij.​—Isaia 25:8.