Pavarësisht nga këto rrethana, dishepujt besnikë qëndruan të paepur. Me besim të fortë në Perëndinë, ata mund të shpreheshin si Pavli: «Nuk na lëshon zemra; por edhe pse njeriu ynë i jashtëm shkon në shkatërrim, ai i brendshëm përtërihet nga dita në ditë.» Megjithatë, ç’gjë çonte në këtë përtëritje ditë pas dite? Pavli vazhdoi të thoshte: «Trishtimi ynë i lehtë që është vetëm për një moment, prodhon për ne, një peshë të pamasë e të pashoqe të amshueshme lavdie; ndërsa ne nuk i drejtojmë sytë ndaj gjërave që nuk shihen, sepse gjërat që duken janë për një kohë, kurse ato që nuk shihen janë të përjetshme.»​—2. Korintasve 4:16-18.

Shikoji mjerimet e tanishme si të përkohshme!

Në mënyrë të pashmangshme shohim ditë për ditë gjëra që do të donim më mirë të mos i kishim parë. Një vështrim në pasqyrë dhe s’bëjmë dot gjë veçse vërejmë të metat dhe cenet e padëshirueshme të trupit, të cilat janë tregues të papërsosmërisë fizike. Kur shihemi në pasqyrën e Fjalës së Perëndisë, shohim të metat frymore të vetes dhe të të tjerëve. (Jakovit 1:22-25) Gjithashtu, kur shohim gazetën e përditshme apo ekranin e televizorit, shfaqja e padrejtësisë, mizorisë dhe tragjedisë tërheq menjëherë vëmendjen tonë dhe na shkakton hidhërim.

Satanait do t’i pëlqente të na dëshpëronte me gjërat që shohim ose të na devijonte e të fillonim të lëkundeshin në besim. Si mund ta parandalojmë që të mos na ndodhë? Duhet të ndjekim shembullin e lënë nga Jezu Krishti, siç këshilloi apostulli Pjetër, kur tha: «Për këtë ju u thirrët, sepse edhe Krishti e vuajti për ne, duke ju lënë një shembull, që të ecni pas gjurmës së tij.» (1. Pjetrit 2:21) Jezui ishte një shembull i përsosur në çdo aspekt të jetës së krishterë.

Duke treguar Jezuin si model për ne, Pjetri përmendi në mënyrë të veçantë se Jezui vuajti. Vërtet, Jezui vuajti një provë të madhe kur ishte në tokë. Si «kryemjeshtër» i pranishëm në krijimin e njerëzimit, ai e dinte saktësisht se si kishte për qëllim Perëndia që të ishin njerëzit. (Proverbat 8:30:31, BR) Por tani, ai pa drejtpërsëdrejti se si i kishte bërë ata mëkati dhe papërsosmëria. Ditë për ditë, ai shihte dhe duhej të ndeshej me papërsosmërinë dhe dobësitë e njerëzve. Kjo duhet të ketë qenë një provë për të.​—Mateu 9:36; Marku 6:34.

Përveç mjerimeve të të tjerëve, Jezui përjetoi, gjithashtu, edhe të vetin. (Hebrenjve 5:7, 8) Por, me shikimin e tij të përsosur frymor, ai vështronte përtej tyre për të parë shpërblimin si i ngritur në jetën e pavdekshme për integritetin e tij. Më pas, si Mbret Mesianik, ai do të kishte privilegjin të ngrinte njerëzimin e brengosur nga gjendja e tij e poshtëruar në përsosmërinë që Jehovai kishte për qëllim në fillim. Përqendrimi i syve në këto perspektiva të padukshme që i takonin të ardhmes, e ndihmoi atë të mbante gëzimin në shërbimin e shenjtë, pavarësisht nga mjerimet që shihte vazhdimisht. Më vonë, Pavli shkroi: «Nga gëzimi që iu vu përpara, ai duroi shtyllën e mundimeve, duke përbuzur turpin dhe është ulur në të djathtë të fronit të Perëndisë.»​—Hebrenjve 12:2, BR.

Jezui nuk lejoi kurrë që vështirësitë dhe rrethanat e rënda t’i shkaktonin dëshpërim, ta kthenin nga qëllimi që kishte apo t’i lëkundnin besimin. Si dishepuj të tij, ne duhet të ndjekim nga afër shembullin e tij të pastër.​—Mateu 16:24.