Katekizmi i Kishës Katolike thotë: «Për t’u ringjallur me Krishtin, duhet të vdesim me Krishtin: duhet të ‘ikim nga trupi dhe të banojmë me Zotërinë’. [2. Korintasve 5:8] Në atë ‘nisje’ që është vdekja, shpirti ndahet nga trupi. [Filipianëve 1:23] Ai do të bashkohet përsëri me trupin në ditën e ringjalljes së të vdekurve.» Në tekstin e cituar këtu, mos ndoshta apostulli Pavël thotë se shpirti mbijeton vdekjen e trupit e pastaj pret «Gjyqin e fundit» për t’u bashkuar përsëri me trupin?

Në 2. Korintasve 5:8, Pavli thotë: «Jemi të sigurt dhe na parapëlqen më tepër ta lëmë trupin e të shkojmë e të banojmë bashkë me Zotin.» Disa besojnë se këto fjalë i referohen një gjendjeje të ndërmjetme pritjeje. Këta i referohen, gjithashtu, premtimit të Jezuit dhënë ithtarëve të tij besnikë se ai po shkonte të përgatiste një vend në të cilin ‘do t’i merrte me vete’. Por, kur do të realizoheshin këto perspektiva? Krishti tha se do të ndodhte kur ai ‘të kthehej’ në praninë e tij të ardhshme. (Gjoni 14:1-3) Ngjashëm, në 2. Korintasve 5:1-10, Pavli tha se shpresa e përbashkët e të krishterëve të mirosur ishte trashëgimi i një vendbanimi qiellor. Kjo gjë do të realizohej jo përmes pavdekësisë së supozuar të shpirtit, por përmes ringjalljes gjatë pranisë së Krishtit. (1. Korintasve 15:23, 42-44) Interpretuesi kritik, Sharl Mason, përfundon se 2. Korintasve 5:1-10 «mund të shpjegohet fare mirë pa ndërfutur hipotezën e një ‘gjendjeje të ndërmjetme’».