Të krishterëve hebrenj në shekullin e parë, apostulli Pavël u shkroi: «Mbetet, pra, një pushim sabati për popullin e Perëndisë. Sepse kush ka hyrë në pushimin e Perëndisë, ka pushuar edhe vetë nga veprat e tij, ashtu si Perëndia nga të vetat. Prandaj, le të bëjmë çmos për të hyrë në atë pushim.»—Hebrenjve 4:9-11.

Duke u rikthyer te pohimi i Pavlit në letrën drejtuar hebrenjve, vërejmë se ai theksoi që ‘mbetet një pushim sabati për popullin e Perëndisë’ dhe i nxiti të bashkëkrishterët që të bënin çmos «për të hyrë në atë pushim». Kjo tregon se, kur Pavli shkroi këto fjalë, ‘dita e shtatë’ e pushimit të Perëndisë, e cila kishte filluar rreth 4.000 vjet më parë, vazhdonte ende. Ajo do të përfundojë kur qëllimi i Perëndisë lidhur me njerëzimin dhe me tokën të përmbushet plotësisht, në fund të Mbretërimit Mijëvjeçar të Jezu Krishtit, i cili është ‘Zotëria i sabatit’.—Mateu 12:8; Zbulesa 20:1-6; 21:1-4.