Edhe pasi trupi udhëheqës në shekullin e parë zgjidhi çështjen e rrethprerjes, disa që pohonin se ishin të krishterë, me kokëfortësi nuk hoqën dorë. Apostulli Pavël i quajti ata ‘vëllezër të rremë’ që donin ‘të shtrembëronin lajmin e mirë për Krishtin’.—Gal. 1:7; 2:4; Titit 1:10.
Me sa duket, synimi i judaizuesve ishte t’u bënin qejfin judenjve, që të mos e kundërshtonin me aq forcë krishterimin. (Gal. 6:12, 13) Judaizuesit argumentonin se drejtësia përcaktohej nga veprat e Ligjit të Moisiut në çështje të tilla, si ushqimi, rrethprerja dhe festat judaike.—Kolos. 2:16.
Kuptohet se ata që kishin pikëpamje të tilla, nuk ndiheshin rehat në praninë e besimtarëve jojudenj. Mjerisht, këto ndjenja të dëmshme i shfaqnin edhe disa të krishterë të respektuar me prejardhje judaike. Për shembull, kur përfaqësues të kongregacionit të Jerusalemit vizituan Antiokinë, u mënjanuan nga vëllezërit e tyre jojudenj. Edhe Pjetri, që deri atëherë ishte shoqëruar lirisht me jojudenjtë, filloi t’i shmangte, madje as hante me ta. Mendo, ai doli kundër të njëjtave parime që kishte mbrojtur më parë. Për këtë arsye, Pavli i dha një këshillë të fortë.—Gal. 2:11-14.