Pikëpamja e Biblës

A është e gabuar të pikëllohemi?

«VEÇ KËSAJ VËLLEZËR, NE NUK DUAM QË TË JENI NË PADIJE LIDHUR ME ATA QË PO FLENË NË GJUMIN E VDEKJES; QË JU TË MOS BRENGOSENI, SI BËJNË EDHE TË TJERËT QË NUK KANË ASNJË SHPRESË.»—1 SELANIKASVE 4:13.

BIBLA jep një shpresë për ata që kanë vdekur. Ringjalljet e kryera nga Jezui, si edhe mësimet e tij, tregojnë për një kohë kur të vdekurit do të vijnë përsëri në jetë. (Mateu 22:23-33; Marku 5:35, 36, 41, 42; Luka 7:12-16) Si duhet të ndikojë te ne kjo shpresë? Fjalët e apostullit Pavël të cituara më sipër tregojnë se kjo shpresë mund të jetë ngushëlluese kur të vdes një njeri i dashur.

Nëse keni humbur një njeri të dashur nga vdekja, pa dyshim keni përjetuar dhembjen emocionale që shoqëron një tragjedi të tillë. Tereza, burri i së cilës vdiq në moshën 42-vjeçare, pak kohë pas një operacioni në zemër, thotë: «Çfarë tronditjeje që ishte! Ndjenja e parë ishte një frikë e plotë. Më pas erdhi dhembja e tmerrshme, e cila thellohej me kalimin e kohës. Qaja shumë.» A tregojnë reagime të tilla mungesë besimi në premtimin e Jehovait për të ringjallur të vdekurit? A duan të thonë fjalët e Pavlit se është e gabuar të pikëllohemi?

Shembuj pikëllimi në Bibël

I gjejmë përgjigjet e këtyre pyetjeve duke shqyrtuar shembuj nga Bibla të atyre që janë pikëlluar. Në shumë tregime, vdekja e një anëtari të afërt të familjes shoqërohej nga një periudhë pikëllimi. (Zanafilla 27:41; 50:7-10; Psalmi 35:14) Ndjenjat që shoqëronin këtë pikëllim shpesh ishin shumë të forta.

Le të shqyrtojmë se si burra që kishin besim te Perëndia vajtuan për vdekjen e një njeriu të dashur. Për shembull, Abrahami kishte besim të fortë se Perëndia mund t’i ringjallte të vdekurit. (Hebrenjve 11:19) Edhe pse me këtë bindje, kur i vdiq gruaja, ai «hyri aty për të mbajtur zi për të dhe për ta vajtuar». (Zanafilla 23:1, 2) Kur bijtë e Jakobit gënjyen dhe i thanë atij se biri i tij i dashur, Jozefi, kishte vdekur, Jakobi «i shqeu rrobat e tij dhe . . . e qau». (Zanafilla 37:34, 35) Shumë vjet më vonë, mendimi se biri i tij i dashur kishte vdekur, përsëri e pikëllonte shumë Jakobin! (Zanafilla 42:36-38) Edhe mbreti David e shprehu hapur hidhërimin e pa masë për vdekjen e dy bijve të tij, Amnonit dhe Absalomit. Edhe pse që të dy i kishin shkaktuar dhembje Davidit dhe familjes, ata ishin ende bijtë e tij dhe vdekja e tyre e brengosi shumë atë.—2 Samuelit 13:28-39; 18:33.

Nganjëherë, i gjithë kombi i Izraelit pikëllohej, siç bënë në rastin e vdekjes së Moisiut. Ligji i përtërirë 34:8 na tregon se izraelitët qanë për Moisiun për 30 ditë.

Së fundi, kemi shembullin e Jezu Krishtit. Lazari, miku i tij i ngushtë, vdiq. Dhe Jezui kur pa se motrat e Lazarit, Marta dhe Maria, si edhe miqtë e tyre po qanin, «rënkoi në frymë dhe u trazua». Edhe pse e dinte se pas pak çastesh do ta sillte në jetë mikun e tij, prapëseprapë «nuk i mbajti lotët». Jezui i donte miket e tij të dashura, Martën dhe Marinë. Prandaj, ai u prek thellë kur pa dëshpërimin e tyre për vdekjen e të vëllait.—Gjoni 11:33-36.

Abrahami, Jakobi, Davidi dhe Jezui, që të gjithë ushtruan besim të madh te Jehovai dhe te premtimet e tij, megjithatë u pikëlluan. A ishte pikëllimi i tyre një shenjë e dobësisë frymore? A ishte hidhërimi i tyre një tregues i mungesës së besimit në ringjallje? Absolutisht jo! Pikëllimi është një reagim normal kur të vdes një njeri i dashur.

Pse pikëllohemi?

Perëndia nuk kishte kurrë si qëllim që njerëzimi të vdiste. Qëllimi fillestar i Jehovait, siç iu shpreh Adamit dhe Evës, ishte që toka të transformohej në një parajsë të bukur, të mbushur me një familje të dashur e të lumtur. Vdekja do të vinte vetëm nëse ky çift i parë do të zgjidhte mosbindjen ndaj Jehovait. (Zanafilla 1:28; 2:17) Mjerisht, Adami dhe Eva zgjodhën mosbindjen dhe, për shkak të mosbindjes, «vdekja u përhap në të gjithë njerëzit». (Romakëve 5:12; 6:23) Në këtë mënyrë, vdekja është një armik mizor, i cili, sipas qëllimit fillestar të Perëndisë, nuk do të kishte ekzistuar.—1 Korintasve 15:26.

Është krejt e arsyeshme, pra, që ngjarja jonormale e vdekjes së një njeriu të afërt t’u shkaktojë, atyre që preken nga kjo, dhembje të thellë emocionale. Ajo krijon një zbrazëti të madhe në jetën e tyre. Tereza, vejusha e përmendur më sipër, pohoi në lidhje me burrin e saj: «Jam e sigurt që do ta shoh përsëri atë në ringjallje, por tani më mungon shumë. Kjo është ajo që më bën të vuaj me të vërtetë.» Vdekja e një prindi mund të na kujtojë faktin që të gjithë vdesim. Vdekja e një të riu na shkakton veçanërisht dhembje, për shkak të tragjedisë së një jete të ndërprerë në mes.—Isaia 38:10.

Po, vdekja është jonormale. Dhembja që ajo sjell duhet pritur dhe Jehovai nuk e sheh pikëllimin si mungesë besimi te ringjallja. Siç duket nga shembujt e Abrahamit, Jakobit, Davidit, kombit të Izraelit dhe Jezuit, të shfaqim hapur dhembjen që kemi në zemër nuk tregon se kemi mangësi frymore.a

Megjithatë, edhe pse si të krishterë sigurisht që hidhërohemi për shkak të vdekjes, nuk brengosemi «si bëjnë edhe të tjerët që nuk kanë asnjë shpresë». (1 Selanikasve 4:13) Ne nuk zhytemi në një pikëllim të paarsyeshëm dhe tejet të madh, sepse nuk jemi të pështjelluar për sa i përket gjendjes së të vdekurve. E dimë se ata nuk janë në dhembje ose vuajtje, por në një gjendje si një gjumë i thellë dhe i qetë. (Predikuesi 9:5; Marku 5:39; Gjoni 11:11-14) Kemi, gjithashtu, siguri të plotë se Jezui, «ringjallja dhe jeta», do të veprojë sipas premtimit të tij për të sjellë në jetë «të gjithë ata që janë në varret përkujtimore».—Gjoni 5:28, 29; 11:24, 25.

Pra, nëse tani jeni të pikëlluar, ngushëllohuni nga dijenia se Jehovai i kupton dhembjet tuaja. Ju ndihmoftë kjo dijeni dhe shpresa te ringjallja për të zbutur hidhërimin dhe për t’i bërë ballë humbjes.

[Shënimi]