Eklisiastiu

6 Kam parë edhe një tragjedi* tjetër nën diell, që është më se e zakonshme mes njerëzve: 2 Perëndia i vërtetë i jep dikujt aq pasuri, të mira materiale dhe lavdi, sa nuk i mungon asgjë që dëshiron.* E megjithatë, Perëndia i vërtetë nuk e lejon të kënaqet me to, por lejon një të huaj të kënaqet me to. Kjo është kotësi dhe një vuajtje e madhe. 3 Sikur njeriu të bëhet njëqind herë baba, të jetojë shumë vjet e të plaket, e të mos kënaqet me të mirat që ka para se të zbresë në varr,* unë them se edhe fëmija që lind i vdekur, është më mirë se ai,+ 4 sepse, ndonëse vjen më kot në jetë, shkon në errësirë, i groposet emri në terr, 5 nuk e sheh kurrë dritën e diellit e as nuk merr vesh gjë, është përsëri më mirë* se ai tjetri.+ 6 Ç’kuptim ka të jetosh një mijë vjet, madje dy mijë, e të mos shohësh asnjë gëzim në jetë?! A nuk shkojnë të gjithë në të njëjtin vend?!+

7 Edhe pse bëjnë të pamundurën për të ngopur barkun,+ njerëzit nuk kënaqen kurrë. 8 Prandaj ç’epërsi ka i mençuri mbi të pamendin?+ Apo ç’dobi ka i varfri që di si të nxjerrë bukën e gojës?* 9 Më mirë të kënaqesh me atë që ke para syve, se të endesh pa pushim pas dëshirave.* Edhe kjo është kotësi, një rropatje pas erës.

10 Çdo gjë që ekziston, tashmë e ka një emër, dhe tashmë dihet si është vërtet njeriu: njeriu nuk hahet dot me një më të fuqishëm.* 11 Sa më shumë fjalë,* aq më shumë kotësi. E ç’dobi i sjellin ato njeriut?! 12 Kush e di cila është gjëja më e mirë që mund të bëjë njeriu gjatë jetës së tij të shkurtër e të kotë, që i kalon si hije?+ Kush mund t’i thotë, pra, njeriut ç’do të ndodhë nën diell pas vdekjes së tij?!