mudhal aanum pennum

ēdhēn endra idatthil yegōvaa oru thōttatthai uruvaakkinaar. andha thōttam muluvadhum niraiya pūkkalum marangalum mirugangalum irundhana. piragu, mudhal manidhanai kadavul padaitthaar. avan peyar aadhaam. kadavul avanai mannilirundhu uruvaakki, avanudaiya mūkkil mūchu kaatrai ūdhinaar. appōdhu enna nadandhadhu theriyumaa? avanukku uyir vandhadhu! ēdhēn thōttatthai gavanitthukkollum vēlaiyai yegōvaa aadhaamukku kodutthaar. angē irundha ellaa mirugangalukkum peyar vaikka sonnaar.

aadhaamukku yegōvaa oru mukkiyamaana kattalaiyai kodutthaar. adhaavadhu, ‘nī indha thōttatthil irukkira ellaa marangalin palangalaiyum saappidalaam. aanaal, orēvoru maratthin palatthai mattum saappida kūdaadhu. appadi saappittaal nī setthuviduvaai’ endru sonnaar.

piragu, ‘aadhaamukku oru thunaiyai undaakka pōgirēn’ endru yegōvaa sonnaar. adharkaaga, aadhaamai nandraaga thūnga vaitthaar. avanudaiya vilaa elumbugalil ondrai edutthu, aadhaamukku oru manaiviyai undaakkinaar. aval peyar ēvaal. ippaditthaan mudhal kudumbam uruvaanadhu. ēvaalai paartthapōdhu aadhaamukku eppadi irundhadhu? avanukku romba sandhōshamaaga irundhadhu. ‘aahaa! ennai maadhiriyē irukkiraalē! en elumbilirundhu yegōvaa evvalavu alagaaga padaitthirukkiraar!’ endru sonnaan.

yegōvaa avargalidam, ‘nīngal kulandhaigalai petru indha būmiyai manidhargalaal nirappungal’ endraar. avargal ondraaga sērndhu indha mulu būmiyaiyum ēdhēn thōttam maadhiri oru pūnjōlaiyaaga maatra vēndum endru yegōvaa aasaippattaar. aanaal, avar ninaittha maadhiri nadakkavillai. ēn? adhai patri aduttha paadatthil padikkalaam.