การพิมพ์สิ่งพิมพ์เกี่ยวกับคัมภีร์ไบเบิลภายใต้การสั่งห้าม
เล่าโดย มัลคอล์ม จี. เวล
“จงพิมพ์หนังสือบุตร.” ผมได้รับคำสั่งที่น่าประหลาดใจนี้จากผู้ดูแลสาขาของพยานพระยะโฮวาในออสเตรเลียระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่นานหลังจากการออกหนังสือเล่มนี้ ณ การประชุมใหญ่ที่เซนต์ หลุยส์ รัฐมิสซูรี สหรัฐอเมริกา เมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 1941. เหตุใดการสั่งพิมพ์หนังสือเล่มนี้จึงทำให้ประหลาดใจ?
งานประกาศของเราถูกสั่งห้ามในเดือนมกราคม 1941 ดังนั้น การที่จะพิมพ์หนังสือต่อไปแม้ในจำนวนจำกัดก็ยังคงเป็นงานยาก. นอกจากนั้น หนังสือบุตร เป็นหนังสือที่มี 384 หน้าพร้อมด้วยภาพสี่สี. อุปกรณ์การพิมพ์ของเราจำต้องปรับปรุงให้ดีขึ้น กระดาษก็ขาดแคลน และพนักงานก็ไม่ได้รับการฝึกเพื่อผลิตหนังสือที่เย็บเล่ม.
ก่อนที่จะอธิบายถึงวิธีที่เราประสบผลสำเร็จในการพิมพ์แม้อยู่ภายใต้การสั่งห้าม ให้ผมบอกคุณถึงวิธีที่ผมได้มารับใช้ร่วมกับสำนักงานสาขาออสเตรเลียในฐานะผู้ดูแลด้านการพิมพ์.
ภูมิหลังในช่วงเริ่มต้น
คุณพ่อของผมเป็นเจ้าของกิจการการพิมพ์ในบัลลาราตเมืองที่เจริญ รัฐวิกตอเรีย ที่ซึ่งผมเกิดในปี 1914. ดังนั้น ผมเรียนรู้การทำงานด้านธุรกิจการพิมพ์ในโรงพิมพ์ของคุณพ่อ. ผมได้เข้าร่วมในกิจกรรมของคริสต์จักรแห่งอังกฤษด้วยคือผมร้องเพลงในคณะร้องเพลงสวดในโบสถ์และสั่นระฆังของโบสถ์. ผมถึงกับคาดหวังจะได้สอนในโรงเรียนรวีวารศึกษา แต่ผมไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้.
เหตุผลก็คือว่าผมมีข้อสงสัยที่สำคัญเกี่ยวกับหลักคำสอนบางอย่างของคริสต์จักร. หลักคำสอนเหล่านี้รวมเอาเรื่องตรีเอกานุภาพ, ไฟนรก, และจิตวิญญาณมนุษย์เป็นอมตะ, และไม่มีใครให้คำตอบที่จุใจแก่ผม. และผมยังสงสัยด้วยที่บางครั้ง นักเทศน์ของเราพูดอย่างโกรธแค้นถึงกลุ่มศาสนาเล็ก ๆ ที่เรียกตัวเองว่าพยานพระยะโฮวา. ผมแปลกใจว่าทำไมกลุ่มคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรเช่นนั้นจะเป็นเหตุให้เมืองที่มีผู้คนถึง 40,000 คนวิตกกังวลเช่นนี้.
วันอาทิตย์หนึ่ง ผมกำลังยืนอยู่นอกโบสถ์หลังจากได้ฟังเทศน์ตอนเย็นแล้ว เมื่อเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งจากโบสถ์เมโทดิสต์ที่อยู่ใกล้เคียงเดินผ่าน. ผมเริ่มผูกมิตรกับคนหนึ่งในกลุ่มนั้น. เธอชื่อลูซี และในที่สุดเธอเชิญผมไปที่บ้านเพื่อพบคุณพ่อคุณแม่ของเธอ. ลองนึกภาพความประหลาดใจของผมดูซิ เมื่อผมทราบว่าคุณแม่ของเธอ วีรา โคลเกน เป็นพยานพระยะโฮวา. เราได้พิจารณาพระคัมภีร์อย่างมีชีวิตชีวาหลายครั้ง และสิ่งที่เธอพูดดูมีเหตุผลจริง ๆ.
ไม่นาน ผมกับลูซีได้แต่งงานกัน และพอถึงปี 1939 เราอยู่ที่เมลเบอร์น เมืองหลวงของรัฐวิกตอเรีย. แม้ว่าลูซีได้มาเป็นพยานพระยะโฮวา แต่ผมก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ. อย่างไรก็ตาม เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 ปะทุขึ้นในเดือนกันยายนของปีนั้น ผมเริ่มคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากพระคัมภีร์. การสั่งห้ามงานของพวกพยานพระยะโฮวาในเดือนมกราคม 1941 ได้ช่วยผมทำการตัดสินใจอย่างแท้จริง. ผมได้อุทิศชีวิตของผมแด่พระเจ้ายะโฮวาและรับบัพติสมาไม่นานหลังจากนั้น.
การเปลี่ยนแปลงอันน่าทึ่งในชีวิตของเรา
ในเวลานั้น เราเช่าห้องชุดที่สะดวกสบายในเมลเบอร์น. อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน เราได้รับเชิญให้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังหนึ่งกับพยานฯอื่นอีกหลายคน. เราได้ขายเครื่องเรือนของเราทั้งหมดยกเว้นชุดเครื่องเรือนในห้องนอนและย้ายเข้าไปในบ้านที่เรียกกันว่าบ้านพักไพโอเนียร์. ผมยังคงทำงานเป็นช่างพิมพ์ต่อไปและจึงสามารถจุนเจือค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานของบ้านพักได้. สามีคนอื่น ๆ ก็ได้ทำเช่นเดียวกัน. ผลก็คือ ภรรยาของเราสามารถเข้าส่วนในงานประกาศเต็มเวลา และพวกเราผู้ชายสมทบกับพวกเขาในงานเผยแพร่และร่วมการประชุมต่าง ๆ ของคริสเตียนในตอนเย็นและวันสุดสัปดาห์.
ไม่นานหลังจากนั้น ภรรยากับผมได้รับจดหมายจากสำนักงานสาขาของสมาคมว็อชเทาเวอร์เชิญเราให้มาที่ซิดนีย์. เราขายชุดเครื่องเรือนในห้องนอนและใช้หนี้เล็กน้อยที่เรามีอยู่ไป แต่เพื่อจะได้เงินมาสำหรับค่าตั๋วรถไฟของเราไปซิดนีย์ เราต้องขายแหวนหมั้นของลูซี!
เนื่องจากข้อจำกัดต่าง ๆ ในช่วงสงครามและคำสั่งห้ามที่ประกาศใช้ในตอนนั้น จึงไม่สามารถนำพระคัมภีร์หรือสิ่งพิมพ์เกี่ยวกับคัมภีร์ไบเบิลเข้ามาจากต่างประเทศ. ด้วยเหตุนี้ สำนักงานสาขาออสเตรเลียจึงได้ตัดสินใจเริ่มทำการพิมพ์แบบใต้ดินเพื่อให้ทันกับการหลั่งไหลของอาหารฝ่ายวิญญาณอย่างไม่ขาดสาย และผมได้รับเชิญให้ดูแลงาน. ผมได้รับสิทธิพิเศษให้ทำงานร่วมกับจอร์จ กิบบ์ ชายชาวสก็อต ซึ่งรับใช้ในโรงพิมพ์สาขาออสเตรเลียเป็นเวลาประมาณ 60 ปี.a เป็นเวลานั้นที่ผมได้รับคำสั่งว่า “จงพิมพ์หนังสือบุตร.”
ได้อุปกรณ์การพิมพ์คืนมา
พวกเรามีประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นมากมาย บางครั้งเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นตกใจในปีที่เกิดสงครามซึ่งมีเหตุการณ์มากมาย. ตัวอย่างเช่น ที่จะเริ่มดำเนินงานด้านการพิมพ์ เราต้องมีอุปกรณ์. อุปกรณ์ที่เคยใช้พิมพ์ได้อย่างจำกัดในปีก่อนสงครามถูกรัฐบาลยึดไป และตอนนี้โรงพิมพ์เล็ก ๆ ของสมาคมถูกปิดและมียามเฝ้าไว้. เราจะเอาอุปกรณ์นั้นออกไปยังที่ที่เหมาะสมสำหรับการพิมพ์แบบใต้ดินได้อย่างไร?
ยามติดอาวุธได้ผลัดกันเฝ้าทรัพย์สินของสมาคมตลอด 24 ชั่วโมง. อย่างไรก็ดี กำแพงด้านหลังติดกับรางสับหลีกรถไฟที่ไม่ค่อยได้ใช้. ดังนั้น ตอนกลางคืน โดยการใช้วิธีการที่ทำให้ระลึกถึงยะเอศเคล 12:5-7 พี่น้องเบเธลที่กล้าหาญบางคนได้ผ่านทะลุกำแพงเข้าไปโดยดึงเอาก้อนอิฐบางก้อนออก. เมื่ออยู่ข้างใน พวกเขาเอาก้อนอิฐใส่กลับเข้าไปที่เดิมอีกเพื่อเลี่ยงการสังเกตเห็น. โดยทำการจู่โจมในเวลากลางคืนเช่นนี้อยู่ประมาณสองสัปดาห์ พวกเขาได้ถอดเครื่องพิมพ์ขนาดเล็ก, เครื่องเรียงพิมพ์, และเครื่องจักรอื่น ๆ อีกสองสามอย่าง อย่างระมัดระวัง. ครั้นแล้ว พวกเขาได้ส่งชิ้นส่วนต่าง ๆ ออกไปอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ยามยังเฝ้าอยู่!
ต่อมา เราได้รับอุปกรณ์เพิ่มเติมจากแหล่งอื่น ๆ และในไม่ช้าเราก็ดำเนินงานด้านการพิมพ์แบบใต้ดินอย่างแข็งขันในหลายแห่งทั่วเมืองซิดนีย์. ด้วยเหตุนี้ เราจึงสามารถพิมพ์และเย็บเล่มไม่เพียงแต่หนังสือบุตร แต่ยังมีหนังสือปกแข็งโลกใหม่, “ความจริงจะทำให้ท่านเป็นอิสระ,” และราชอาณาจักรมาใกล้แล้วด้วย รวมทั้งหนังสือประจำปีของพยานพระยะโฮวาสำหรับปี 1942, 1943, 1944, และ 1945. ยิ่งกว่านั้น ระหว่างการสั่งห้ามในปีเหล่านั้นที่มีสงคราม พยานพระยะโฮวาทั่วออสเตรเลียไม่เคยขาดวารสารหอสังเกตการณ์ แม้แต่ฉบับเดียว. สิ่งนี้ได้รับรองเราเป็นส่วนตัวทีเดียวว่าพระหัตถ์ของพระยะโฮวาไม่เคยสั้น.—ยะซายา 59:1.
การรับมือกับการมาเยือนที่ไม่ได้คาดหมาย
ระหว่างช่วงสงครามที่มีการตรวจอย่างเคร่งครัด โรงพิมพ์ต่าง ๆ ทางการค้าได้รับการเยือนอย่างไม่คาดหมายโดยพวกเจ้าหน้าที่ตรวจสิ่งพิมพ์. ดังนั้น โรงพิมพ์แห่งหนึ่งของเราที่ทำอย่างลับ ๆ จึงได้ติดตั้งสัญญาณเตือนภัย เป็นปุ่มอยู่บนพื้นซึ่งพนักงานต้อนรับจะกดได้สะดวก. เมื่อไรก็ตามถ้ามีคนที่เธอไม่รู้จักหรือผู้ที่ถูกสงสัยว่าเป็นผู้ตรวจขึ้นบันไดมาเธอจะกดปุ่มนั้น.
เมื่อกดปุ่มแล้ว พวกพี่น้องจะหนีออกทางหน้าต่างทุกด้าน! ส่วนพวกคนงานที่ได้จดทะเบียนเป็นลูกจ้างยังคงอยู่เพื่อปิดคลุมวารสารหอสังเกตการณ์ ที่พิมพ์เป็นแผ่นหรือหนังสือเกี่ยวกับพระคัมภีร์อื่น ๆ ที่กำลังพิมพ์อยู่อย่างรวดเร็ว. ที่จะทำเช่นนี้ได้ พวกเขาจะใช้กระดาษพิมพ์ที่มีขนาดเดียวกับหนังสืออย่างอื่นที่ได้เตรียมไว้สำหรับลูกค้าคนอื่น ๆ ที่มาจ้างพิมพ์.
ระหว่างการมาตรวจคราวหนึ่ง ผู้ตรวจสอบสองคนนั่งบนหนังสือการ์ตูนซึ่งยังเป็นแผ่นขนาดใหญ่ แต่ข้างล่างเป็นวารสารหอสังเกตการณ์ ที่ยังไม่พับเป็นเล่มซึ่งได้พิมพ์เมื่อคืนก่อน. โรงพิมพ์อีกแห่งหนึ่งในเมืองนั้น เราทำธุรกิจการพิมพ์สำหรับลูกค้าทั่วไปในตอนกลางวันและพิมพ์หอสังเกตการณ์ ตอนกลางคืนและวันสุดสัปดาห์.
ความต้องการกระดาษได้รับการสนอง
การที่จะได้กระดาษมาสำหรับใช้ในการพิมพ์เป็นปัญหาใหญ่ทีเดียว. อย่างไรก็ตาม โรงพิมพ์ขนาดใหญ่บางแห่งที่ไม่ต้องการปริมาณกระดาษเต็มโควตาเนื่องจากธุรกิจซบเซาลงช่วงสงคราม เต็มใจที่จะขายส่วนที่เกินความต้องการนั้น—แน่นอน ในราคาที่สูงเสมอ. แต่ในโอกาสหนึ่ง เราได้รับกระดาษจากแหล่งอื่น.
เรือสินค้าลำหนึ่งมาที่ออสเตรเลียมีสินค้าเป็นกระดาษสีน้ำตาลจำนวนมาก แต่เรือได้ประสบความเสียหายในทะเลและน้ำไหลซึมเข้าไปในกระดาษจำนวนมาก. สินค้าทั้งหมดถูกขายเลหลัง และที่ยังความประหลาดใจแก่พวกเราก็คือมีแต่พวกเราที่เป็นผู้ประมูล จึงทำให้เราสามารถซื้อกระดาษได้ในราคาต่ำสุด. เราเอากระดาษตากแดด ด้วยวิธีนี้ กระดาษส่วนใหญ่จึงยังใช้ได้ และแล้วเราได้ตัดกระดาษเป็นแผ่น ๆ ให้เหมาะกับงานพิมพ์ของเรา.
เราจะใช้กระดาษสีน้ำตาลนี้อย่างไร? เราคาดว่าผู้อ่านหนังสือการ์ตูนคงจะยังชอบหนังสือการ์ตูนที่พิมพ์บนกระดาษสีอยู่และก็ถูกต้องตามนั้น. ดังนั้น เราจึงใช้กระดาษขาวที่แบ่งไว้พิมพ์หนังสือการ์ตูนมาพิมพ์หอสังเกตการณ์ และสิ่งพิมพ์อื่น ๆ ของสมาคม.
บทบาทสำคัญของสตรี
ระหว่างปีมีเกิดสงคราม สตรีคริสเตียนหลายคนในออสเตรเลียเรียนรู้วิธีการเย็บเล่ม. บ่ายวันหนึ่งในฤดูร้อนที่อากาศร้อนจัด บางคนในพวกเขากำลังทำงานอยู่ตามลำพังในโรงรถเล็ก ๆ ที่เราได้เช่าในซอยหนึ่งชานเมืองซิดนีย์. เพื่อความปลอดภัย พวกเขาปิดหน้าต่างและประตูทุกบาน. หม้อต้มกาวส่งควันร้อน, กลิ่นเหม็น และอากาศร้อนจนแทบจะทนไม่ไหว. ดังนั้น พวกเธอจึงถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่ชุดชั้นใน.
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเคาะประตู. พี่น้องหญิงคริสเตียนร้องถามออกไปว่าใครมา และเจ้าหน้าที่กรมแรงงานได้ตอบ. เขามาจากกรมที่มีอำนาจในช่วงสงครามที่จะสั่งให้ใคร ๆ ไปยังพื้นที่ใด ๆ ก็ได้ที่ต้องการแรงงาน. พวกพี่น้องหญิงได้ตอบเสียงดังว่าพวกเธอไม่อาจให้เขาเข้ามาได้เพราะตอนนี้พวกเธอกำลังทำงานอยู่ในชุดชั้นในเนื่องจากอากาศร้อน.
เจ้าหน้าที่คนนั้นเงียบไปสักครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่าเขามีนัดอีกแห่งหนึ่งในบริเวณนั้น. เขาบอกว่าจะกลับมาตรวจอีกในวันถัดไป. พวกสตรีคริสเตียนเหล่านั้นได้โทรศัพท์ถึงเราทันที และในคืนนั้นเราได้ส่งรถบรรทุกไปขนของทุกอย่างที่เกี่ยวกับการเย็บเล่ม ย้ายของพวกนี้ไปที่อื่น.
ของเหล่านี้ส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับงานพิมพ์แบบใต้ดินของเราไม่มีประสบการณ์มาก่อนในธุรกิจการพิมพ์ ดังนั้น สิ่งที่ได้บรรลุผลสำเร็จไปนั้นจึงไม่มีข้อสงสัยในใจของผมที่ว่าพระวิญญาณของพระยะโฮวาได้ทรงจัดหาความช่วยเหลือและการชี้นำที่จำเป็น. นับว่าเป็นสิทธิพิเศษอย่างยิ่งสำหรับผมและลูซี ภรรยาของผมซึ่งทำงานในแผนกเย็บเล่ม ที่เป็นส่วนหนึ่งของงานทั้งหมด.
งานของเราได้รับการบริหารอย่างไรในช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนั้น? ผู้ดูแลสาขาของพยานพระยะโฮวาซึ่งรับใช้ชั่วคราวในตำแหน่งนี้ได้รับคำสั่งที่เข้มงวดจากรัฐบาลให้เขาไปอยู่ในเมืองที่ออกจากซิดนีย์ไปประมาณ 100 กิโลเมตร. คำสั่งนั้นห้ามเขาออกไปในรัศมี 8 กิโลเมตรจากใจกลางเมือง. น้ำมันเบนซินถูกปันส่วนให้รถยนต์คันละสี่ลิตรต่อเดือน. แต่พวกพี่น้องได้ประดิษฐ์สิ่งหนึ่งอย่างชาญฉลาดซึ่งรู้จักกันว่าเป็นเตาผลิตแก๊ส—เป็นภาชนะโลหะรูปทรงกระบอกหนักประมาณครึ่งตัน ติดไว้ที่ด้านหลังของรถยนต์. ถ่านถูกเผาไหม้ในนี้ ก่อให้เกิดคาร์บอนมอนอกไซด์ซึ่งใช้เป็นเชื้อเพลิง. สองสามคืนในแต่ละสัปดาห์ ผมและพี่น้องคนอื่นที่มีหน้าที่รับผิดชอบได้เดินทางโดยวิธีนี้ไปพบผู้ดูแลในลำห้วยที่แห้งขอดใกล้กับเมืองที่เขาถูกส่งไปอยู่. ด้วยเหตุนี้ เราจึงสามารถพิจารณากันถึงหลายเรื่องก่อนที่จะเติมเชื้อเพลิงเข้าไปในเตาผลิตแก๊สอีกครั้งหนึ่งและขับกลับซิดนีย์ในตอนเช้าตรู่.
ในที่สุด เรื่องการสั่งห้ามงานของพยานพระยะโฮวาได้ขึ้นถึงศาลสูงสุดของออสเตรเลีย. ผู้พิพากษาแถลงว่าการสั่งห้ามเป็นไป “โดยพลการ, เป็นไปตามอารมณ์, กดขี่บังคับ” และพยานพระยะโฮวาพ้นจากความผิดฐานก่อความไม่สงบอย่างสิ้นเชิง. ศาลสูงสุดทั้งหมดสนับสนุนการตัดสินนี้ ดังนั้น พวกเราจึงสามารถทำกิจกรรมต่าง ๆ ฝ่ายราชอาณาจักรที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างเปิดเผยต่อ ๆ ไป.
การมอบหมายต่อไปและพระพร
หลังจากสงครามหลายคนที่เคยทำงานด้านการพิมพ์แบบใต้ดินของเราได้เข้าสู่งานรับใช้ประเภทไพโอเนียร์. บางคนในพวกเขาต่อมาได้เข้าโรงเรียนว็อชเทาเวอร์ไบเบิลแห่งกิเลียดในนิวยอร์ก. ลูซีกับผมก็มีเป้าหมายนั้นในใจเช่นกัน แต่แล้วเรากลับกลายมาเป็นบิดามารดาของทารกน้อยลูกสาวของเรา และผมได้ตัดสินใจกลับไปดำเนินกิจการด้านการพิมพ์. เราอธิษฐานขอพระยะโฮวาทรงช่วยเราให้เอาผลประโยชน์ราชอาณาจักรอยู่ในอันดับแรกเสมอ และพระองค์ก็ทรงช่วย. ผมได้มีส่วนในงานมอบหมายเป็นงานรับใช้อีกประเภทหนึ่งในแนวทางต่อไปนี้.
ลอยด์ แบร์รี ซึ่งปัจจุบันรับใช้ในฐานะสมาชิกคณะกรรมการปกครองแห่งพยานพระยะโฮวา ได้โทรศัพท์ถึงผม. ในเวลานั้น เขาเป็นผู้ดูแลเดินทางในเมืองซิดนีย์. เขาถามว่าผมจำวันที่ของการประชุมหมวดครั้งถัดไปของเราได้หรือไม่. เมื่อผมตอบว่าผมจำได้ เขาพูดว่า “เราต้องการคุณดูแลแผนกอาหาร.”
ผมประหลาดใจอยู่สักครู่หนึ่งแล้วพูดค่อนข้างจะอ่อนใจว่า “แต่ผมไม่เคยทำงานแบบนั้นมาก่อนเลยในชีวิตของผม.”
เขาตอบค่อนข้างจะทีเล่นทีจริงว่า “ดีละ บราเดอร์ ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะแล้วที่คุณจะเรียนรู้!” ผมได้เรียนรู้ และผมยังคงมีสิทธิพิเศษในการดูแลการบริการอาหาร แม้กระทั่งในการประชุมใหญ่ เป็นเวลากว่า 40 ปี.
ตลอดเวลาหลายปี บริษัทการพิมพ์ของเราได้ขยายตัวขึ้น และการขยายตัวเช่นนี้จึงจำเป็นต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อทำธุรกิจหลายครั้ง. ผมมักจะจัดตารางเวลาเหล่านี้ให้ตรงกับการประชุมนานาชาติที่จัดขึ้นในกรุงนิวยอร์กและที่อื่น ๆ ในสหรัฐ. ทั้งนี้ทำให้ผมมีโอกาสใช้เวลาอยู่กับคนเหล่านั้นซึ่งได้เอาใจใส่แผนกต่าง ๆ ของการประชุมใหญ่หลายแห่ง โดยเฉพาะการบริการอาหาร. ด้วยเหตุนี้ เมื่อกลับไปออสเตรเลีย ผมมีความสามารถดีขึ้นที่จะรับใช้ตามความจำเป็น ณ การประชุมใหญ่ของพวกเรา.
ด้วยวัยที่สูงอายุของเรา ผมและลูซีบางครั้งสงสัยว่าเราอาจบรรลุผลสำเร็จมากกว่านี้หรือไม่หากเราได้เกิดมาช้ากว่านี้เล็กน้อย. ในอีกด้านหนึ่ง ที่ได้เกิดมาในปี 1916 และ 1914 ตามลำดับนั้น เราถือว่าเป็นสิทธิพิเศษอันวิเศษยิ่งที่ได้เห็นคำพยากรณ์ในคัมภีร์ไบเบิลสำเร็จเป็นจริงต่อหน้าต่อตาเรา. และเราขอบคุณพระยะโฮวาสำหรับพระพรที่เรามีในการศึกษากับหลายคนและช่วยเขาให้เรียนความจริงและเห็นพวกเขากำลังรับใช้พระองค์อยู่ในขณะนี้ฐานะผู้รับใช้ที่รับบัพติสมาแล้ว. คำอธิษฐานของเราคือว่าเราจะรับใช้พระองค์ต่อ ๆ ไปชั่วนิรันดร ยอมรับพระองค์ตลอดกาลฐานะผู้ครอบครององค์บรมมหิศรอันยิ่งใหญ่แห่งเอกภพ.
[เชิงอรรถ]
a โปรดดูเดอะว็อชเทาเวอร์ ฉบับวันที่ 15 กันยายน 1978 หน้า 24-27.
[รูปภาพหน้า 29]
โรงพิมพ์ที่เบเธลสเตรทฟิลด์, 1929–1973
จอร์จ กิบบ์ยืนข้างเครื่องพิมพ์ที่เอาออกมาจากโรงพิมพ์โดยผ่านกำแพงด้านหลัง