7:10

ang kalungkutan na ayon sa kalooban ng Diyos . . . ang makasanlibutang kalungkutan: Ipinapakita dito ni Pablo ang dalawang uri ng kalungkutan. Ang “kalungkutan na ayon sa kalooban ng Diyos” ay umaakay sa pagsisisi. Nakakadama ng ganitong kalungkutan ang isang tao dahil kinikilala niyang nagkasala siya sa Diyos. Mapapakilos siya nito na hingin ang kapatawaran ng Diyos at ituwid ang pagkakamali niya. Ganiyang kalungkutan ang nadama ng mga Kristiyano sa Corinto, kaya patuloy silang nakalakad sa daan ng buhay. (2Co 7:8, 9, 11; tingnan ang study note sa 2Co 7:9.) Sa kabaligtaran, kapag “makasanlibutang kalungkutan” ang nararamdaman ng isang tao, puwede siyang magsisi dahil nalantad ang kasalanan niya at pagdurusahan niya ang masasamang resulta nito. Pero hindi siya nalulungkot dahil nagkasala siya o dahil nasira ang kaugnayan niya sa Diyos. Ang ganitong kalungkutan ay hindi nag-uudyok sa isang tao na hingin ang kapatawaran ng Diyos, at “nagbubunga [ito] ng kamatayan.”

pagsisisi: Ang salitang Griego na me·taʹnoi·a ay nangangahulugang pagbabago ng kaisipan, saloobin, o layunin. Sa kontekstong ito, kasama sa pagsisisi ang kagustuhan ng isang tao na maibalik o maayos ang kaugnayan niya sa Diyos. Kapag tunay ang pagsisisi ng isang makasalanan, talagang ikinalulungkot niya ang nagawa niya at determinado siyang hindi na ito maulit. Tinatalikuran niya ang kaniyang maling landasin. Sinasabi dito ni Pablo na ang ganitong pagsisisi ay umaakay sa kaligtasan.—Tingnan sa Glosari.