Wastong Paggamit sa Dugo. Isa lamang ang paraan ng paggamit sa dugo na sinang-ayunan ng Diyos, at ito ay sa paghahain. Inutusan niya yaong mga nasa ilalim ng Kautusang Mosaiko na maghandog ng mga haing hayop upang magbayad-sala para sa kasalanan. (Lev 17:10, 11) Kasuwato rin ng kalooban Niya na ihandog ng Kaniyang Anak, si Jesu-Kristo, ang sakdal na buhay-tao nito bilang isang hain para sa mga kasalanan.​—Heb 10:5, 10.

Ang nagliligtas-buhay na dugo ni Kristo ay patiunang inilarawan sa Hebreong Kasulatan sa iba’t ibang paraan. Noong panahon ng unang Paskuwa, sa Ehipto, ang dugo sa itaas na bahagi ng pintuan at sa mga poste ng pinto ng mga bahay ng mga Israelita ay nagsanggalang sa panganay na nasa loob nito upang hindi ito mapatay ng anghel ng Diyos. (Exo 12:7, 22, 23; 1Co 5:7) Ang tipang Kautusan, na may makalarawang probisyon para sa pag-aalis ng kasalanan, ay binigyang-bisa sa pamamagitan ng dugo ng mga hayop. (Exo 24:5-8) Ang iba’t ibang paghahain ng dugo, lalo na yaong mga inihahandog sa Araw ng Pagbabayad-Sala, ay para sa makasagisag na pagbabayad-sala para sa kasalanan, anupat lumalarawan ang mga ito sa tunay na pag-aalis ng kasalanan sa pamamagitan ng hain ni Kristo.​—Lev 16:11, 15-18.

Sa ilalim ng kaayusang Kristiyano, lalo pang idiniin ang kabanalan ng dugo. Hindi na kailangang maghandog pa ng dugo ng hayop, sapagkat ang gayong mga handog na hayop ay isang anino lamang ng katunayan, si Jesu-Kristo. (Col 2:17; Heb 10:1-4, 8-10) Noon ay kumukuha ang mataas na saserdote sa Israel ng kaunting dugo bilang sagisag at dinadala ito sa Kabanal-banalan ng makalupang santuwaryo. (Lev 16:14) Si Jesu-Kristo naman bilang ang tunay na Mataas na Saserdote ay pumasok sa langit mismo, hindi taglay ang kaniyang dugo, na ibinuhos sa lupa (Ju 19:34), kundi taglay ang halaga ng kaniyang sakdal na buhay-tao na kinakatawanan ng dugo. Hindi niya naiwala ang karapatang ito sa buhay sa pamamagitan ng pagkakasala, kundi napanatili niya ito at magagamit niya ito sa pagbabayad-sala para sa kasalanan. (Heb 7:26; 8:3; 9:11, 12) Dahil dito, ang dugo ni Kristo ay sumisigaw ukol sa mga bagay na mas mabuti kaysa roon sa isinisigaw ng dugo ng matuwid na si Abel. Tanging ang dugo ng sakdal na hain ng Anak ng Diyos ang makahihiling ng awa, samantalang ang dugo ni Abel at ang dugo ng mga tagasunod ni Kristo na pinatay bilang mga martir ay sumisigaw ukol sa paghihiganti.​—Heb 12:24; Apo 6:9-11.

Nasasangkot ang Katapatan. Mula nang pasinayaan ang bagong tipan sa bisa ng dugo ni Jesu-Kristo, kinikilala ng mga Kristiyano ang nagbibigay-buhay na halaga ng dugong ito sa pamamagitan ng kaayusan ni Jehova at sa pamamagitan ni Jesus bilang ang dakilang Mataas na Saserdote na “pumasok, hindi, hindi taglay ang dugo ng mga kambing at ng mga guyang toro, kundi taglay ang sarili niyang dugo, nang minsanan sa dakong banal at nagtamo ng walang-hanggang katubusan para sa atin.” Sa pamamagitan ng pananampalataya nila sa dugo ni Kristo, nalinisan ang mga budhi ng mga Kristiyano mula sa patay na mga gawa upang makapag-ukol sila ng sagradong paglilingkod sa Diyos na buháy. Interesado sila sa kanilang pisikal na kalusugan, ngunit pangunahin at lalong higit silang interesado sa kanilang espirituwal na kalusugan at sa kanilang katayuan sa harap ng Maylalang. Nais nilang panatilihin ang kanilang katapatan sa Diyos na buháy, anupat hindi ikinakaila ang hain ni Jesus, hindi ito itinuturing na walang halaga, at hindi ito niyuyurakan. Sapagkat hinahanap nila, hindi ang buhay na pansamantala lamang, kundi ang buhay na walang hanggan.​—Heb 9:12, 14, 15; 10:28, 29.