Noong mamamatay na si Jacob, si Isacar ang ika-6 sa 12 anak na pinagpala ng kaniyang ama: “Si Isacar ay isang asnong matitibay ang buto, na nakahiga sa dalawang supot ng síya. At makikita niya na ang pahingahang-dako ay mabuti at na ang lupain ay kaiga-igaya; at iyuyukod niya ang kaniyang balikat upang magdala ng mga pasanin at mapapasailalim siya sa mapang-aliping puwersahang pagtatrabaho.” (Gen 49:14, 15) Nang bigkasin ni Jacob ang pagpapalang ito, hindi lamang niya itinampok ang ilang indibiduwal na katangian at mga pangyayari sa personal na buhay ni Isacar kundi, gaya ng mga pagpapalang iginawad sa mga kapatid nito, inihula rin ni Jacob ang mga ugali at paggawi ng tribo na ipamamalas ng mga inapo ni Isacar sa hinaharap “sa huling bahagi ng mga araw.”​—Gen 49:1.

Maliwanag na ang paghahambing sa anak ni Jacob na si Isacar sa “isang asnong matitibay ang buto” ay tumutukoy sa isang katangiang mababanaag din sa tribong nagmula sa kaniya. (Gen 49:14, 15) Ang lupaing nakaatas sa kanila ay talagang “kaiga-igaya,” isang matabang bahagi ng Palestina na angkop sa agrikultura. Waring malugod na tinanggap ng Isacar ang mabigat na trabahong nasasangkot sa gayong gawain. Ang pagkukusang-loob ay ipinahihiwatig ng ‘pagyuyukod niya ng kaniyang balikat upang magdala ng mga pasanin.’ Kaya bagaman ang tribo ay hindi naman partikular na namumukod-tangi, maliwanag na maaari itong papurihan dahil sa pagtanggap nito sa pasan na nauukol sa kaniya.