Bago lalangin ng Diyos ang tao, sinabi niya, “Gawin natin ang tao ayon sa ating larawan [o, anino, anyo], ayon sa ating wangis.” (Gen 1:26, 27, tlb sa Rbi8) Yamang sinabi ng Anak ng Diyos na ang kaniyang Ama ay “Espiritu,” hindi posibleng maging magkawangis sa pisikal ang Diyos at ang tao. (Ju 4:24) Sa halip, ang tao ay may mga katangiang nagpapaaninag, o nagpapamalas, niyaong taglay ng kaniyang makalangit na Maylikha, mga katangiang malinaw na nagpapakita ng kaibahan ng tao sa mga hayop. (Tingnan ang ADAN Blg. 1.) Bagaman siya’y larawan ng kaniyang Maylalang, ang tao ay hindi ginawa upang pag-ukulan ng pagsamba.

Kung paanong ang sariling anak ni Adan na si Set (bagaman ipinanganak sa kaniya noong hindi na siya sakdal) ay ‘ayon sa wangis ni Adan, ayon sa kaniyang larawan’ (Gen 5:3), ang pagkakatulad ng wangis ni Adan sa Diyos ay nagpakilala sa kaniya noong pasimula bilang ang makalupang anak ng Diyos. (Luc 3:38) Sa kabila ng pagkahulog ng tao sa di-kasakdalan, ang bagay na ginawa ang tao noong pasimula ayon sa larawan ng Diyos ay binanggit pagkatapos ng Baha noong panahon ni Noe bilang saligan ng batas ng Diyos na nagpapahintulot sa mga tao na magsilbing mga tagapaglapat ng kamatayan sa mga mamamaslang. (Gen 9:5, 6; tingnan ang TAGAPAGHIGANTI NG DUGO.) Sa mga tagubilin sa mga Kristiyano may kinalaman sa talukbong sa ulo ng mga babae, sinabihan ang mga lalaking Kristiyano na hindi sila dapat maglagay ng gayong talukbong, yamang ang lalaki “ay larawan at kaluwalhatian ng Diyos,” samantalang ang babae naman ay kaluwalhatian ng lalaki.​—1Co 11:7.

Ang panganay na Anak ng Diyos, na nang maglaon ay naging ang taong si Jesus, ay larawan ng kaniyang Ama. (2Co 4:4) Yamang maliwanag na ang Anak na iyon ang kausap ng Diyos nang sabihin Niya, “Gawin natin ang tao ayon sa ating larawan,” ang Anak ay kawangis na ng kaniyang Ama, ang Maylalang, mula pa noong siya’y lalangin. (Gen 1:26; Ju 1:1-3; Col 1:15, 16) Noong narito siya sa lupa bilang isang taong sakdal, ipinaaninag niya ang mga katangian at personalidad ng kaniyang Ama sa sukdulang antas na posibleng maabot ng tao, anupat masasabi niya na “siya na nakakita sa akin ay nakakita rin sa Ama.” (Ju 14:9; 5:17, 19, 30, 36; 8:28, 38, 42) Gayunman, tiyak na naging higit pa ang pagkakawangis na ito noong buhaying-muli si Jesus ng kaniyang Ama, ang Diyos na Jehova, tungo sa buhay bilang espiritu at nang ipagkaloob Niya sa kaniya ang “lahat ng awtoridad . . . sa langit at sa lupa.” (1Pe 3:18; Mat 28:18) Yamang dinakila noon ng Diyos si Jesus sa “isang nakatataas na posisyon,” naipaaninag ng Anak ng Diyos ang kaluwalhatian ng kaniyang Ama sa antas na mas nakahihigit kaysa noong bago niya lisanin ang langit upang pumarito sa lupa. (Fil 2:9; Heb 2:9) Mula noon, siya ‘ang eksaktong larawan ng mismong sarili ng Diyos.’​—Heb 1:2-4.