Ang utos ng Diyos na ‘supilin ang lupa’ ay hindi nagbibigay karapatan na sirain ito kundi sa halip ang pagkakaloob ng isang tanggapan ng pagiging katiwala, isang pananagutan na pangalagaan at linangin ang lupa. Tutal, kung sa pag-uutos sa tao na ‘supilin ang lupa,’ ang ibig sabihin ng Diyos ay gawin natin itong marumi at maputik na gaya ng mabilis na nangyayari rito sa ngayon, kung gayon bakit niya pinaglaanan sina Adan at Eva ng malaparaisong hardin ng Eden upang gamitin bilang isang huwaran? At bakit sinabi ng Diyos sa lalaki na “bungkalin at alagaan ito” at sa wakas ay palawakin ang mga hangganan nito sa pagsupil sa “mga tinik at dawag” na tumutubo sa labas ng kaniyang huwarang hardin?​—Genesis 2:15; 3:18.

Ang pagiging katiwala na sinimulan sa Eden mga anim na libong taon na ang nakalipas ay hindi lipas na. Sinuman ngayon na gumagalang sa Maylikha ay maaaring magpakita ng paggalang sa kaniyang mga gawa sa halip na walang-ingat na dumhan ang kapaligiran. Bawat isa sa atin ay makatutulong upang panatilihing malinis ang karagatan. (Tingnan ang nasa ibaba.) Subalit nakalulungkot sabihin, sa sistemang ito ng daigdig ang sinumang nagnanais na huwag makatulong sa polusyon ng lupa at ng mga dagat ay kailangang maging isang ermitanyo, nakabukod sa iláng. Wala ang gayong karapatan sa pagpili para sa mga tagatulad kay Jesus; hindi iyon ipinahihintulot ng kanilang ministeryo.​—Mateo 28:19, 20.