¹¹ “At kinuha ng Diyos na Jehova ang lalaki at inilagay sa halamanan ng Eden upang kaniyang alagaan at ingatan iyon. At iniutos din ng Diyos na Jehova sa lalaki ang ganito: ‘Sa bawat punungkahoy sa halamanan ay makakakain kang may kasiyahan. Ngunit sa bunga ng punungkahoy ng pagkakilala ng mabuti at masama ay huwag kang kakain, sapagkat sa araw na kumain ka ay tiyak na mamamatay ka.’”​—Genesis 2:15-17.

13. Anong pag-asa ang taglay ng unang tao, at bakit gayon?

¹³ Walang-hanggan? Halos hindi mapaniniwalaan marahil ang bagay na ito ng sakdal na tao! Subalit bakit hindi? Ang kaniyang Maylikha ay walang kaisipan o layunin na wasakin ang dinisenyong obra-maestrang ito na halamanan ng Eden. Bakit niya wawasakin ang kaniyang sariling gawa, gayong ito ay napakabuti at nagpapakita ng kaniyang pagkadalubhasang lumikha? Makatuwiran, hindi niya layunin na gawin iyan. (Isaias 45:18) At yamang ang walang-katulad na kayamanang ito ay aalagaang palagi, kakailanganin ang isang tagapag-alaga at tagapag-ingat na katulad ng sakdal na tao, si Adan. At kung ang taong tagapag-alaga nito ay hindi kakain ng bunga ng ibinabawal na “punungkahoy ng pagkakilala ng mabuti at masama,” siya’y hindi mamamatay kailanman. Ang sakdal na tao ay mabubuhay magpakailanman!

14. Papaano makapagkakamit si Adan ng buhay na walang-hanggan sa Paraiso?

¹⁴ Ang buhay na walang-hanggan sa Paraisong halamanan ng Eden ay inilagay sa harapan ni Adan! Ito’y maaaring tamasahin nang walang-hanggan, kung siya’y mananatiling sakdal sa pagsunod sa kaniyang Maylikha, na huwag kakain ng bungang-kahoy na ibinawal ng Maylikha sa tao. Nais Niya na ang sakdal na tao’y manatiling masunurin at magpatuloy na nabubuhay nang walang-hanggan. Ang pagbabawal ng pagkain ng bunga ng “punungkahoy ng pagkakilala ng mabuti at masama” ay hindi dahil sa iyon mismo’y nagdadala ng kamatayan. Iyon ay isa lamang pagsubok sa lubos na pagsunod ng tao sa kaniyang Ama. Nagbigay iyon ng pagkakataon na patunayan ng tao ang kaniyang pag-ibig sa Diyos, ang kaniyang Maylikha.