12, 13. (a) Bakit mapagkakatiwalaan ang pangako ng pagsasauli? (b) Ano ang mabuting balita para sa mga tapong Judio, at bakit sila makapagtitiwala rito?

¹² Si Isaias ay nagbigay ng ikalawang dahilan kung bakit mapagkakatiwalaan ang pangako ng pagsasauli. Ang Isa na gumawa ng pangako ay isang malakas na Diyos na magiliw na nangangalaga sa kaniyang bayan. Si Isaias ay nagpatuloy: “Umahon ka maging sa mataas na bundok, ikaw na babaing nagdadala ng mabuting balita para sa Sion. Isigaw mo ang iyong tinig nang malakas, ikaw na babaing nagdadala ng mabuting balita para sa Jerusalem. Isigaw mo. Huwag kang matakot. Sabihin mo sa mga lunsod ng Juda: ‘Narito ang inyong Diyos.’ Narito! Ang Soberanong Panginoong Jehova ay darating na gaya nga ng isa na malakas [“may taglay pa ngang lakas,” talababa sa Ingles], at ang kaniyang bisig ay mamamahala sa ganang kaniya. Narito! Ang kaniyang gantimpala ay nasa kaniya, at ang kabayaran na kaniyang ibinabayad ay nasa harap niya. Papastulan niyang gaya ng pastol ang kaniyang sariling kawan. Sa pamamagitan ng kaniyang bisig ay titipunin niya ang mga kordero; at sa kaniyang dibdib ay bubuhatin niya sila. Ang mga nagpapasuso ay maingat niyang papatnubayan.”​—Isaias 40:9-11.

[Kahon/Larawan sa pahina 404, 405]

Si Jehova, Isang Maibiging Pastol

Si Jehova ay inihalintulad ni Isaias sa isang maibiging pastol na binubuhat ang kaniyang mga kordero sa kaniyang dibdib. (Isaias 40:10, 11) Maliwanag na ibinabatay ni Isaias ang madamdaming ilustrasyong ito sa tunay na buhay na kaugalian ng mga pastol. Ang isang makabagong-panahong tagapagmasid na nag-obserba sa mga pastol sa dalisdis ng Bundok ng Hermon sa Gitnang Silangan ay nag-ulat: “Bawat pastol ay maingat na nagbabantay sa kaniyang kawan upang makita kung ano ang kalagayan nila. Kapag nakakita siya ng isang bagong-silang na kordero, kaniyang inilalagay iyon sa mga tupi ng kaniyang . . . mahabang kasuutan, yamang napakahina pa nito para sumunod sa ina. Kapag puno na ang kaniyang dibdib, inilalagay niya ang mga kordero sa kaniyang mga balikat habang hinahawakan sila sa mga paa, o sa isang bag o basket sa likod ng isang asno, hanggang sa ang maliliit na ito ay maaari nang sumunod sa kanilang mga ina.” Hindi ba’t nakaaaliw na malaman na tayo ay naglilingkod sa isang Diyos na may gayong magiliw na pagmamalasakit sa kaniyang bayan?