Pagkatapos iwanan ang walo sa mga apostol​—marahil malapit sa pasukan ng halamanan​—​kaniyang ibinilin sa kanila: “Magsiupo kayo rito habang ako’y pumaparoon doon at manalangin.” At kaniyang ipinagsama ang tatlo pa​—sina Pedro, Santiago, at Juan​—​at sila’y nagpatuloy na lumakad sa halamanan. Si Jesus ay namanglaw at nanlumong totoo. “Namamanglaw na lubha ang kaluluwa ko, hanggang sa kamatayan,” ang sabi niya sa kanila. “Dumito muna kayo at makipagpuyat sa akin.”

Hindi naman! Si Jesus ay hindi sumasamo na siya’y iligtas sa kamatayan. Kahit na ang isiping makaiwas sa isang sakripisyong kamatayan, na minsa’y iminungkahi ni Pedro, ay nakamumuhi sa kaniya. Bagkus, siya’y nasa matinding paghihirap dahil sa nangangamba siya na ang paraan ng pagkamatay na malapit na niyang danasin​—bilang isang nakasusuklam na kriminal​—​ay magdadala ng kasiraan sa pangalan ng kaniyang Ama. Kaniya ngayong nadarama na mga ilang oras na lamang at ibabayubay na siya sa isang tulos bilang ang pinakamasamang uri ng tao​—isang mamumusong sa Diyos! Ito ang lubhang nakababagabag sa kaniya.