“ANO ang kailangang gawin ko upang maligtas?” Ang tanong na ito ay itinanong na noong taóng 50 C.E. ng isang bantay-preso sa Filipos, Macedonia. Noon ay katatapus-tapos lamang ng isang malakas na lindol, at ang mga pinto ng bilangguan na nasa ilalim ng kaniyang kargo ay nangabuksang lahat. Sa pag-aakala niya na tumakas ang mga preso, halos magpapakamatay noon ang bantay-preso. Subalit isa sa mga preso, si apostol Pablo, ay humiyaw: “Huwag mong saktan ang iyong sarili, sapagkat kaming lahat ay naririto!”​—Gawa 16:25-30.

Si Pablo at ang kaniyang mga kapuwa preso, si Silas, ay nagpunta roon sa Filipos upang mangaral ng isang mensahe ng kaligtasan, at sila’y ibinilanggo dahilan sa walang katotohanang mga akusasyon laban sa kanila. Ang bantay-preso ay napasalamat dahil sa hindi naman pala nakatakas ang mga preso, kaya ibig niyang mapakinggan ang mensahe ni Pablo at ni Silas. Ano ba ang kailangang gawin niya upang tamasahin ang kaligtasan na ipinangangaral ng dalawang misyonerong Kristiyanong ito?

Hindi ganiyan kung tungkol sa naranasang kaligtasan ng mga Kristiyano noong unang siglo. Ang bantay-preso sa Filipos ay hindi ‘nagsara ng kaniyang isip’ nang sagutin ni apostol Pablo ang kaniyang tanong na, “Ano ang kailangang gawin ko upang maligtas?” At sina Pablo at Silas ay hindi gumawa ng ‘pagsalakay sa kaniyang emosyon’ at makiusap na siya’y magbigay ng malaking halagang abuloy. Bagkus, “kanilang sinalita sa kaniya ang salita ni Jehova.” Sila’y nakipagkatuwiranan sa taong iyon, at kanilang tinulungan siya na magkaroon ng malinaw na unawa sa mga paglalaan ng Diyos ukol sa kaligtasan.​—Gawa 16:32.