NOONG Abril 14, 1989, nangangasiwa ako sa pulong sa bayan ng Maumere, sa Flores Island, nang biglang pumasok sa bahay ang mga opisyal ng gobyerno. Inaresto nila ako at ang tatlong iba pa.

Pinilit kami ng mga guwardiya sa bilangguan na sumaludo sa bandila. Nang hindi kami sumunod, binugbog nila kami, pinagsisipa, at limang araw na pinatayo sa kainitan ng araw. Sa gabi, nanginginig kami sa lamig sa sementong sahig ng maliit naming selda, hinang-hina, marungis, at kumikirot ang mga sugat. Paulit-ulit kaming sinasabihan ng warden na makipagkompromiso na, pero sinasabi namin, “Mamatay man kami, hindi kami sasaludo.” Gaya ng mga Kristiyanong nauna sa amin, isang pribilehiyo na ‘magdusa alang-alang sa katuwiran.’—1 Ped. 3:14.

NOONG Enero 19, 1999, nauwi sa karahasan ang tensiyon sa pagitan ng Muslim at Kristiyano. Mga tatlong kilometro lang iyon mula sa amin. Kalunos-lunos ang naging sitwasyon.a

Nang matiyak kong ligtas na ang pamilya ko, tinawagan ko ang ibang mamamahayag para kumustahin. Pinayuhan ko sila na manatiling kalmado at umiwas sa mga delikadong lugar. Di-nagtagal, dinalaw ng mga elder ang kawan para patibayin at pasiglahing idaos sa maliliit na grupo ang mga pulong.

Tinagubilinan kami ng tanggapang pansangay na ilikas ang mga mamamahayag na nasa delikadong lugar, at ipinaalam namin iyon sa maraming pamilya. Isang brother na tumangging lumikas ang pinatay ng isang armadong grupo. Pero ang lahat ng sumunod sa tagubilin mula sa tanggapang pansangay ay naligtas.