Biz Ayrılmaz Dostlarız

REHBER köpeğim Tracy on yaşında siyah bir Labrador av köpeğidir. Onun sayesinde işlerimi oldukça normal bir şekilde sürdürebiliyorum. Ayrıca bana arkadaşlık ediyor ve teselli sağlıyor. Bu nedenle onu içtenlikle sevmem ve ayrılmaz arkadaşlar olmamız şaşırtıcı değildir.

İnsanlar bazen kasıt olmadan Tracy’nin hiçbir zaman yapmayacağı hatalar yaparlar. Örneğin, bir gün Tracy’yi evde bırakmıştım ve bir arkadaşla yürüyordum. Neşeyle sohbet ederken birden yere düştüm. Arkadaşım kör olduğumu unutmuş, kaldırım kenarına geldiğimizde beni uyarmamıştı. Tracy yanımda olsaydı bu olmazdı.

Bir keresinde Tracy hayatımı bile kurtardı. Sokakta yürürken bir kamyon aniden kontrolden çıkıp üzerime doğru gelmeye başladı. Motor sesini duydum, fakat doğal olarak ne yöne gittiğini göremedim. Tracy tehlikeyi görüp anladı ve beni aceleyle güvenli bir yere çekti.

Kör Olmama Rağmen Görebiliyorum

1944’te İsveç’in güneyinde doğdum; doğuştan körüm. Yatılı bir körler okuluna gönderildim; orada körler alfabesini (Braille) okuyup yazmayı öğrendim. Müzik yaşamımın önemli bir kısmı haline geldi, özellikle de piyano çalmak. Liseden mezun olduktan sonra, Göteborg Üniversitesinde diller ve müzik üzerine eğitim almaya devam ettim.

Bununla birlikte, Yehova’nın iki Şahidi üniversite kampüsünde kapımı çaldığında, yaşamım sonsuza dek değişti. Çok geçmeden Şahitlerin ibadetlerine katılmaya başladım, hatta öğrendiklerimi başkalarıyla paylaşmaya başladım. 1977’de Yehova Tanrı’ya olan vakfımı su vaftiziyle simgeledim. Fiziksel olarak kör olmama rağmen, Tanrı’nın Sözünü incelemekle daha üstün değerde bir şey elde etmiştim—ruhi görme yetisi.

Bugün ben kendimi, fiziksel olarak gördüğü halde ruhen kör olanlardan çok daha avantajlı sayıyorum. (Yuhanna 9:39-41 ile karşılaştırın.) Tanrı’nın vaadine göre körlerin gözlerinin göreceği, evet, tüm fiziksel özürlerin iyileştirileceği ve hatta ölülerin diriltileceği yeni dünyayı zihinsel olarak net bir şekilde gördüğüm için sevinçliyim!—Mezmur 146:8; İşaya 35:5, 6; Resullerin İşleri 24:15.

Evli olmamama ve fiziksel olarak kör olmama rağmen, Tracy’nin sadık arkadaşlığı sayesinde işlerimi oldukça rahat bir şekilde sürdürebiliyorum. Dünyevi işimi yapmama ve Yehova’nın Şahitlerinden biri olarak hizmetimi yerine getirmeme nasıl yardım ettiğini anlatayım. (Matta 24:14; Resullerin İşleri 20:20, 21; İbraniler 10:25) Fakat daha önce, Tracy hakkında birkaç ayrıntı daha vereyim.

Özel Eğitim İçin Seçilme

Tracy henüz sekiz aylıkken rehber köpeği olmaya yeterli olup olmadığının saptanması amacıyla sınandı. Sakin, kolayca eğitilebilen bir köpek olup ani yüksek seslerden kolayca korkmadığı anlaşıldı. Bu nedenle, normal aile yaşamının nasıl olduğunu öğrenmesi için bir süre için bir aileye verildi. Daha sonra, yeterince büyüdüğünde rehber köpekleri eğiten bir okula gönderildi.

Bu okulda Tracy rehber köpeklerinden istenenleri, yani gelecekteki sahibinin kapıları, merdivenleri, bahçe kapılarını ve patikaları bulmasına yardım etmeyi öğrendi. Ayrıca, kalabalık kaldırımlarda yürümeyi ve sokaklarda karşıdan karşıya geçmeyi öğrendi. Bunun dışında, kaldırım kenarında durmayı, trafik işaretlerine uymayı ve tehlikeli engellerden kaçınmayı da öğrendi. Yaklaşık beş aylık eğitimden sonra çalışmaya hazırdı. Tracy bu aşamada benimle tanıştırıldı.

Tracy’nin Benim İçin Yaptıkları

Her sabah Tracy kendisine yemek vermem için beni yataktan kaldırır. Sonra işe gitmeye hazırlanırız. Büromla dairemiz arasındaki mesafe yürüyerek yaklaşık 20 dakikadır. Tabii ki ben yolu biliyorum, fakat Tracy’nin görevi, araçlara, insanlara, lamba direklerine veya başka şeylere çarpmamama yardım etmektir. Vardığımızda çalışma masamın altına yatar. Sonra, öğle arasında genelde yürüyüşe çıkarız.

Akşamleyin, işten eve döndükten sonra günümüzün en güzel kısmı başlar. Tracy bana evden eve vaaz etme işinde ve Mukaddes Kitap tetkikleri idare ettiğim evlere giderken rehberlik ediyor. Birçok kişi ona iyi davranır; okşar, sarılır ve bana onun için lezzetli küçük şeyler verirler. Her hafta birlikte ibadetlere de katılırız. İbadetten sonra çocuklar yanına gelip Tracy’ye sarılmayı çok seviyorlar; Tracy de bundan çok hoşlanıyor.

Tracy’nin sadece bir köpek olduğunun ve bir gün öleceğinin farkındayım. Bu, sonunda başka bir rehber köpek almam gerekeceği anlamına geliyor. Fakat şimdilik bir takımız ve birbirimize muhtacız. Tracy etrafımda yokken, oldukça güvensiz oluyorum ve o da bana rehberlik edemediği zamanlar sinirli ve huzursuz oluyor.

Anlayış Gereksinimi

İnsanların bizi bazen ayırmaya çalışmaları şaşırtıcıdır. Tracy’yi sadece sıradan bir köpek veya evcil bir hayvan olarak görüp derin ilişkimizi anlayamıyorlar. Bu insanların anlamaları gereken şey şu ki, tekerlekli sandalye felçli bir kişi için neyse, Tracy de benim için odur. Bizi ayırmak gözlerimi almak gibidir.

Başkaları Tracy ile aramızdaki ilişkiyi ne kadar iyi anlarlarsa, sorunlar o oranda az oluyor. Örneğin, bir tekerlekli sandalye her zaman kabul edilir, fakat ne yazık ki rehber köpekleri için durum her zaman böyle değil. Bazı insanlar köpeklerden korkar veya onlardan hoşlanmaz.

İsveç Görme Özürlüler Derneğinin yayımladığı bir broşürde bulunan bilgi çok yararlıdır. Şöyle diyor: “Rehber köpeği görme özürlü insan için hareketli bir destektir. Hatta, bundan da fazlası. Canlı bir destektir. . . . . Sizi hiçbir zaman yüzüstü bırakmayacak bir dosttur.”

Gerçekten, Tracy karanlıkta gözlerim olarak hizmet ediyor ve koşulların şu anda elverdiği ölçüde normal bir yaşam sürdürmeme yardım ediyor. Buna rağmen, yakında Tanrı’nın vaat edilmiş yeni dünyasında yaratılışın tüm muhteşem harikalarını görebileceğimden eminim. Bu nedenle ruhi görme yetimi korumaya kararlıyım.

Şimdi başını kucağıma koyan Tracy ile birlikte, The Watchtower dergisinin son sayısının kaset kaydını dinlemeye hazırız.—Anne-Marie Evaldsson tarafından anlatılmıştır.