«Ана, танлаб олган севимли хизматкорим. Мен ундан мамнунман! Ўз руҳимни унга ёғдираман ва у халқларга адолат нима эканини тушунтиради. У талашиб-тортишмайди, бақирмайди, катта кўчаларда овози ҳам эшитилмайди. У адолатни ўрнатмагунча, букик қамишни синдирмайди, липиллаётган пиликни ҳам ўчирмайди. Халқлар унинг исмига умид боғлайди». (Матто 12:18–21; Ишаё 42:1–4)

Рамзий маънода кўп одамлар букик қамиш каби эзилиб, оёғости бўлиб кетишган. Исо бундайларга тасалли бахш этувчи хабарни етказяпти. Улар гўё ўчиб қолай деб липиллаётган, тутаётган зиғир пиликка ўхшайди. Исо букик қамишни синдирмайди ва липиллаётган пиликни ҳам ўчирмайди. У мулойимлик ва меҳр ила камтарин кишиларни қўллаб-қувватлайди. Чиндан ҳам, халқлар Исога умид боғласа арзийди!