Աստվածաշնչում համբերատար մարդկանց շատ օրինակներ կան։ Լավ կլինի՝ անձնական ուսումնասիրության ժամանակ ուսումնասիրես դրանք։ Օրինակ՝ թեև Դավիթը Իսրայելի թագավոր էր օծվել, երբ դեռ պատանի էր, բայց նախքան թագավոր դառնալը նա պետք է երկար տարիներ սպասեր։ Իսկ Սիմեոնն ու Աննան, մինչ սպասում էին խոստացված Մեսիային, հավատարմորեն շարունակում էին պաշտել Եհովային (Ղուկ. 2։25, 36-38)։ Նրանց օրինակներն ուսումնասիրելիս փորձիր գտնել հետևյալ հարցերի պատասխանները. «Ի՞նչն է օգնել նրանց համբերություն դրսևորել։ Ի՞նչ օգուտներ են նրանք քաղել համբերատար լինելու շնորհիվ։ Ինչպե՞ս կարող եմ ընդօրինակել նրանց»։ Դու կարող ես սովորել նաև այն մարդկանց օրինակներից, ովքեր համբերություն չեն դրսևորել (1 Սամ. 13։8-14)։ Դրանք ուսումնասիրելիս մտածիր այս հարցերի շուրջ. «Թերևս ի՞նչն է եղել նրանց անհամբերության պատճառը։ Ի՞նչ վատ հետևանքների է դա հանգեցրել»։ w23.08, էջ 25, պրբ. 15

Պետրոս առաքյալը նվիրված մարդ էր. նա թույլ չտվեց, որ որևէ բան հետ պահի իրեն Հիսուսին հետևելուց։ Մի անգամ Պետրոսը փաստեց իր նվիրվածությունը, երբ Հիսուսն ասաց մի բան, ինչը նրա աշակերտները չհասկացան (Հովհ. 6։68)։ Առանց այդ մտքի բացատրությունը լսելու՝ շատերը դադարեցին Հիսուսին հետևելուց, բայց ոչ Պետրոսը։ Նա հասկանում էր, որ «հավիտենական կյանքի տանող խոսքերը» միայն Հիսուսն ունի։ Հիսուսը գիտեր, որ Պետրոսն ու մյուս առաքյալները լքելու էին իրեն։ Չնայած դրան՝ նա իր համոզվածությունն արտահայտեց այն բանում, որ Պետրոսը ոտքի կկանգնի և կշարունակի հավատարմորեն իրեն հետևել (Ղուկ. 22։31, 32)։ Հիսուսը հասկանում էր, որ «մարդը ոգով պատրաստակամ է, բայց մարմնով՝ տկար» (Մարկ. 14։38)։ Ուստի անգամ երբ Պետրոսը ուրացավ նրան, նա ձեռք չքաշեց իր առաքյալից։ Հարություն առնելուց հետո Հիսուսը հայտնվեց Պետրոսին, ակներևաբար, երբ նա մենակ էր (Մարկ. 16։7; Ղուկ. 24։34; 1 Կորնթ. 15։5)։ Դա պետք է որ անչափ քաջալերական լիներ վհատված առաքյալի համար։ w23.09, էջ 22, պրբ. 9-10

Աստված ամբողջությամբ ներում կամ ջնջում է նրանց մեղքերը, ովքեր հավատ են ցուցաբերում իր հանդեպ և այլևս չի մտաբերում դրանք (Սաղ. 32։1, 2)։ Այդպիսի մարդկանց Եհովան համարում է անմեղ և արդար նրանց ցուցաբերած հավատի հիման վրա։ Թեև Աբրահամը, Դավիթը և Աստծու այլ հավատարիմ ծառաներ արդար էին հայտարարվել, բայց, միևնույն է, նրանք մնում էին անկատար և մեղավոր։ Նրանց հավատի շնորհիվ էր, որ Աստված այս հավատարիմներին համարում էր անմեղ՝ հատկապես համեմատած նրանց հետ, ովքեր ընդհանրապես հավատ չունեին իր հանդեպ (Եփես. 2։12)։ Հռոմեացիներին ուղղած իր նամակում Պողոսը հստակ ցույց տվեց, որ հավատը առանցքային դեր ունի Աստծու հետ մտերիմ փոխհարաբերություններ զարգացնելու հարցում։ Այո՛, թե՛ Աբրահամը, թե՛ Դավիթը Աստծու ընկերներն էին, քանի որ հավատ էին ցուցաբերում նրա հանդեպ։ Նույնը կարող է լինել նաև մեր դեպքում։ w23.12, էջ 3, պրբ. 6-7