Is dit skriftuurlik om geskenke te gee?
DIE Bybel ontmoedig ons nie om geskenke met die regte motief te gee nie. Van die vroegste tye af het dit ’n belangrike rol in die daaglikse lewe gespeel om geskenke te gee. Abraham se bejaarde kneg het vir Rebekka juwele as geskenke gegee nadat hy bewyse gesien het dat Jehovah haar as vrou vir Isak gekies het (Genesis 24:13-22). Toe Abraham se kneg later Laban en Betuel se goedkeuring vir die huwelik gekry het, het hy vir Rebekka nog meer geskenke gegee; ook vir “haar broer en haar moeder het hy kosbare geskenke gegee.”—Genesis 24:50-53.
In patriargale tye was dit dalk gebruiklik om vir diegene wat teëspoed ondervind het geskenke te gee. Toe Jehovah Job se lot verander het, het sy broers, susters en mense wat hom vroeër geken het, hom nie net kom vertroos nie, maar elkeen het hom “’n geldstuk gegee en elkeen ’n goue ring”.—Job 42:10,11.
Geskenke kan die gewer tot voordeel strek
Mense het dikwels geskenke gegee omdat hulle iets daardeur wou verkry. Jakob het vir Esau heelwat vee as geskenk gereedgekry sodat hy guns in sy broer se oë kon vind (Genesis 32:13-18; 33:8). Die feit dat Jakob daarop aangedring het dat Esau hierdie geskenk aanvaar, kan beter verstaan word wanneer ’n mens in ag neem dat iemand wat ’n geskenk van die hand gewys het, volgens die Oosterse gebruik, daardeur getoon het dat hy sy guns sou weerhou.—Genesis 33:10.
Die spreuk sê in verband met die voordele wat dit vir die gewer inhou: “Die geskenk van iemand maak vir hom ruimte en bring hom in die teenwoordigheid van die aansienlikes” (Spreuke 18:16). ’n Geskenk kan die toorn tot bedaring bring, maar dit sal die woede van ’n man teen iemand wat owerspel met sy vrou gepleeg het nie kalmeer nie, ongeag hoe groot die geskenk is wat die owerspeler aandbied.—Spreuke 21: 14; 6:32-35.
Geskenke aan konings, profet en ander
Dit was vermoedelik die gebruik dat diegene wat voor ’n koning sou verskyn geskenke moes bring. “Deugniete” wat geen respek vir Saul gehad het nie, word spesifiek gemeld omdat hulle nie vir hom ’n geskenk begring het nie. Salomo het veral baie geskenke ontvang van diegene wat van ver lande gekom het om sy wysheid te hoor.—1 Samuel 10:27; 1 Konings 10:10, 24, 25.
Die sterrewiggelaars wat gekom het om “die een wat as koning van die Jode gebore is” te sien, het bloot hierdie gebruik gevolg toe hulle vir die jong Jesus geskenke gegee het (Matteus 2:1, 2, 11). Net so het diegene wat ’n profeet gaan raadpleeg het soms ’n geskenk saamgeneem (2 Konings 8:8, 9). Maar God se profet het nie ’n geskenk vir hulle dienste verwag of gevra nie, soos gesien kan word uit die feit dat Elisa geweier het om “’n seëngeskenk” van Naäman te aanvaar.—2 Konings 5:15, 16, NW.
Geskenke is dikwels as beloning aan diegene gegee wat ’n sekere taak suksevol voltooi he (Daniël 2:6, 48). Volgens die Wet moes ’n bevryde slaaf nie met leë hand weggestuur word nie, maar moes hy ’n geskenk ontvang: iets van die kudde, die dorsvloer en die olie- en wynpers (Deuteromonium 15:13, 14, NW). Geskenke kan ook tydens geleenthede van groot blydskap gegee word.—Ester 9:20-22; vergelyk Openbaring 11:10.
Geskenke aan die heiligdom
God het die Leviete as ’n geskenk vir die huis van Aäron geneem, as mense wat aan Jehovah gegee is om die dienswerk van die heiligdom te verrig (Numeri 18:6, 7). Verder was die heiligdom gemaak is Netinim genoem, wat “gegewenes” beteken.—Esra 8:20.
Omdat Jehovah die skepper is, besit hy alles. Wanneer iemand dus materiële bydraes lewer vir die bevordering van ware aanbidding, gee hy bloot ’n deel van wat hy oorspronklik van God ontvang het aan hom terug.—1 Kronieke 29:14.
Vermanings in verband met geskenke
Aangesien geskenke in die vorm van omkoopgeld die hart kan vernietig en die reg kan verdraai, vermaan die Skrif ons om sulke geskenke te haat. Diegene wat geskenke probeer verkry, word veroordeel.—Deuteronomium 16:19, 20; Jesaja 1:23
Verder word die “man wat hom beroem op ’n geskenk wat hy tog nie gee nie” met dampwolke en ’n wind sonder enige reënbui vergelyk (Spreuke 25:14). Die gewer van geskenke het moontlik baie metgeselle, maar sy vrygewigheid kan nie blywende vriendskap verseker nie.—Spreuke 19:6.
Die Christelike Griekse Gesrifte keur sekere gebruike in verband met die gee van geskenke sterk af. Jesus het die skrifgeleerdes en Fariseërs veroordeel omdat hulle die gebod om hulle vader en moeder te eer, oortree het. As iemand, volgens hulle, verklaar het dat sy materiële besittings ’n gawe was wat aan God gewy is, is hy vrygestel van die verpligting om dit te gebruik om sy ouers te help, hoewel hy self kon voortgaan om dit te gebruik.—Matteus 15: 1-6.
Dit het geen waarde om te gee net omdat ’n mens iets terugverwag nie (Lukas 14:12-14). Om Jehovah te behaag, moet ons onselfsugtig en sonder ’n spoggerige vertoon gee.—Matteus 6:2-4.
Hoe Christene gee
Vroeë Christene het geskenke, of bydraes, ten behoewe van hulle behoeftige broers gegee. Maar al hierdie geskenke was vrywillig, soos Paulus se woorde toon: “Laat elkeen doen net soos hy hom in sy hart voorgeneem het, nie teësinnig of onder dwang nie, want God het ’n blymoedige gewer lief” (2 Korintiërs 9:7). Daarbenewens het hulle diegene gehelp wat hulle ten volle aan die Christelike bediening gewy het, soos in die geval van die apostel Paulus die geskenke wat aan hom gestuur is baie waardeer het, het hy nie ’n geskenk gesoek nie.—Filippense 4:15-17.
Christene kan dinge gee wat kosbaarder as materiële geskenke is. Hulle kan van hulle tyd en vermoëns gee om ander verstandelik en geestelik te verlig en op te bou, iets wat groter geluk meebring. Die grootste geskenk wat ’n mens aan ’n ander kan gee, is ’n begrip van God se Woord, want dit kan die ontvanger na die ewige lewe lei.—Johannes 17:3.