Die Bybelse beskouing

Die dood van ’n kind—Waarom laat God dit toe?

BAIE bedroefde ouers is verlig wanneer hulle leer dat God nie hulle kind deur die dood weggeneem het, soos sommige godsdienste leer nie.a Hierdie sobere feit bly egter staan: God het die mag om die dood te voorkom. Maar tog laat hy toe dat dit voortduur.

Wanneer ’n kind dus sterf, sal baie ouers dalk in smart uitroep: “Waarom het God toegelaat dat dit gebeur?” Die dood, hetsy deur ’n ongeluk, siekte of geweld, lyk altyd wreed en onregverdig. Die afsterwe van ’n kind lyk nog wreder en onregverdiger. In een begraafplaas is die volgende wanhopige beswaar op ’n kind se grafsteen gegraveer: “So klein, so dierbaar, so gou.”

Die Skepper het medelye met jou

Hoe kan God sulke pyn toelaat? As jy onlangs ’n kind aan die dood afgestaan het, sal geen verduideliking, hoe redelik dit ook al mag wees, die pyn van daardie verlies eenvoudig laat verdwyn nie. In Bybelse tye het selfs manne met groot geloof hulle oor die lewe se onregverdige tragedies gekwel en God gevra waarom hy sulke dinge toelaat. (Vergelyk Habakuk 1:1-3.) Maar daar is antwoorde in die Bybel wat mettertyd vertroosting kan bied.

Jy moet ten eerste weet dat God nie wou hê dat jou kind moet sterf nie. God skep nie eers behae in die vernietiging van die goddeloses nie, wat nog te sê in die dood van ’n kind. (Vergelyk 2 Petrus 3:9.) Hy is ongetwyfeld diep bedroef wanneer ’n kind sterf. Per slot van rekening voel ons die tragedie van die dood alleenlik omdat ons in staat is om lief te hê, om gevoel vir die slagoffers daarvan te hê. En ons is net in staat om lief te hê omdat ons na God se beeld gemaak is. Ons weerspieël God se volmaakte vermoë om lief te hê, selfs al is ons beste maar ’n swak weerspieëling daarvan (Genesis 1:26; 1 Johannes 4:8). Die Bybel verseker ons dat God die diepste gevoelens in ons harte lees, dat hy die hare op ons hoofde getel het en selfs weet wanneer ’n mossie uit ’n boom val. Hy word dus “die Vader van tere barmhartighede” genoem.—2 Korinthiërs 1:3, NW; Mattheüs 10:29-31.

Dit is dus duidelik dat God nie wil hê dat enige van sy intelligente skepsele moet sterf nie. Hy is van voorneme om die dood weg te neem, dit vir ewig te vernietig (Jesaja 25:8). Maar as dit is hoe hy voel, waarom laat hy die dood intussen toe, veral dié van kinders?

Wanneer die dood begin het

God laat toe dat kinders sterf om dieselfde rede dat hy toelaat dat volwassenes sterf. Die dood was Adam se keuse, nie God s’n nie. Selfs voordat Adam en Eva teen hulle Skepper in Eden in opstand gekom het, het hulle albei baie goed geweet dat God die doodstraf vir sonde opgelê het. As hulle nie besluit het om ontrou aan God te wees nie, kon hulle vandag nog gelewe het. Maar hulle het die kosbaarste erfenis wat hulle aan hulle nakomelinge kon oordra—die reg op volmaakte, ewige lewe op aarde—op dwase wyse versmaai. Nadat hulle gesondig het, was hulle nie meer volmaak nie. Hulle kon net sonde en die dood aan hulle nakomelinge oordra.—Genesis 3:1-7; Romeine 5:12.

Maar jy wonder dalk: ‘Aangesien die prys so hoog was, waarom het God toegelaat dat Adam en Eva sondig? Of waarom het hy hulle opstand nie in die kiem gesmoor voordat hulle die dood en ellende aan hulle kinders—en ons kinders—kon oordra nie?’

’n Universele geskil

God het ons eerste ouers toegelaat om ongehoorsaam te wees omdat dit nooit sy voorneme was om ’n wêreld vol outomate, skepsele wat God dien net omdat hulle geprogrammeer is om dit te doen, te skep nie. Soos enige ouer wou God hê dat sy mensekinders hom moet gehoorsaam uit vertroue en liefde, nie uit dwang nie. Hy het Adam en Eva genoeg rede gegee om op hom te vertrou en hom lief te hê, maar hulle was nogtans ongehoorsaam en het sy heerskappy verwerp.—Genesis 1:28, 29; 2:15-17.

Waarom het God die rebelle nie dadelik tereggestel nie? God het reeds sy voorneme uiteengesit, naamlik dat die aarde eendag gevul moet wees met die nakomelinge van Adam en Eva. Hy laat nooit na om sy voornemens uit te voer nie (Jesaja 55:10, 11). Maar nog belangriker, ’n beslissende vraag is in Eden geopper. Het God die reg om oor die mens te regeer en is Sy manier van regeer die beste, of kan die mens homself beter regeer?

Die enigste regverdige manier om die vraag eens en vir altyd te beantwoord, was om die mens toe te laat om oor homself te regeer. Die geskiedenis het ’n sombere antwoord op die vraag verskaf. Die ellendige gevolge van menseheerskappy is oral aanwesig—’n wêreld waarin die dood van onskuldige kinders alledaags is en byna verlore raak in ’n see van ander euwels. Sesduisend jaar van menseheerskappy het bowenal die volgende bewys: Die idee dat die mens sonder God se hulp kan regeer, is erger as ’n jammerlike dwaling; dit is ’n growwe leuen. Solank die mens sonder God se hulp regeer, sal die mens in pyn lewe en sterf.

Jehovah, die liefdevolle, regverdige God, het ’n wyser keuse. Net soos ’n ouer sal toelaat dat ’n geliefde kind ’n pynlike operasie ondergaan sodat die kind ’n gelukkige en gesonde toekoms kan hê, laat God toe dat die mens die pyn van selfregering ondergaan ter wille van die mens se ewige toekoms. En net soos die pyn van ’n operasie nie vir ewig aanhou nie, sal menseheerskappy en die onregverdigheid daarvan binnekort eindig.

Wanneer God se Koninkryk sonder teenkanting oor die aarde heers, sal miljoene kinders opgewek en uit die dood terug verwelkom word. Soos die ouers wie se kinders in die eerste eeu G.J. deur Jesus opgewek is, sal baie ook “buite hulleself van groot ekstase” wees (Markus 5:42, NW; Lukas 8:56; Johannes 5:28, 29). En wanneer die hele mensdom eindelik herstel is tot die volmaakte toestand wat Adam en Eva verloor het, sal niemand—kinders inkluis—ooit weer sterf nie!—Openbaring 21:3, 4.

[Voetnoot]

[Lokteks op bladsy 27]

Miljoene kinders sal opgewek en uit die dood terug verwelkom word